Το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ ήρθε να επιβεβαιώσει για ακόμη μια φορά την άποψη ότι τα συνέδρια γίνονται για να επικυρώσουν τις προειλημμένες αποφάσεις της κυρίαρχης ηγετικής ομάδας.

Ξέρω τον αντίλογο: Η πλειοψηφία είναι εκείνη που παίρνει τις αποφάσεις! Ασφαλώς.

Μόνο που σ’ ένα συνέδριο αριστερού κόμματος και μάλιστα ανανεωτικού, που έχει αποβάλει από πάνω του το προπατορικό αμάρτημα του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού», δεν περιμένεις απλώς να ακουστούν κάποιες απόψεις και κατά το γνωστό… «δημοκρατία, μπλα, μπλα, μπλα, ψηφίσαμε, αποφασίσαμε» – όπου αυτό το «αποφασίσαμε», δεν είναι άλλο από την άποψη της κυρίαρχης ηγετικής ομάδας – να επιστρέψουμε ήσυχα – ήσυχα εκεί που βρισκόμαστε πριν από το συνέδριο…

Από ένα κόμμα της δημοκρατικής, ανανεωτικής αριστεράς, δεν περιμένεις ένα υποτίθεται κρίσιμο, κομβικής σημασίας συνέδριο να εξαντληθεί στην προσπάθεια αυτοεπιβεβαίωσης της «ηγετικής ομάδας» και, το χειρότερο, σε εκκαθάριση εσωκομματικών λογαριασμών και, τελικά, στην απομάκρυνση εκείνων που είχαν να πουν κάτι διαφορετικό από την «ηγετική ομάδα» και τον περίγυρό της…

Από ένα κόμμα της δημοκρατικής ανανεωτικής αριστεράς, έχεις την αξίωση να ακούσεις, όχι βέβαια μια κλασικού τύπου «αυτοκριτική», ενός κλασικού τύπου αριστερού κόμματος, όπου στο τέλος επιβεβαιώνεται η αλάνθαστη άποψη της ηγεσίας, αλλά τουλάχιστον έναν ειλικρινή απολογισμό για το τι έκανε επιτέλους στο προηγούμενο διάστημα αυτή η ηγεσία που ζητά την επανεκλογή της … Πολύ περισσότερο, όταν σ’ αυτό ακριβώς το διάστημα πάρθηκαν κρίσιμες αποφάσεις, ακόμη και για την πορεία της χώρας.

Και για να έρθουμε στο «δια ταύτα»: τι ακούσαμε σ’ αυτό το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ;

• Οτι καλώς μετείχε στην κυβέρνηση, αλλά και ότι καλώς αποχώρησε από αυτήν!

• Οτι καλώς είχε ψηφίσει τον προϋπολογισμό της κυβέρνησης στην οποία μετείχε, αλλά και ότι καλώς καταψήφισε την εφαρμογή του!

• Οτι καλώς συγκυβέρνησε με τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, αλλά και ότι καλώς δεν δέχεται να συζητήσει μαζί του τη δυνατότητα δημιουργίας φορέα της «κεντροαριστεράς»!

• Οτι καλώς δεν δέχεται να συμπράξει με όσους είχαν κυβερνητικές ευθύνες, αλλά και ότι καλώς έχει αναγάγει σε προνομιακούς συνομιλητές και αυριανούς «εταίρους» εκλογικής συνεργασίας πολιτικούς, που και προσωπικά είχαν αναλάβει τέτοιες ευθύνες!

Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει την καταγραφή πολλών ακόμη αντιφάσεων για τις οποίες δεν δόθηκε καμία εξήγηση, για το ποιο απ’ όλα και, κυρίως, γιατί, ήταν σωστό. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται. Αρκεί να επισημανθεί μια ακόμη κραυγαλέα αντίφαση:

• Συμμετέχουμε στην κυβέρνηση για να διασφαλίσουμε την πορεία της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την ευρωζώνη, αλλά αποχωρούμε από την κυβέρνηση προκαλώντας κρίση που έθετε σε άμεσο κίνδυνο αυτό ακριβώς που θέλαμε να διασφαλίσουμε!

Και το πλέον ακατανόητο:

• Κατηγορούμε το ΠΑΣΟΚ ότι μετέχει στην κυβέρνηση, παραβλέποντας (;) ότι έξοδος (και) του ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση συνεπάγεται πτώση της κυβέρνησης και προσφυγή σε εκλογές, οι οποίες, όμως, όπως δηλώνει η ΔΗΜΑΡ, θα είναι καταστρεπτικές! Εκτός κι αν αποβλέπει η ΔΗΜΑΡ σε ανάδειξη άλλου κυβερνητικού σχήματος (ποιού και με ποιούς;) από την παρούσα Βουλή, όπως συχνά έχει αφήσει να εννοηθεί ο Φώτης Κουβέλης… Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!

Το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ πέρασε πλέον στην ιστορία και πολύ σύντομα θα δοθεί σε όλους μας η ευκαιρία να εκτιμήσουμε τα αποτελέσματά του. Κρίνοντας ωστόσο από τις πρώτες δηλώσεις του Φώτη Κουβέλη μετά την επανεκλογή του, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η πορεία που έχει χαραχτεί μετά την έξοδο από την κυβέρνηση και την επιβεβαίωσή της από το συνέδριο θα συνεχιστεί χωρίς εκπλήξεις – και χωρίς κανένα ενδιαφέρον, πλέον, για όλους εμάς που προσδοκούσαμε την έλευσή της και ελπίσαμε με τη δημιουργία της…

Τι είπε ο επανεκλεγείς πρόεδρος Φώτης;

Απολύτως τίποτα!

Οτι η ΔΗΜΑΡ (είναι μετά το συνέδριο) «ένα κόμμα δυνατό, ένα κόμμα ενωμένο, ένα κόμμα ενισχυμένο και εμπλουτισμένο από τις απόψεις, τις θέσεις, τις προτάσεις και τις αποφάσεις των μελών του…» Και ακόμη ότι «η ευθύνη με την οποία ξεκίνησε η ΔΗΜΑΡ την πορεία της μέσα στην ελληνική κοινωνία και στην πολιτική ζωή εδώ και τρία χρόνια, με την ίδια ευθύνη θα συνεχίσει. Θα συνεχίσει για να προσφέρει, για να δώσει λύσεις στα μεγάλα προβλήματα, για να αλλάξει την πολιτική, να κινηθεί η πολιτική σε προοδευτική κατεύθυνση και στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη» … Αυτό που έγραψα λίγο πιο πάνω: «μπλα, μπλα, μπλα, δημοκρατία, μπλα, μπλα, μπλα, ψηφίσαμε»!

Και ας αφήσω το ποιες είναι αυτές οι αποφάσεις που επικαλείται ο πρόεδρος Φώτης και το τι νέο φέρνουν, έτσι ώστε «να δώσουν λύσεις και να αλλάξουν την πολιτική»…

Το πόσο, όμως, «ενωμένη και ενισχυμένη» είναι πλέον η ΔΗΜΑΡ με την απομάκρυνση από την ηγεσία και την κομματική εξουδετέρωση στελεχών που υποδείκνυαν μια άλλη πορεία, αυτό μόνο κάποιος που είναι αποσπασμένος από την πραγματικότητα που έχει δημιουργηθεί μπορούσε να το πει.

Κι ο Φώτης Κουβέλης, είναι αλλού.

Γιατί μόνο «αλλού» μπορεί να είναι ένας πολιτικός ηγέτης που επιμένει να «βλέπει» τη δημιουργία του «τρίτου πόλου» στη συνεργασία με τον Ανδρέα Λοβέρδο, ή τον Καστανίδη και κάποιους άλλους πολιτικούς που είχαν … «διαπρέψει» ως αστέρες εκείνου του ΠΑΣΟΚ που έχει τις δικές του ευθύνες για την κρίση.

Μόνο «αλλού» μπορεί να είναι κάποιος που αρνείται να συνομιλήσει με τους ανθρώπους που ανέλαβαν την πρωτοβουλία για τη συγκρότηση ενός φορέα που θα μπορέσει να συστεγάσει κόμματα, κινήσεις, πρόσωπα που τοποθετούνται στο χώρο της δημοκρατικής αριστεράς και του δημοκρατικού σοσιαλισμού, συνομιλεί όμως προνομιακά με έναν άνθρωπο με τέτοια και τόση αμετροέπεια και οίηση που αποκάλεσε «εκφραστές του κανενός και φορείς του τίποτα» όχι μόνο τους «58» αλλά και τους χιλιάδες πολίτες που έσπευσαν να εκφράσουν την συμπαράστασή τους στην κίνησή τους.

Κι επειδή συμβαίνει να έχω γνωρίσει ως δημοσιογράφος τον Ανδρέα Λοβέρδο, πριν ενταχτεί στο ΠΑΣΟΚ, όταν ήταν καθηγητής, συνεργάτης του Δημήτρη Τσάτσου, μπορώ νομίζω να τον ρωτήσω:

– Κι εσύ, Ανδρέα, τι ακριβώς εκφράζεις; Τι ακριβώς εκπροσωπείς ώστε να τοποθετείσαι με τέτοιο θράσος απέναντι σε ανθρώπους που όλοι τους, ένας προς έναν, έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους στην πολιτική, την κοινωνική, την επιστημονική, την καλλιτεχνική ζωή του τόπου;

– Ή μάλλον, μπορεί να εκπροσωπείς ένα παλαιοκομματικού τύπου ΠΑΣΟΚ από το οποίο, απ’ όσο θυμάμαι, ουδέποτε διαφοροποιήθηκες ουσιαστικά, έτσι ώστε να μπορείς σήμερα να εμφανίζεσαι ως φορέας κάτι καινούργιου, διαφορετικού, αυτό όμως από πού κι ως πού σου δίνει το δικαίωμα να μιλάς έτσι απαξιωτικά για ανθρώπους, όπως π. χ. ο Γιάννης Βούλγαρης; Ξέρεις τη διαδρομή του, ξέρεις την προσφορά του, ώστε να νομίζεις ότι μπορείς να αντιπαρατεθείς μαζί του σε όποιο επίπεδο θέλεις, πολιτικό, κοινωνικό, επιστημονικό …

Και για να μη προσφύγω στο κλασικό, «πώς ονομάζεσαι, πού κατοικείς και πού ήσουνα στα γεγονότα…», ας το κλείσω εδώ αυτό το θέμα, λέγοντας απλώς ότι το λάθος δεν είναι του Ανδρέα, αλλά εκείνων που τον αναγόρευσαν σε «προνομιακό συνομιλητή» και «επίτιμο συνεργαζόμενο»…

Με το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ έκλεισε ένας κύκλος παρουσίας της στην πολιτική ζωή. Με πολλά θετικά και επίσης πολλά αρνητικά. Το πρόβλημα δεν είναι να κάνουμε έναν ισολογισμό, τόσα θετικά, τόσα αρνητικά και να δούμε τι υπόλοιπο μας προκύπτει.

Αυτό ας το κάνουν τα μέλη του κόμματος, όποια το χρειάζονται τέλος πάντων, αν το έχουν ανάγκη για να προσδιορίσουν έτσι τη στάση τους…

Για μένα, η «συμπόρευση» κάπου εδώ τελείωσε. Μακάρι, για τη ΔΗΜΑΡ, να τελείωσε έτσι μόνο για μένα. Η ζωή θα δείξει, όπως συνηθίσαμε να λέμε…

Το ταξίδι στα άγρια νερά της ανανεωτικής αριστεράς, που και για μένα ξεκίνησε (επίσημα…) τον Φεβρουάριο του 1968, έτσι κι αλλιώς δεν τελειώνει εδώ. Θα υπάρξουν κι άλλα σκαριά κι ελπίζω αυτά να αντέξουν το βάρος…

Και για να το κλείσουμε:

Ενα, «ευχαριστώ» στον Φώτη Κουβέλη που μου έδωσε μια ευκαιρία να ελπίσω σε κάτι καλύτερα για την αριστερά που θέλω, αλλά και ένα «αντίο και καλή τύχη»…

Κι ένα, «καλή δύναμη και καλή αντάμωση» στον καλό φίλο και σύντροφο της παλιάς, καλής, αριστεράς, του ΚΚΕ εσωτερικού, της Ελληνικής Αριστεράς, αλλά και του Συνασπισμού, Σπύρο Λυκούδη.