Ο τίτλος του φυλλαδίου με τίτλο «Θέσεις της ΚΕ» για το 21ο συνέδριο του ΚΚΕ που ξεκίνησε τις εργασίες του, δίνει καθαρά το στίγμα για το περιεχόμενο του Συνεδρίου: «Το Κόμμα ως καθοδηγητής του επαναστατικού εργατικού κινήματος, της κοινωνικής συμμαχίας στην πάλη για τον Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό». Ειδικότερα, στο κεφάλαιο που αναφέρεται στις συνθήκες μέσα στις οποίες δρα το Κόμμα σήμερα, περιγράφεται γι ακόμα μια φορά η ίδια «μεγάλη αντίφαση»: «από τη μια μεριά η αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της εργασίας και στην καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της», «κι από την άλλη μεριά συνεχίζεται η μεγάλη υποχώρηση του εργατικού και του κομμουνιστικού κινήματος». Η αντίφαση αυτή θα εξακολουθήσει να υπάρχει στις «Θέσεις» και των επόμενων συνεδρίων, στο βαθμό που το ΚΚΕ δεν θα - θέλει να - συνειδητοποιήσει ότι η «υποχώρησή του κομμουνιστικού κινήματος» θα συνεχίζεται όσο οι θέσεις του θα αγνοούν την πραγματικότητα.
Στην ουσία, η ηγεσία του ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται παρά για την πολιτική και κοινοβουλευτική - όσο και αν προσπαθεί να την υποβαθμίσει - επιβίωση του Κόμματος, γι αυτό και φροντίζει να κρατάει ζωντανές τις τρεις βασικές προϋποθέσεις που την εξασφαλίζουν. Η πρώτη προϋπόθεση είναι η προάσπιση των συμβόλων και των εικονισμάτων. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν άνοιξε ποτέ ουσιαστική συζήτηση για τις πραγματικές αιτίες της κατάρρευσης του «υπαρκτού σοσιαλισμού» η οποία αποδόθηκε στον ιμπεριαλισμό και στις δολιοφθορές των αντιεπαναστατών. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η συντήρηση της επαναστατικής προοπτικής, έστω κι αν αυτή μετατίθεται συνεχώς σε ένα απώτερο μέλλον, «μέχρις ότου ωριμάσει ο υποκειμενικός παράγοντας και αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων» Η ύπαρξη του ΚΚΕ δεν έχει νόημα χωρίς την προσδοκία της εξουσίας της εργατικής τάξης μέσω της επιβολής της «δικτατορίας του προλεταριάτου».
Η τρίτη προϋπόθεση είναι η συντήρηση του πολιτικού και κοινωνικού διχασμού. Οι «Θέσεις» του 21ου συνεδρίου αναφέρουν χαρακτηριστικά: «σε αυτές τις συνθήκες αυξάνεται η αστική και οπορτουνιστική πίεση για εθνική ομοψυχία και ενότητα», φτάνοντας στο σημείο να εντάξει και την πανδημία στη στρατηγική της άρχουσας τάξης. Η προσπάθεια για τη δημιουργία ενός κλίματος ακραίας πόλωσης είχε εκφραστεί στο πρόσφατο παρελθόν με το σύνθημα «5 κόμματα - 2 πολιτικές» για να δείξει το χάος που χωρίζει το ΚΚΕ με τα άλλα κόμματα. Όπως αποδείχθηκε και στις δύο διαδοχικές σοβαρές κρίσεις που πέρασε η χώρα, το ΚΚΕ δεν δίστασε να θυσιάσει και την παραμικρή πιθανότητα εθνικής συνεννόησης στον βωμό των διχαστικών του προτεραιοτήτων.
Η μοναδική περίοδος της ιστορίας που το ΚΚΕ εγκατέλειψε τη διχαστική λογική ήταν η περίοδος της συμμετοχής του στον Συνασπισμό. Ο Χαρίλαος Φλωράκης, παρά τα ανυπέρβλητα, όπως φάνηκε στη συνέχεια, ιδεολογικά του ταμπού, έφτασε σε μια κορυφαία, ουσιαστικά και συμβολικά, πολιτική επιλογή, την συγκυβέρνηση Συνασπισμού-ΝΔ το ?89. Ήταν μια επιλογή που στόχευε στην κάθαρση του πελατειακού πολιτικού συστήματος αλλά και στο οριστικό ξεπέρασμα του εμφυλιοπολεμικού διχασμού που άνοιξε τον δρόμο για ευρύτατες εθνικές συναινέσεις σε κρίσιμες περιόδους. Ταυτόχρονα, ήταν μια απόφαση που χάραξε, για πρώτη φορά, βαθιά διαχωριστική γραμμή απέναντι στον Αυριανισμό, τον πιο χυδαίο λαϊκισμό της εποχής εκείνης. Η απόφαση εκείνη αποδοκιμάστηκε ουσιαστικά μετά την αποχώρηση του Φλωράκη από την ηγεσία του Κόμματος και το ΚΚΕ περιχαρακώθηκε ξανά στις δογματικές του βεβαιότητες.
Είναι σίγουρο ότι το 21ο συνέδριο του ΚΚΕ «θα στεφθεί με απόλυτη επιτυχία» και ότι «θα αποτελέσει σταθμό στην ανοδική πορεία του Κόμματος». Όπως είναι βέβαιο ότι «οι Θέσεις θα ψηφιστούν ομόφωνα» από τους συνέδρους και ότι «οι ιδέες του σοσιαλισμού θα θριαμβεύσουν» για μια ακόμα φορά. Έτσι κι αλλιώς, πάντα στραβός ήταν ο γιαλός…
Πηγή: www.tanea.gr