Ό,τι καλύτερο είχε η χώρα μας, ήταν οι άνθρωποι που άκουσαν έναν από τους τελευταίους σοφούς μας, τον Διονύση Σαββόπουλο, όταν μας προέτρεπε, «ψηφίζουμε Σημίτη για να μην έρθει το ΠΑΣΟΚ".
Και ο Σημίτης τον δικαίωσε και μας δικαίωσε. Άλλαξε την Ελλάδα με έργα, που είχαν από την εποχή Τρικούπη να γίνουν. Μέχρι στην πρώτη θέση της Ευρώπης μας έβαλε, παρά τη μιζέρια και τη χολερικότητα των συκοφαντών του.
Οι οποίοι, ήταν τόσο μικρόψυχοι ώστε, ενώ δεν διανοούνται ούτε καν να θυμηθούν ότι η ένταξη της χώρας μας στην ΕΟΚ έγινε από τον Κων/νο Καραμανλή τον αυθεντικό πρόωρα και χωρίς οικονομικά κριτήρια αλλά αποκλειστικά με πολιτικά – και καλώς - εκφράζουν κατάρες κατά της ένταξης της χώρας μας στην ΟΝΕ, δηλαδή στην πρώτη θέση της Ευρώπης, επειδή «έγινε πρόωρα» και χωρίς αποκλειστικά οικονομικά κριτήρια!
Κάποιοι μάλιστα, για να διατυπώσουν τις κατάρες τους κατά της ένταξης στην ΟΝΕ, στηρίζονται σε «αναλύσεις» και «αποκαλύψεις» «έγκριτων» αναλυτών επιπέδου Τσίπρα, Καμμένου, Νικήτα Κακλαμάνη ή Λαγού!
Ενώ και οι δύο Μεγάλες Κινήσεις έγιναν πρωτίστως με όρους ευρωπαϊκού «βολονταρισμού» από την πλευρά της Ελλάδας. Αλλά και ως «φόρος» της Ευρώπης στη χώρα μας, για όσα εκπροσωπεί στο φαντασιακό της Ευρώπης, του οποίου η καταβολή άρχισε με το κίνημα των Φιλελλήνων και τη ναυμαχία του Ναυαρίνου και συνεχίστηκε για δύο αιώνες.
Παρ’ όλα αυτά, το ΠΑΣΟΚ τελικά δεν έφυγε. Διότι δεν φεύγει εύκολα ένα κόμμα - κράτος. «Ήταν εδώ, ενωμένο δυνατό» για να διαβρώσει ό,τι μπορούσε.
Το είδαμε στις χειροπέδες του Τσοχαντζόπουλου και στην καταστροφική για τη χώρα νίκη των συντεχνιών του δημοσίου κατά Γιαννίτση.
Παρ’ όλα αυτά το έργο του Σημίτη θα μείνει στο διηνεκές, αδιαφορώντας για την τυφλότητα των αντιπάλων του.
Η ίδια κατηγορία ανθρώπων στη συνέχεια ψήφισαν Κυριάκο Μητσοτάκη, για να μην έρθει η ΝΔ.
Και ο Μητσοτάκης ανταποκρίθηκε στο «κάλεσμα». Οι μεγάλες προκλήσεις, από την πανδημία μέχρι τις συνέπειες ενός μεγάλου πολέμου, αντιμετωπίστηκαν με επάρκεια.
Η χώρα, παρά τον λουδιτισμό μιας ακραία συντηρητικής αριστεράς, που εκπροσωπεί το πνεύμα αυτών που σιτίζονται στα δημόσια ταμεία, εκσυγχρονίζεται.
Η οικονομία της δημιουργεί ελπίδες για θετική προοπτική. Τα παιδιά μας ξαναβρίσκουν δουλειά. Η χώρα δηλαδή αλλάζει υπόδειγμα. Ώστε τα εγγόνια να μη ζουν από την σύνταξη του παππού αλλά από την δουλειά τους, η οποία μάλιστα θα στηρίζει και τη σύνταξη του παππού.
Έτσι, εκτός από την ηθική του ορθολογισμού, η πολιτική επενδύεται και με το θετικό νόημα που δίνει η διαγενεακή αλληλεγγύη!
Όμως, η ΝΔ των φεουδαρχών της πολιτικής που στηρίζονται στην «πελατεία», επανεμφανίζεται σαν βρυκόλακας. Την αναγνωρίζουμε στο πρόσωπο του κάθε "σταθμάρχη", που είναι προϊόν πελατειασμού και συντεχνιασμού. Οι συνομιλίες που ακούσαμε, το επιβεβαιώνουν ανατριχιαστικά.
Η απελπισία όμως είναι με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος, ενώ συγκεντρώνει όλα τα αρνητικά του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που αναφέραμε – γι’ αυτό και ό,τι πιο ευτελές σε πρόσωπα εξέβαλαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ βρίσκει θαλπωρή σ’ αυτόν - εκεί δεν υπάρχει άνθρωπος να ψηφίσεις, με την ελπίδα να μην έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Άλλωστε, αν υπήρχε κάποιος που θα έδινε νόημα στην πολιτική, η όσφρηση του Διονύση θα τον είχε εντοπίσει. Και θα είχαμε ακούσει μία νέα προτροπή: «Ψηφίζουμε τον τάδε, για να μην έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ».
Για να μην το ακούμε, όποιος και αν αναλάβει τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα είναι το πρόγραμμα: "πετάει ο γάιδαρος".