Η προεκλογική περίοδος για την αναμέτρηση της 25ης Μαϊου φτάνει στο τέλος της.
Για όλους εμάς τους νέους υποψηφίους (κι έχει πολλούς τέτοιους το ψηφοδέλτιο της Ελιάς) ήταν μια πρωτόγνωρη, ενδιαφέρουσα μα και διδακτική εμπειρία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το να δίνεται η ευκαιρία σε ένα νέο άνθρωπο,χωρίς κομματικό παρελθόν, να θέσει υποψηφιότητα για το αξίωμα του ευρωβουλευτή συνιστά από μόνο του ένα σημαντικό γεγονός που δείχνει ότι τα παραδοσιακά κομματικά στεγανά αρχίζουν να σπάνε. Από το σημείο αυτό όμως μέχρι να μπορέσουμε να μιλήσουμε για μια συνολική αλλαγή λειτουργίας του πολιτικού συστήματος η απόσταση παραμένει μεγάλη.
Το πολιτικό σύστημα εξακολουθει σε σημαντικο βαθμό να δίνει την εντύπωση ενός καρτελοποιημένου κλαμπ, όπου οι όποιες απόπειρες ουσιαστικής του ανανέωσης πνίγονται στις συνήθεις παθογένειες που χαρακτηρίζουν την κομματική λειτουργία στη χώρα μας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση πριμοδοτήθηκαν ποικιλοτρόπως οι κομματικά εμπειρότεροι και πλέον δικτυωμένοι υποψήφιοι όλων των ψηφοδελτίων, οι οποίοι εξασφάλισαν τη μερίδα του λέοντος σε μιντιακή προβολή και προεκλογική δραστηριότητα.
Οι κομματικοί μηχανισμοί λειτούργησαν με προφανή εύνοια υπέρ των δικών τους ανθρώπων,οι οποίοι εξασφάλισαν και τη μερίδα του λέοντος της μιντιακής προβολής. Κι εδώ φυσικά τίθεται και το ζήτημα του τρόπου λειτουργίας και των ΜΜΕ, τα οποία επέδειξαν τις ίδιες παθογένειες με τα κόμματα και μάλιστα σε ακόμα εντονότερο βαθμό.
Θα με ρωτήσει εύλογα κάποιος: μα δεν τα γνώριζες όλα αυτά όταν έθετες υποψηφιότητα; Ασφαλώς και τα γνώριζα. Ο στόχος της παρέμβασής μου αυτής δεν είναι να κλαφτώ. Είναι να αναδείξω πόσο δύσκολη παραμένει εν τέλει αυτή η περιβόητη ανανέωση της πολιτικής σκηνής, υπέρ της οποίας άπαντες ομνύουν, αλλά λίγοι την προωθούν με ειλικρίνεια.
Οι δυσκολίες για τους νέους υποψηφίους που μπαίνουν στο καμίνι της πολιτικής με περγαμηνή την προσωπικότητα, το επάγγελμα και την πορεία τους στην πραγματική ζωή και όχι στους κομματικούς διαδρόμους είναι δεδομένες. Ωστόσο, αξίζει τον κόπο! Για να θυμηθούμε τον Γκράμσι, ζούμε πράγματι στην εποχή των τεράτων, όπου το νέο δυσκολεύεται να γεννηθεί και το παλιό αρνείται να πεθάνει.
Οι παραδοσιακές πρακτικές δεν θα καμφθούν τόσο εύκολα. Η μάχη του νέου με το παλιό θα είναι δύσκολη, επίπονη και μακρά. Κάποιοι όμως οφείλουν να κάνουν την αρχή. Την αρχή που συνιστά το ήμισυ του παντός. Είναι η πρώτη φορά που και στις αυτοδιοικητικές, αλλά και στις ευρωπαϊκές εκλογές είδα τόσους αξιόλογους ανθρώπους να θέτουν υποψηφιότητα. Η άλλη Ελλάδα σηκώνεται από τον καναπέ και λέει όχι στην καθηλωτική απάθεια και την διαλυτική μοιρολατρεία. Δεν είμαστε ακόμα πλειοψηφία,αλλά είμαστε περισσότεροι από το παρελθόν.
Το ψηφοδέλτιο της Ελιάς αποτελείται στη μεγάλη του πλειοψηφία από ανθρώπους της διπλανής πόρτας και της πραγματικής ζωής, όχι από επαγγελματίες πολιτικούς. Πασχάλης Αγανίδης, Σωτήρης Κατσέλος, Μάνος Επιτροπάκης, Αλεξάνδρα Δαλιάνη, Κώστας Θεοδωρόπουλος, Παναγιώτης Πάτρας, μαζί και η αφεντιά μου είναι ορισμένα μόνο από τα ονόματα. Είναι στο χέρι της κοινωνίας να τους ενισχύσει και να στηρίξει την προσπάθειά τους.
Πέρα λοιπόν από την αδήρητη ανάγκη να ενισχύσουμε το ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κόμμα και μια προοδευτική αλλαγή στην Ευρώπη, πέρα από την αναγκαιότητα να διασφαλίσουμε την πολιτική σταθερότητα και την ομαλή έξοδο της χώρας από την κρίση, έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε αυτές τις ευρωεκλογές να αποτελέσουν ένα βότσαλο στη λίμνη της κομματικής συντήρησης. Στις ευρωεκλογές της 25ης Μαϊου δεν κρίνονται μόνο οι υποψήφιοι, κρίνονται και οι πολίτες.