Συζητώντας αυτές τις ημέρες με φίλους, γνωστούς και φίλους φίλων εντυπωσιάστηκα από το πόσο βαθιά ριζωμένα είναι στον «κοινό νου» ο αντιδυτικισμός και η υποτίμηση της Δημοκρατίας.
Συνήθως, η επιχειρηματολογία ξεκινάει από μια ρητορική καταδίκη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία που αναιρείται από τα συμφραζόμενα: η Δύση ανάγκασε τον Πούτιν να αμυνθεί επιτιθέμενος, τα ίδια έχει κάνει παντού, στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Γιουγκοσλαβία, τα μεγάλα συμφέροντα προκάλεσαν την εισβολή και ούτω καθεξής.
Σε ότι αφορά στη χώρα μας, δεν υπάρχει δημοκρατία (σε αντιδιαστολή προς την «πραγματική δημοκρατία» των νεανικών μας ονειρώξεων), όλα είναι ελεγχόμενα και στημένα, μακάρι να κάναμε εξωτερική πολιτική όπως η Τουρκία.
Αντιλήψεις μηδενιστικές, συνωμοσιολογικές, αδιέξοδες, αυτοκαταστροφικές.
Το πρόβλημα αυτής της χώρας είναι πρωτίστως ανθρωπολογικό.