Τακτοποιώντας παλιά πράγματα στο επί 35 χρόνια γραφείο μου, στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου, ανακάλυψα ένα χειρόγραφο με μαύρα γράμματα: «WARNING: Από την ερχόμενη θα ληφθούν πιο αυστηρά μέτρα (αλυσίδες, λουκέτα κ.α.)». Υπογραφή: Συντονιστική Επιτροπή Κατάληψης Πολιτικών Μηχανικών και επιθετικό σήμα. Μαζί, μια κομμένη χοντρή αλυσίδα και ένα μεγάλο λουκέτο. Πρέπει να ήταν το 2008. Φτάνοντας ένα πρωί, βρήκα την πόρτα του κτηρίου Υδραυλικής κλειστή, με αλυσίδα και λουκέτο. Ερημιά, ούτε συνάδελφοι, ούτε φοιτητές. Τηλεφώνησα στην Πρόεδρο της Σχολής και ζήτησα την άδεια να ανοίξω το κτήριο. Βρήκα ένα τεχνικό, που με σιδηροπρίονο έκοψε την αλυσίδα. Ζήτησε να τον καλύψω για να μην φαίνεται από μακριά, φοβούμενος επίθεση αν τον δουν καταληψίες. Φύλαξα την αλυσίδα και το λουκέτο, μάλιστα αργότερα μια φοιτήτρια μου ζήτησε να τα επιστρέψω, αλλά ποτέ δεν ήρθαν να τα πάρουν.
Συχνά, καταλήψεις απέκλειαν ολόκληρη την Πολυτεχνειούπολη. Μερικοί καθηγητές καταφέρναμε να μπούμε, σκαρφαλώνοντας στην περίφραξη και περνώντας από κάποιο σπασμένο κάγκελο. Ενίοτε, διαφεύγοντας την προσοχή των καταληψιών που φρουρούσαν την είσοδο του κτηρίου, εισχωρούσα από μια μικρή πίσω πόρτα και ανέβαινα στο γραφείο του 4ου ορόφου. Μια φορά, την βρήκα αλυσοδεμένη, πριόνισα την αλυσίδα μόνος επί 20 λεπτά για να μπώ στο έρημο κτήριο. Συχνά, επιδρομές καταληψιών έδιωχναν από τα γραφεία τους ανυπότακτους καθηγητές, κάποτε μάλιστα είχαν επικεφαλής τον, τότε φοιτητή, μελλοντικό πρωθυπουργό.
Ποιοι γίνονταν καταληψίες; Στην πλειονότητά τους, φοιτητές που δυσκολεύονταν να ακολουθήσουν τους έντονους διδακτικούς ρυθμούς, διαμαρτύρονταν για τα «κοψίματα» στις εξετάσεις, λίμναζαν στο απαιτητικό πανεπιστημιακό ίδρυμα. Ταλαιπωρώντας τον εαυτό τους και τους άλλους, κατέφευγαν για παρηγοριά σε διάφορες «παρατάξεις» και παραμυθιάζονταν με συνθήματα περί «ανατροπών», στην Ελλάδα και παντού. Μετά από αρκετά χρόνια, έπαιρναν συνήθως το περιζήτητο «χαρτί».
Πρώην υπουργός Παιδείας έγραφε προ ημερών πως κάποιοι φαντασιώνονται τους φοιτητές ως ρέμπελους που κάνουν γκράφιτι και τα ελληνικά πανεπιστήμια ως κέντρα ανομίας, αν και ανήκουν στα κορυφαία του κόσμου. Έχει δει τα εφιαλτικά σκηνικά, τυπωμένες στάμπες με ακραίες ύβρεις και απειλές κατά πρωθυπουργού, υπουργών κ.λπ.; Αντιλαμβάνεται ότι, πλην λίγων φοιτητών που αργότερα διαπρέπουν στο εξωτερικό, οι συνθήκες λειτουργίας παρεμποδίζουν την κανονική εκπαίδευση για τον μέσο φοιτητή, άρα, αν οι διεθνείς αξιολογήσεις έδιναν περισσότερο βάρος στην απόδοση των εκπαιδευτικών διαδικασιών, τα ελληνικά πανεπιστήμια θα έχαναν πολύ στις κατατάξεις; Μήπως τα θέλει μόνο σαν πεδία «συλλογικών» αγώνων, με στέκια και χώρους αφισοκόλλησης; Ίσως απεχθάνεται ένα καθαρό πανεπιστήμιο, με καλαίσθητους χώρους και επίμονους καλλιεργητές της ορθολογικής γνώσης.
Ένα είδος «πανεπιστημιακής αστυνομίας» υπάρχει από δεκαετίες. Αόρατη, δρά περιστασιακά, καιροφυλακτεί συνεχώς και διαφεντεύει. Στελεχώνεται από προβληματικούς φοιτητές και κάποιους εξωπανεπιστημιακούς, κατέχοντας χώρους, κλειδώνοντας κτήρια, παραβιάζοντας πόρτες, κυνηγώντας καθηγητές, εμποδίζοντας μαθήματα και εργαστήρια, απαγορεύοντας μη αρεστά ερευνητικά προγράμματα, διώχνοντας ανεπιθύμητους προσκεκλημένους ομιλητές, διακόπτοντας συνεδριάσεις πανεπιστημιακών οργάνων. Και προειδοποιώντας: συμμορφωθείτε, αλλιώς έρχονται πιο αυστηρά μέτρα: αλυσίδες και λουκέτα, το λιγότερο…
Πηγή: www.tanea.gr