Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν ο ορυμαγδός κατά της «θεωρίας των δύο άκρων» οφείλεται στα συμπλέγματα καταδίωξης που διαχρονικά κατατρύχουν την Αριστερά -εν μέρει δικαιολογημένα, λόγω ιστορίας- ή αν είναι ένα τεχνητό οφσάιντ που κατάφεραν τα εμπειρότερα στην πολιτική σπέκουλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σε βάρος των πολιτικά πιο χοντροκομμένων στελεχών της κυβέρνησης. Η αλήθεια πάντως είναι πως η Αριστερά πέτυχε μια τακτική νίκη, όχι απαξιώνοντας την ανοησία ότι «η Χρυσή Αυγή είναι κάτι σαν τον ΣΥΡΙΖΑ», αλλά πείθοντας τον ελληνικό λαό ότι ένα είναι το άκρο με το οποίο οφείλουμε να ασχολούμαστε.
Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχει και ακροδεξιά και ακροαριστερά. Βιώσαμε και μαύρη και κόκκινη βία. Φυσικά οι δύο αυτοί χώροι έχουν διαφορετικά κίνητρα, διαφορετικές στοχεύσεις και -πολλές φορές- διαφορετικές μεθόδους. Για παράδειγμα, τον Μάιο του 2011 έγινε εμπρηστική επίθεση σε χώρο προσευχής μουσουλμάνων της Καλλιθέας. Αγνωστοι έσπασαν το τζάμι του χώρου και πέταξαν μέσα εύφλεκτο υγρό, στο οποίο έβαλαν φωτιά με αποτέλεσμα να προκληθούν υλικές ζημιές. Κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη, αλλά όλοι ξέρουμε τι κάνει νιάου, νιάου στα κεραμίδια. Πριν από μερικές μέρες, στις 9.10.2013, άγνωστοι έκαψαν το γραφείο του κ. Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη στο κέντρο της Αθήνας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Η μία διαφορά είναι ότι σε αντίθεση με τον πρώτο εμπρησμό απομάκρυναν δύο υπαλλήλους που βρίσκονταν εκεί. Η δεύτερη είναι ότι μια ανώνυμη οργάνωση ανέλαβε την ευθύνη ισχυριζόμενη ότι το έκανε «για την αναρχία και τον κομμουνισμό».
Δεν θα σταθούμε στην αντίφαση ότι ιστορικά οι κομμουνιστές τσάκιζαν τους αναρχικούς όπου τους έβρισκαν (προφανώς και οι τρομοκρατικές ομάδες θέλουν να είναι… πολυσυλλεκτικές), αλλά στο γεγονός ότι οι εμπρηστές είναι κι αυτοί κατά της θεωρίας των δύο άκρων: «Σκοπός της θεωρίας δεν είναι άλλος από το να βάλει στο ίδιο τσουβάλι τους αγωνιστές και τους εν δυνάμει διασαλευτές της έννομης τάξης με τους ναζί»· όπου «αγωνιστές» είναι οι εμπρηστές του γραφείου Βαρβιτσιώτη και «ναζί» οι εμπρηστές του τζαμιού.
Κάθε λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος θα έλεγε ότι οι δράστες αυτών των δύο ενεργειών ανήκουν στα δύο άκρα. Δεν είναι τα ίδια, αλλά βλάπτουν εξίσου τη δημοκρατία. Περιέργως πώς όμως, αντί να συζητάμε πώς θα αντιμετωπισθεί η βία των δύο άκρων, η κουβέντα μετατέθηκε στην ανοησία αν η «Χρυσή Αυγή είναι κάτι σαν τον ΣΥΡΙΖΑ». Ηταν η μετάθεση μια συνειδητή επιλογή των στελεχών της Αριστεράς, τα οποία -λόγω ιστορίας και συγκρότησης- έκαναν πάντα καλύτερη επεξεργασία των πολιτικών ρευμάτων; Παραείναι σατανικό αυτό το τεχνητό οφσάιντ. Το σίγουρο είναι ότι οι απέναντι είδαν το τυρί και όχι τη φάκα. Πίστεψαν ότι είχαν μια εύκολη τακτική νίκη κατά του ΣΥΡΙΖΑ και νόμιζαν ότι βάζοντάς τα όλα στον ίδιο τορβά, θα του κόψουν ψήφους. Δεν είδαν όμως ότι το παιγνίδι ήταν από τα αποδυτήρια χαμένο: ποιος θα μπορούσε να πιστέψει τη χοντροκοπιά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκτός συνταγματικού τόξου;
Δι’ αυτής της μετάθεσης όμως, όλοι πλέον νιώθουν την ανάγκη να καταδικάσουν τη θεωρία των δύο άκρων. Και οι κεντρώοι αλλά και οι «εμπρηστές», οι οποίοι «αθώοι» πλέον της ρετσινιάς -ένα είναι το άκρο, είπαμε- δηλώνουν στην προκήρυξή τους ότι «δεν μπορούμε παρά να περάσουμε για άλλη μια φορά στην επίθεση… έτσι εισήλθαμε στο πολιτικό γραφείο του υπουργού Ναυτιλίας Μ. Βαρβιτσιώτη στο κέντρο της Αθήνας, γόνου ενός από τα μεγαλύτερα και παραδοσιακά πολιτικά τζάκια της δεξιάς στη χώρα, και αφού διασφαλίσαμε την ασφάλεια του προσωπικού του γραφείου, το πυρπολήσαμε. Ολα συνεχίζονται…».
Ολα συνεχίζονται, όπως παλιά…