Όλο το πολιτικό σύστημα με τα όπλα «παρά πόδας» και τα κόμματα, που το απαρτίζουν, αναπαράγουν τα γνωστά παλαιοκομματικά στερεότυπα. Άγονες αντιπαραθέσεις, σκανδαλολογία, λεκτικοί διαξιφισμοί, ανούσιοι διάλογοι, προτάσεις ανεπεξέργαστες και ανεφάρμοστες, συνθέτουν ένα σκηνικό απογοήτευσης και αποστροφής της κοινωνίας από τη πολιτική.

Το πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να «διαβάσει» το πρόβλημα και τη νέα κρίση που απλώνεται αργά και σταθερά, στην ελληνική κοινωνία. Οι συνέπειες του κορωναιού (Covid-19)  αρχίζουν να εμφανίζονται με μεγαλύτερη ένταση. Ο χειμώνας που έρχεται προμηνύεται δραματικός για εργαζόμενους και μικροεπιχειρηματίες. Δεύτερο κύμα εισβολής του Covid-19 φοβούνται οι επιδημιολόγοι, με συνέπεια οι προοπτικές της ελληνικής οικονομίας να περιπλέκονται ακόμη περισσότερο. Οι όποιες κινήσεις που γίνονται προς τη σωστή κατεύθυνση, καταπνίγονται από τη διχαστική λογική του «εμείς και αυτοί». Μπορούμε όμως να προχωρήσουμε με αυτό το τρόπο;

Φυσικά σε μια δημοκρατία είναι απαραίτητο να υπάρχει και πολιτική αντιπαράθεση και αντικρουόμενες απόψεις. Αυτό είναι το οξυγόνο της.  Όμως η αντιπαράθεση, θα πρέπει να κινείται σε επιτρεπτά όρια και πολιτισμένα πλαίσια. Οι διχαστικές συγκρούσεις και οι εμμονές των κομματικών σχηματισμών, που θεωρούν ότι κατέχουν την μοναδική αλήθεια, δεν «πουλάνε» πια. Τα προβλήματα είναι πολύ πιο σύνθετα και για να λυθούν χρειάζεται σχέδιο, διαχειριστική επάρκεια και πολιτική βούληση, μακριά από λαϊκίστικες λογικές και μικροκομματικούς υπολογισμούς.

Η χώρα μετρά ακόμη τις πληγές από τα μίση και τα πάθη, που καλλιεργήθηκαν στο διάβα της ιστορίας της, είτε από εξωγενείς παράγοντες και επιβουλές, είτε από εσωτερικές έριδες και εμφυλίους. Οι κίνδυνοι συσσωρεύονται στη γειτονιά μας. Η Μεσόγειος κινδυνεύει να αποτελέσει το επόμενο πεδίο μια ανεξέλεγκτης πολεμικής σύγκρουσης. Το «βαθύ κράτος» της Τουρκίας, με το δόγμα της «γαλάζιας πατρίδας», ορέγεται θαλάσσιες ζώνες στο Αιγαίο, μερίδιο των υδρογονανθράκων της ανατολικής Μεσογείου και επιδιώκει να παίξει κυρίαρχο ρόλο στον αραβικό κόσμο, αλλά και ρυθμιστικό ρόλο στα Βαλκάνια.  Δεν περιορίζεται μόνο σε επίπεδο ρητορικής αλλά προχωράει και σε πράξεις (Τουρκολυβικό μνημόνιο, εργαλειοποίηση μεταναστευτικού, γεωτρήσεις στη κυπριακή ΑΟΖ κλπ).  

Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, αποτελεί μέρος της στρατηγικής της, με σκοπό να προσεταιριστεί το φανατικό ισλαμιστικό στοιχείο του αραβικού κόσμου και να καρπωθεί όλη τη δυσαρέσκεια που αυτός τρέφει προς το δυτικό πολιτισμό. Απαρνείται το δόγμα της κοσμικής Τουρκίας, που με μεγάλη προσπάθεια έχτισε ο Κεμάλ, και στοχεύει να παίξει ηγεμονικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή.

Και εμείς, τι κάνουμε ; Αντί να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας, θα πρέπει να συμφωνήσουμε στα βασικά και αυτονόητα. Το χτύπημα του Ερντογάν στη Αγία Σοφία, είναι ένα μήνυμα και μια αποστροφή στο πολιτισμένο χριστιανικό κόσμο. Ταυτόχρονα δείχνει μια στροφή στις μουσουλμανικές δοξασίες, έχοντας σας βασικό στόχο την εδραίωση ενός στρατηγικού ρόλου της Τουρκίας και ενός ηγετικού παίκτη, που θέλει να εκφράσει το σύνολο του μουσουλμανικού κόσμου.

Η Ελλάδα, μπροστά στο εύφλεκτο περιβάλλον που διαμορφώνεται στη περιοχή, πρέπει να δημιουργήσει στο εσωτερικό της ένα αρραγές μέτωπο. Είναι ανάγκη  το πολιτικό προσωπικό της χώρας να αντιληφθεί ότι τα εθνικά θέματα, σε καμιά περίπτωση, δεν πρέπει να αποτελούν αντικείμενο κινήσεων και τακτικισμών στη πολιτική σκακιέρα. Σε αυτές τις περιπτώσεις το τοξικό κλίμα που καλλιεργείται ένθεν κακείθεν δηλητηριάζει τις μεταξύ τους σχέσεις, και δεν βοηθάει την εθνική συνεννόηση με αποτέλεσμα, αυτό να ευνοεί την απέναντι πλευρά. Όλοι θα πρέπει να συνδράμουν κάνοντας τις αναγκαίες υποχωρήσεις, συμβάλλοντας έτσι, στη προσπάθεια απόκρουσης των ανιστόρητων και εθνικιστικών διεκδικήσεων της Τουρκίας.