Η σύνθεση της νέας γαλλικής κυβέρνησης επιβεβαιώνει τη φιλελεύθερη στροφή του προέδρου Ολάντ και την απομάκρυνσή του από τη λογική της αριστερής πτέρυγας της γαλλικής σοσιαλδημοκρατίας. Το κίνητρο του είναι, προφανώς, η διάθεση συμβιβασμού με το Βερολίνο που επιμένει στην αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία παρά το πολιτικό κόστος.

Με τη δημοτικότητά του στο ναδίρ, ο Γάλλος πρόεδρος δεν ενδίδει στις πιέσεις που δέχεται από την αριστερή πλευρά του κόμματός του και ο λόγος μάλλον δεν είναι η πίστη του στη μέθοδο Μέρκελ. Η βαθιά αιτία βρίσκεται, πιθανότατα, στην κακή δημοσιονομική κατάσταση της χώρας του και στο φόβο ότι αν η Γερμανία αποφασίσει να τραβήξει την κουρτίνα θα βγουν στο φως βαρείς σκελετοί που τώρα κρύβονται στα ντουλάπια.

Ο Γάλλος πρόεδρος δείχνει να πιστεύει πως δεν μπορεί να κάνει αλλιώς και να ακολουθήσει το τέμπο του πρώην υπουργού Οικονομικών που κατήγγειλε ανοιχτά τη γερμανική πολιτική στην ευρωζώνη. Δεν μπορεί γιατί δεν του το επιτρέπει η κατάσταση της γαλλικής οικονομίας.

Είναι αλήθεια ότι η γαλλική πολιτική κρίση οφείλεται στη λιτότητα, είναι επίσης αλήθεια ότι οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και δείχνουν μεγάλους κινδύνους για το γαλλικό μοντέλο.

Με άλλα λόγια, είναι πολύ μπερδεμένο.