«Το παιδί μου αγωνιζόταν κατά της αδικίας, δεν βρήκε όμως το σωστό τρόπο να την πολεμήσει…»
Αυτά τα συγκλονιστικά λόγια βγήκαν από τα χείλη του συνδικαλιστή ιταλού πατέρα, μπροστά στο φέρετρο του αναρχικού παιδιού του μετά τον τραγικό θάνατό του, τότε στη Γένοβα. Και ήρθαν, βέβαια, σαν γροθιά στο μυαλό μας, μόλις αντικρίσαμε τις προάλλες τα κακοποιημένα πρόσωπα των συλληφθέντων – οπλισμένων και αποφασισμένων για όλα – παιδιών. Δεν ήταν, ωστόσο, η μοναδική φορά! Τα λόγια του πατέρα αντήχησαν πολλές φορές στ’ αυτιά μας όλα αυτά τα χρόνια, που τα παιδιά της γενιάς του Πολυτεχνείου έκαναν το δικό τους… επαναστατικό κύκλο, οργανώθηκαν στις δικές τους αριστερές, αριστερίστικες και αντιεξουσιαστικές… οργανώσεις, πορεύτηκαν με τα δικά τους συνθήματα, αντιπαρατέθηκαν με τα ΜΑΤ, κάποιοι άνοιξαν και λογαριασμό στη ΓΑΔΑ… «Κομμουνιστές» γονείς τούς μίλησαν για την αδικία και την εκμετάλλευση από μωρά παιδιά, «βολεμένοι» γονείς προσπάθησαν αργότερα να τους εξηγήσουν πόσο εύκολο είναι να γκρεμίσεις και πόσο δύσκολο είναι να ξαναχτίσεις!
Και όμως, γονείς όλοι μας, μόλις είδαμε τις… τρομοκρατικές φωτογραφίες, ανοίξαμε αμέσως τη συζήτηση, επιρρίπτοντας – μία ακόμα φορά – τις ευθύνες στους άλλους! Βούιξαν οι τηλεοράσεις, οι εφημερίδες, το διαδίκτυο, από διχογνωμίες και αντιπαραθέσεις για τις αιτίες του κακού. «Καλά τους έκαναν τους αλήτες, τους χρειαζόταν!» ή «Πώς να μη γίνουν τρομοκράτες με τόση ανεργία και τόσο μαύρο το μέλλον μπροστά τους!»… Κλέφτες κι αστυνόμοι, θυμάστε;
Για τους γονείς, όμως και τις ευθύνες τους, ελάχιστα και μάλλον επιδερμικά ακούστηκαν, με εξαίρεση, ίσως, τους γονείς των… βορείων προαστίων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στη διαπαιδαγώγηση των σημερινών παιδιών επιδρούν πολλοί παράγοντες. Το σχολείο, οι παρέες, το διαδίκτυο, το γενικότερο κοινωνικό περιβάλλον. Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι το να μιλάμε για τα παιδιά ΜΑΣ στον αόριστο και μάλιστα σε τρίτο ενικό πρόσωπο, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Δεν ταιριάζει σε γονείς η φράση «Το παιδί μου ΕΜΠΛΕΞΕ με τα ναρκωτικά, με συμμορίες κακοποιών, με πυρήνες τρομοκρατών»! Γιατί δεν… έμπλεξε. Εμείς αδιαφορήσαμε, δεν ασχοληθήκαμε, δεν βρεθήκαμε κοντά του όσο χρειαζόταν – στην καλύτερη περίπτωση – και το αφήσαμε να μπλέξει! Γιατί οι γονείς, είμαστε γονείς! Και σε ό,τι αφορά τη στήριξη και τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας, δεν χωριζόμαστε σε γονείς των βορείων ή των δυτικών προαστίων, σε παντρεμένους ή χωρισμένους, μορφωμένους ή αμόρφωτους, πλούσιους ή φτωχούς… Εμείς είμαστε – σε μεγάλο βαθμό – υπεύθυνοι για τα πρότυπα των παιδιών μας, για τις αρχές και τις αξίες που ενστερνίζονται, για το πόσο υπεύθυνοι πολίτες θα γίνουν απέναντι στην κοινωνία και στους θεσμούς του κράτους. Κι ας μη συνεχίσουμε να βγάζουμε την ουρά μας απ’ έξω από το μέλλον, στηρίζοντας δήθεν τις ελπίδες μας σε… κάποια νεότερη γενιά που θα ’ρθει!
.
Η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ’ΡΘΕΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΓΕΝΙΑ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!
Η γενιά που θα παραλάβει μια αδίστακτη κοινωνία, για να την κάνει ανθρώπινη, μια στρεβλή (παρα)οικονομία, για να την εξυγιάνει και ένα τρομοκρατικό σύνδρομο για να το ξεπεράσει! Ας αναλάβουμε, έστω και τώρα, τις ευθύνες μας…