Πού να το φανταζόταν ο Λένιν γράφοντας το «Ενα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω» ότι το βιβλίο του όχι μόνο θα προδιέγραφε την πορεία -και την κατάληξη- της ρωσικής επανάστασης, αλλά και ότι θα γινόταν το… ευαγγέλιο της ελληνικής κυβέρνησης έναν αιώνα μετά! Γιατί αυτό ακριβώς ζούμε το τελευταίο χρονικό διάστημα. Λες και το βράδυ των ευρωεκλογών, μαζί με τον στεναγμό ανακούφισης για την ελεγχόμενη ήττα, σήμανε και η σάλπιγγα της υποχώρησης από όποιο βήμα είχε γίνει προς τα μπρος.
Το χειρότερο απ? όλα είναι ότι όλα αυτά ακολούθησαν τις… περήφανες εξαγγελίες περί του «τέλους των Μνημονίων» και μάλιστα στο όνομα της αντίστασης στις μνημονιακές επιταγές! Το πρώτο βήμα, που έδωσε και το συμβολικό έναυσμα της οπισθοχώρησης, ήταν ο κυβερνητικός ανασχηματισμός που επισημοποίησε την επιλογή του λαϊκισμού σαν του μπούσουλα στην πορεία της «Νέας Ελλάδας», τίτλου που επίσης συμβολικά διαγκωνίστηκαν να υιοθετήσουν προεκλογικά ο Σαμαράς και ο Τσίπρας! Τα πράγματα πήραν γρήγορα και φυσιολογικά τον δρόμο τους… Η αξιολόγηση πέρασε, μετά βαΐων και κλάδων, στις καλένδες των μεταρρυθμίσεων που δεν έγιναν ποτέ, οι υπουργοί διαβεβαίωσαν, καθένας για λογαριασμό του, ότι τα περί μετακινήσεων, διαθεσιμοτήτων και απολύσεων στο Δημόσιο δεν αφορούν τους ίδιους και τα υπουργεία τους, τα Σώματα των δικαστικών και των ενστόλων αποκαταστάθηκαν οικονομικά, οι φοιτητικές μετεγγραφές επανήλθαν δριμύτερες, η ανεξαρτησία της ΝΕΡΙΤ από την εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία δεν κράτησε για πολύ…
Κι όλα αυτά βέβαια ήρθαν να προστεθούν στις μεταρρυθμίσεις που χρονίζουν σκοντάφτοντας στην… απροθυμία των ενδιαφερομένων, όπως το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι περιμένουμε ακόμα να ψηφίσει η Βουλή μας, την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή, σαν μνημονιακό προαπαιτούμενο για την επόμενη δόση, τη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων στο μισό, την απαγόρευση της ανώνυμης χρηματοδότησής τους, καθώς και του δανεισμού τους με… προεξόφληση της λαϊκής ψήφου για μία δεκαπενταετία, λες και δεν έπρεπε να το έχουμε κάνει μόνοι μας από δεκαετίες! Αν «το τέλος των Μνημονίων», αντί να συνοδευτεί από μια ουσιαστική μεταρρυθμιστική προσπάθεια για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και την αναπτυξιακή πορεία της χώρας, θεωρηθεί σαν μια ευκαιρία επιστροφής στις παλιές… καλές συνήθειες, τότε δεν μπορεί παρά να αποτελέσει την απαρχή μια νέας καταστροφής, όπου τον λόγο δεν θα έχουν πια οι Ευρωπαίοι εταίροι, αλλά οι παγκόσμιοι «γύπες»!
* Δημοσιεύτηκε στο «Έθνος» 7/8/2014