Φυσικά και δεν πανηγυρίζω για την εμφάνιση του Ελληνα υπουργού των Εξωτερικών κατά την τηλεοπτική αντιπαράθεση του με τον Τούρκο ομόλογο του, όπως, βέβαια, και δεν πιστεύω ότι ο Νίκος Δένδιας, με όσα είπε, υπερέβη τα εσκαμμένα και στην ταραχώδη ιστορία των ελληνοτουρκικών σχέσεων επήλθε κάποια ανεπανόρθωτη βλάβη.
Αντίθετα, θεωρώ ότι το ιδιότυπο ντιμπέιτ Δένδια - Τσαβούσογλου μπορεί να φανεί εξαιρετικά χρήσιμο, με την έννοια ότι για πρώτη φορά παρουσιάστηκαν ενώπιον όχι μόνο του ελληνικού και του τουρκικού, αλλά κυρίως του διεθνούς ακροατηρίου, οι ελληνικές θέσεις επί του συνόλου των ελληνοτουρκικών διαφορών.
Και κυρίως, ότι παρουσιάστηκαν με τρόπο σαφή, συγκροτημένο και σ ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, που ορίζεται από το διεθνές Δίκαιο, τις διεθνείς Συνθήκες και την Ευρωπαική Ενωση, αναπόσπαστο μέλος της οποίας είμαστε και της οποίας τις Αρχές προασπίζουμε και επικαλούμαστε στη διεθνή παρουσία μας.
Ασφαλώς και δεν είναι τα μικρόφωνα των συνεντεύξεων ο ενδεδειγμένος τρόπος άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Δεν είναι όμως και η αφωνία, όταν σου παρουσιάζεται η ευκαιρία, ή και η ανάγκη να ξεκαθαρίσεις τις θέσεις σου, ιδιαίτερα όταν ο "απέναντι" κατά σύστημα χρησιμοποιεί τα διεθνή μικρόφωνα για την προβολή των θέσεων του.
Αλλά και επί της ουσίας:
Για τι μπορεί κανείς να ψέξει τον Ελληνα υπουργό; Για το ότι μίλησε δημόσια ή για αυτά που είπε;
Αν κρίνω από τις αντιδράσεις των κομμάτων, μάλλον θετικά δέχτηκαν το απρόσμενο γεγονός, ενώ και για τα όσα είπε καμία ένσταση δεν διατυπώθηκε.
Εκεί που υπήρξαν αντιδράσεις, ήταν στο διαδίκτυο και ιδιαίτερα το facebook, όπου κι εκεί, όλες οι επικρίσεις επικεντρώθηκαν όχι σ αυτά που είπε ο κ. Δένδιας, αλλά στο ότι "τα είπε", γιατί "δεν ήταν ο κατάλληλος χώρος", γιατί εκεί υποτίθεται ότι πήγε για να βάλει τις βάσεις για να προχωρήσει ο διάλογος κλπ.
Κατανοητά όλα αυτά, αλλά πού είναι το κακό να ξέρουμε όλοι για ποια ακριβώς πράγματα γίνεται αυτός ο περιβόητος διάλογος;
Ολοι ξέρουμε και λέμε ότι "έχουμε διαφορές με την Τουρκία". Ε, λοιπόν, γιατί είναι κακό να ξέρουμε όλοι ποιες επιτέλους είναι αυτές και κυρίως, ποιες είναι οι δικές μας θέσεις, σ αυτές τις "διαφορές";
Μα, θα τις λύσουμε αντιδικώντας μέσα από τα ανοιχτά μικροφωνα; - είναι ο εύλογος αντίλογος...
Οχι βέβαια, όπως όμως και δεν τις έχουμε λύσει και μέσα από τις ατέρμονες πολύχρονες κατ ιδίαν συζητησεις στις κλειστές αίθουσες των διαπραγματεύεων.
Ωστόσο, υπάρχει κάτι θετικό από την από μικροφώνων αντιπαράθεση των δυο υπουργών στην Αγκυρα.
Κι αυτό δεν είναι άλλο από το ότι ο Ελληνας υπουργός δεν αντιπαρέθεσε απλώς τις ελληνικές θέσεις απέναντι στις τουρκικές, αλλά το ότι, όπως ήδη ανέφερα πιο πάνω, τις ενέταξε μια μια στο διεθνές πλαίσιο κανόνων και συμπεριφορών που αποτελεί και το οπλοστάσιο με το οποίο προσέρχεται η Ελλάδα στις όποιες συζητήσεις, προκαταρτικές, ή διερευνητικές, με την Τουρκία.
Κι αυτό ακριβώς πιστεύω ότι θέλησε να δείξει ο Νίκος Δένδιας, απευθυνόμενος κυρίως στο διεθνές ακροατήριο και όχι τόσο στα ήδη προκατειλημμένα ακροατήρια της Ελλάδας και της Τουρκίας, που αντέδρασαν άλλωστε όπως ήταν και αναμενόμενο.