Η ??δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Εχει όμως τον Παύλο Χαϊκάλη, κωμικό ηθοποιό ο οποίος αποφασίζει για τις τύχες μας. Σταλμένος λες από τον τραγελαφικό θεούλη μας, ο οποίος τα τελευταία χρόνια μάς περιγελάει από εκεί όπου βρίσκεται, αυτός ό,τι αγγίζει το μετατρέπει σε υλικό για κωμωδία, όπως ο Μίδας ό,τι άγγιζε το έκανε χρυσό. Αν μη τι άλλο, του το χρωστάμε: μας έδειξε με τον πιο λαγαρό τρόπο τι συμβαίνει όταν χαθεί το αίσθημα του γελοίου. Θυμάστε εκείνον τον περίφημο Θερσίτη από την «Ιλιάδα» του Ομήρου, που έπαιρνε τον λόγο στη συνέλευση των Αχαιών για να βρίσει και να χλευάσει, που δεν τους ένοιαζε τι θα πει, τους ένοιαζε μόνο να τους κάνει να γελάνε. «Τέτοια γέλια που σου ’ρχεται να βάλεις τα κλάματα», έλεγε ο Εγγονόπουλος. Και για να πάμε πάλι πίσω στον Θερσίτη από τα βάθη του ελληνισμού, θα θυμηθούμε με ποιον τρόπο τον έβγαλε από τη μέση ο Οδυσσέας. Του έριξε μια με το σκήπτρο στην καμπούρα του και ο κακομοίρης έβαλε τα κλάματα και έφυγε, ενώ οι υπόλοιποι γελούσαν με την κατάντια του. Είναι και αυτή μια διαφορά ανάμεσα στο τότε και το τώρα. Διότι το πρόβλημα δεν είναι ο Χαϊκάλης, η ανθρώπινη κατάσταση πάντα γεννούσε Χαϊκάληδες και δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει να τους γεννάει – δόξα τω Θεώ είναι και ο ελληνισμός αστείρευτος. Το πρόβλημα είναι ότι στο έπος του παρόντος αντί για τον Οδυσσέα το σκήπτρο της συνέλευσης το παίρνει στα χέρια του ο κ. Τσίπρας, ο οποίος βαφτίζει τον Χαϊκάλη ήρωα της κάθαρσης με αποτέλεσμα να ζηλώσουν τη δόξα και οι άλλοι, κάτι Βουδούρηδες και κάτι Παραστατίδηδες και να δηλώσουν και αυτοί άγγελοι εξολοθρευτές της ανηθικότητας. Οσο για το αίσθημα του γελοίου, αυτό έχει πάει προ πολλού περίπατο. Κι εδώ που τα λέμε, αυτό είναι που πονάει περισσότερο.
Χαϊκάληδες υπήρχαν πάντα και δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσουν να υπάρχουν. Το ζήτημα είναι ότι έχουν αποκτήσει τόση δύναμη ώστε να καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα, να αποφασίζουν πότε θα γίνουν εκλογές και αν θα εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Πόσοι δούλεψαν γι’ αυτό; Ελάτε τώρα, αφού το ξέρουμε όλοι πως η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα και τίποτε και κανείς δεν είναι ικανός να τη σταματήσει όταν πάρει την απόφαση να αυτοσαρκάζεται, να ταπεινώνεται, να απολαμβάνει τον ξεπεσμό της. Πόσα χρόνια δεν τους βλέπαμε να έρχονται τους Χαϊκάληδες και τους Λαζόπουλους και απλώς αδιαφορούσαμε, γελούσαμε και, το χειρότερο, τους συνηθίζαμε, πεισθήκαμε πως αυτή είναι η δημοκρατία, πως έτσι παίζεται το παιχνίδι της, γιατί ως γνωστόν δεν έχει αδιέξοδα η δημοκρατία. Το καλοκαίρι ο πρωθυπουργός προχώρησε σε ανασχηματισμό της κυβέρνησής του, βαφτίζοντας υπουργούς πρόσωπα απεγνωσμένου κύρους για να αντιμετωπίσουν, υποτίθεται, τους Χαϊκάληδες και τη φυλή τους. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Χαϊκάλης κέρδισε το παιχνίδι: επέβαλε το ύφος του και το ηθικό του μέγεθος. Η διαφορά του Χαϊκάλη από τον Κουβέλη είναι ότι ο ένας είναι κωμικός εν γνώσει του και ψωμίζεται από το γελοίο, ενώ ο άλλος παριστάνει τον σοβαρό τρέχοντας δεξιά κι αριστερά για να βρει ποιος θα τον κάνει Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Το μέτρο δε της σοβαρότητάς του κρίνεται από το γεγονός ότι απειλεί πως θα διαλύσει το ήδη διαλυμένο κόμμα του σαν κακομαθημένο παιδί που απειλεί πως θα χαλάσει το παιχνίδι του.
Yπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που είναι ικανές να αναστρέψουν την κατάσταση; Ή μήπως θα φτάσουμε στο σημείο να αναζητούμε τον Ελληνα Μπερλουσκόνι για να μας σώσει από τους Χαϊκάληδες; Αν μη τι άλλο, υποθέτω ότι ένα μοντάζ της προκοπής ο Μπερλουσκόνι θα ήξερε να το κάνει και στο κάτω κάτω της γραφής, ο άνθρωπος δεν ήταν ψιλικατζής για να παίζει πεντοχίλιαρα και να θέλει να πουλήσει την ψήφο του για να ανεβάσει την ταρίφα. Μπούγκα μπούγκα οργάνωνε ο άθλιος και το διασκέδαζε.