Στη δίνη της επικαιρότητας βρέθηκα μπλεγμένος στο λεγόμενα «κοινωνικά μέσα» σε μια συζήτηση που αφορά τις αντιλήψεις μας για την συμπεριφορά των μεταναστών και προσφύγων. Το υπόβαθρο των σχετικών ανταλλαγών μηνυμάτων είναι ότι «οι μετανάστες πρέπει να σέβονται εμάς που τους φιλοξενούμε και να κάνουν τα δικά τους». Λόγο στο λόγο η συζήτησε φανατίστηκε και έτσι φάνηκε πως οι συνοπτικές αναφορές στο ζήτημα μάλλον οδηγούν σε σύγχυση. Επειδή αρκετοί είναι οι φίλοι που φαίνεται ότι παρεξηγούν την άποψή μου θα ήθελα να ξεκαθαρίσω την άποψή μου με λίγα λόγια, που ίσως είναι εν τέλει χρήσιμα για μια ευρύτερη συζήτηση.
Κατ’ αρχήν δεν θεωρώ ότι η φιλοξενία των προσφύγων είναι μια απλή πράξη καλών τρόπων και οίκτου. Χωρίς να αποκλείω αυτή την συναισθηματική πλευρά του ζητήματος που τουλάχιστο λειτουργεί και σε μένα όπως και σε πολλούς άλλους συμπολίτες μας, πιστεύω βασικά ότι αποτελεί μέρος των υποχρεώσεών μας να εφαρμόζουμε το Διεθνές Δίκαιο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αν θέλουμε να ανήκουμε στη χορεία των πολιτισμένων εθνών.
Κι ύστερα, Η διάκριση «ντόπιων» και μεταναστών όταν πρόκειται για δικαιώματα του πολίτη είναι πολύ επικίνδυνη. Στη χώρα μας το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, που περιλαμβάνει και το δικαίωμα της ομαδικής διαμαρτυρίας, είναι νομικά και προπάντων πολιτικά κατοχυρωμένο. Οι μετανάστες δεν κάνουν αυτή την ώρα τίποτα διαφορετικό από εκείνο που πριν λίγα χρόνια έκαναν όσοι είχαν καταλάβει την Πλατεία Συντάγματος, ή όσοι καταλαμβάνουν δημόσιους χώρους, σχολεία και δρόμους για να διεκδικήσουν κάποια αιτήματά τους. Τώρα, αν ανάμεσα στους μετανάστες υπάρχουν μερικοί που κάνουν μέχρι και απάνθρωπες πράξεις, δεν έχουμε παρά να τους ξεχωρίσουμε όπως θα κάναμε και με τους δικούς μας και να μη γενικεύουμε το ιδικό τους παράδειγμα σε βάρος του συνόλου.
Προσωπικά πιστεύω, για να είμαι ξεκάθαρος, ότι αυτό το καθεστώς ανομίας κατά την διεκδίκηση δικαιωμάτων ή ειδικών αιτημάτων όφειλε να έχει καταπολεμηθεί προ πολλού στη χώρα μας, ώστε να μην αποτελεί συστατικό στοιχείο του πολιτικού μας πολιτισμού. Ενός χαρακτηριστικού που εύκολα αντιγράφεται και από τον οποιοδήποτε «φιλοξενείται». Άλλωστε δεν λίγες οι φορές που προσκαλέσαμε οι ίδιοι διάφορους ξένους να μας συμπαρασταθούν σε αντίστοιχες πράξεις άνομης διαδήλωσης ιδεών και απαιτήσεων. Δεν πολεμήσαμε την ανομία και συνεχίζουμε να μη το κάνουμε. Πληρώνουμε, ως εκ τούτου, τα επίχειρα και δεν είναι ηθικό και τίμιο να ρίχνουμε το κρίμα στους ασθενέστερους που στην προκείμενη περίπτωση είναι οι μετανάστες.
Και, για να ολοκληρώσω τη θέση μου, διερωτώμαι, γιατί είναι τόσο έντονο το αίτημα «καλής συμπεριφοράς» από τους φιλοξενούμενους και δεν είναι εξ ίσου έντονο το αίτημα να συλληφθούν και να απομονωθούν οι ντόπιοι που τους παροτρύνουν στην ανομία; Γιατί δεν είναι καταδικαστέοι πολιτικοί φορείς που ανήκουν ή συνδέονται με την παρούσα κυβέρνηση που ρητά παροτρύνουν στην ανομία;
Η διεθνής νομοθεσία ειδικά για τους μετανάστες δεν είναι μια απλή παραχώρηση ευγενείας και οίκτου. Είναι μέρος του διεθνούς συστήματος προστασίας του Ανθρώπου. Είμαστε υποχρεωμένοι να φερθούμε ανθρώπινα αν θέλουμε να ανήκουμε στη λεγόμενη πολιτισμένη Δύση. Προσωπικά, θα απαιτούσα από την κυβέρνηση να εφαρμόσει τον νόμο, αλλά να τον εφαρμόσει προς πάσα κατεύθυνση, χωρίς διάκριση σε ντόπιους και ξένους. Η παρανομία δεν είναι μέρος των εθνικών δικαιωμάτων μας. Είναι μέρος της εθνικής μιζέριας μας.