Τι γένος τι έθνος.
Ερωτήματα φλέγοντα που κατάρτισαν τη ρότα μιας πολιτείας καθυστερημένης εξοχοτάτως νεοτερίζουσας, εφόσον στο τρίπολο των επαναστάσεων εκπροσώπησε την τρίτη ακμή του τριγώνου: Αμερική, Γαλλία, Ελλάς. Ίσως για αυτό ακόμη και από λάθος, ορμή, σπόντα (;) σε παγκόσμιους πολέμους βρεθήκαμε και με το καλό και με το νεότερο ή έστω το ανθρώπινο. Όχι πως το αξίζαμε. Ήταν ζήτημα μοτίβου. Δεν είναι της ώρας η κουβέντα. Ποσώς άλλωστε την εισηγούμαι. Θα έρθει το 22.
Ακόμη Κριμαϊκός. Ευτυχώς δίχως Όθωνα. Όμως με το ρωσικό κόμμα και τους πουτινοτσολιάδες, τη φορά αυτή χωρίς νοσταλγίες και ρομαντικές περιστροφές, δυναμικότατους και μαζικούς. Παντού. Γκόλεμ, που δεν ωχριούν να αναζητούν τροφή στο αθώο αίμα μικρών παιδιών για να πατρονάρουν τον αντιδυτικισμό τους. Αν ορισμένοι έρχονται στα λόγια μας και ανακαλύπτουν την άρρηκτη σύνδεση της παραλογολατρ(ε)ίας με τη δεκαετία του 90 ας παραδεχθούν πως η επίθεση στο Κράτος Δικαίου με την αμφισβήτηση των αντιρατσιστικών νόμων αποτελεί συνεπή υπεράσπιση μακεδονομάχων, χριστοδουλαγαπητικών, κλιντονοδιωκτών, αλβανοπρογκρομιστών, εθνοκαθαριστών ομοδόξων και των πνευματικών κατακαθιών τύπου Ζουράρι, Γιανναρά, Μπαμπινιώτη, Ξανθάκη, Καργάκου και Σία. Κι ας λέγονται οι λεγάμενοι φιλελεύθεροι ή προοδευτικοί. Δεν υπάρχει καλή και κακή ισλαμοφοβία. Καλή όταν αφορά στους εν Ελλάδι μουσουλμάνους, γηγενείς ή μη. Κακή όταν σφάζουν οι Σέρβοι ή βιάζουν σε Σεράγεβο και Κόσοβο; Η πρώτη δικαιώνει τη δεύτερη. Τι Μπογδάνος τι Σώτη. Τι Φόρτουϊν τι Ηλ. Κανέλλης.
Στα επείγοντα. Η δυστυχία κτύπησε την πόρτα της ανθρωπότητας. Μας αναχρόνισε πολλαπλώς. Δε γνωρίζω αν όντως οδηγεί σε συνασπισμό της δημοκρατίας. Πολύ αμφιβάλλω αν υπάρχει εκτός του γράφοντος δεύτερος υποστηρικτής της αδήριτης αναγκαιότητας για τη συμφωνία σταθερής ισοτιμίας Ευρώ Δολαρίου. Το θηρίο της Αποκάλυψης αφυπνίστηκε και μας απειλεί. Ώρα σε χώρες υποχείρια της καθυστέρησής τους να διαπραγματευτούμε εκ νέου τις λοιπές επιτακτικές απειλές μας.
Για τις άλλες απειλές, τις «εξωτερικές» μάλλον τα πράγματα θα κυλήσουν ομαλότερα. Εκόντες άκοντες Έλληνες Τούρκοι θα επιστρέψουμε από ανάγκη στο καθεστώς του φίλεχθρου που τόσο μας ταιριάζει, ένα ρόλο πολυπαιγμένο κι από τους δυο μετά το 22. Όταν απομακρυνόμαστε από αυτόν τα δεινά βαραίνουν αμφότερους, δυτικούς ανατολικούς.
Ως εκ τούτου στα εσωτερικά ας παραλληλίσουμε τις πορείες μας. Αν αυτό για την τουρκική οικονομία μοιάζει μονόδρομος, για την Ελλάδα αποτελεί την οικτρή πραγματικότητα που δεν τολμούμε να εκφέρουμε, καθώς στερούμαστε από την ειλικρίνεια των μικρών παιδιών που θα βροντοφώναζαν το πρόδηλο, πως ο «βασιλιάς είναι γυμνός».
Τα ίδια και τα ίδια. Έχουμε επαναληφθεί πολλαπλώς για τις χαμένες ευκαιρίες, ενσύνειδα ριγμένες στο περιθώριο και τις αναβολές, που η παρούσα κυβέρνηση εξάντλησε, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε με ένα νέο 2009 επί θύραις και μάλιστα αυτήν τη φορά με ανυπόληπτο, τρεκλίζοντα τραπεζικό τομέα (και είμαστε ευγενικοί στις διατυπώσεις, κι αυτό όταν δε χαρακτηριζόμαστε για την οξυδέρκεια στις διαπιστώσεις). Με το κόστος δανεισμού να αυξάνεται. Έως την τρέχουσα συγκυρία. Ο πόλεμος τα αλλάζει όλα.
Όπως άλλαξε έστω ελάχιστα την εξωτερική μας πολιτική, με την κυβέρνηση επιτέλους να παίρνει ξεκάθαρη θέση υπέρ της ειρήνης και της δημοκρατίας τασσόμενη στο πλευρό του αδύναμου αμυνόμενου δίχως δικαιολογίες για το αδίστακτο θηρίο, έτσι ας αλλάξει και την οικονομική μας αντίληψη. Να η ευκαιρία. Η πίεση για δημόσιες επενδύσεις (ενέργεια, εξοπλισμοί), η υποχρέωση στη δυτική αλληλεγγύη, η ύφεση που συνεπάγεται η προβληματική κατάσταση του πολέμου οδηγούν σε δυνητική απομείωση του κόστους δανεισμού. Ιδίως αυτή ακριβώς η στιγμή, όταν τα χρηματιστήρια πέφτουν και το αναπτυξιακό μέλλον παρουσιάζεται δυσοίωνο, προβάλλει η κατάλληλη να επιδιώξουμε εκτεταμένο δημόσιο δανεισμό.
Με ή χωρίς τη στήριξη της αντιπολίτευσης (το ΚΙΝΑΛ δυστυχώς ολοένα προσχωρεί υπό τη νέα του ηγεσία στο στρατόπεδο του εθνολαϊκισμού. Το βλέπουμε και στην ποταπή κριτική του για την αποστολή οπλισμού στην ουκρανική πλευρά) πρέπει η Ελλάδα να συνάψει ένα υπερδάνειο άνω των 100 δισ. Ευρώ, ώστε να κατορθώσει να ξεκολλήσει από το φεουδαλισμό. Να ρυθμίσει επιτέλους το εσωτερικό χρέος της (και αυτό των ΟΤΑ), να αποκτήσει και πάλι τραπεζικό σύστημα-πάροχο δανείων και ευκαιριών σε όλους, εγγυητή της κοινωνικής κινητικότητας αλλά και να διαχειριστεί τη σταδιακή ομαλή και ωφέλιμη αποκρατικοποίηση στην κατανομή εργασίας.
Η άδικη δοκιμασία πολλών μπορεί να φέρει ελπίδα σε άλλους. Δανειοδότηση ημών και των Τούρκων. Ειρήνη στο Αιγαίο. Δίκαιες, συνεργαζόμενες κοινωνίες. Για την Άγκυρα δε μου πέφτει λόγος. Για την κινητοποίηση της κυβέρνησής μας προς έναν τέτοιο αγαθό σκοπό (εφαλτήριο μεταρρυθμίσεων και αναγέννησης) αισθάνομαι υποχρεωμένος να εκφράζομαι. Επί τούτω τάσσομαι. Με την ειρήνη και τη δημοκρατία! ‒Εξάλλου κι ο Όθωνας στην πράξη την ελληνική επανάσταση αναγνώρισε μόλις μετά τον Κριμαϊκό πόλεμο. Μόνο τότε παραδέχθηκε πως έπρεπε να εξυπηρετήσει τα δάνεια των επαναστατικών κυβερνήσεων. Έτσι όμως επιτέλους αποφυλάκισε τη χώρα. Εκδίδοντας ομολογίες ομολόγησε στην επανάσταση και ενεργοποίησε νέα, ώστε λίγα χρόνια μετά να μας αδειάσει τη γωνιά προς ένα λιγότερα αυταρχικό πολίτευμα. Διόλου άσχημα.