Η ενίσχυση της Δημοκρατικής Αριστεράς στις επικείμενες εκλογές, μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα, να μετακινήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να δώσει τη δυνατότητα για νέες συμφωνίες με πρόγραμμα αλλαγών για τη χώρα, αντίθετο στους μονόδρομους και το νεοφιλελευθερισμό των μνημονίων.
Δημοσιονομική εξυγίανση – διαρθρωτικές αλλαγές – ανταγωνιστικότητα, έχουν πλέον ενταχθεί στο καθημερινό λεξιλόγιο.
Θα μπορούσαν να περιγράφουν μια πολιτική εκσυγχρονισμού της χώρας, με πρόσημο εξορθολογισμού και κοινωνικής δικαιοσύνης. Στην περίπτωσή μας όμως, «αφηγούνται» τη νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων.
Σε πείσμα, άλλωστε, όσων επιχειρούν να μας πείσουν, ακόμα και σήμερα, ότι οι διαχωρισμοί δεξιά-αριστερά, πρόοδος-συντήρηση, είναι ξεπερασμένοι, κάθε πολιτική έχει πρόσημο και κοινωνικό χαρακτήρα,
Η χώρα χρειάζεται μεγάλες εκσυγχρονιστικές τομές, αλλά η πολιτική αυτή δεν μπορεί να πατήσει πάνω στην κοινωνική καταστροφή, την ανεργία, τη μετανάστευση των νέων.
Είναι αδύνατο, άλλωστε, να επιτύχει μια πολιτική αλλαγών, αν δεν περιλαμβάνει ως συστατικό της στοιχείο την κοινωνική δικαιοσύνη και την αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των ασθενέστερων, χωρίς δηλαδή να διατηρεί την κοινωνική συνοχή.
Αποφεύγω τον όρο μεταρρυθμίσεις, γιατί ατυχώς τον κακοποίησαν οι ευρωπαίοι συντηρητικοί για να υποδηλώσουν κάθε νεοφιλελεύθερη επιδίωξή τους. Στον πειρασμό έχουν υποκύψει και αρκετοί δικοί μας.
Οι περισσότεροι που αυτοαποκαλούνται μεταρρυθμιστές, συνήθως διαγκωνίζονται ποιος θα προτείνει τις περισσότερες αντικοινωνικές λύσεις.
Η πλατφόρμα των δανειστών δεν είναι εκσυγχρονισμός. Πρόκειται για αυθεντική δεξιά πολιτική. (Ορισμένες αναγκαίες αλλαγές που εμπεριέχονται, δεν αλλάζουν τη φιλοσοφία, το στόχο και τις κοινωνικές δυνάμεις που εξυπηρετεί).
Ο εκσυγχρονισμός της χώρας δεν μπορεί να γίνει συντηρητική ρεβάνς, που θα κατεδαφίσει το κοινωνικό κράτος. Επιδίωξη, συνεπώς, κάθε προοδευτικής πρότασης, είναι η απεμπλοκή από τις πολιτικές των μνημονίων.
Η αντίθεση όμως στα μνημόνια, δε σημαίνει επιστροφή στο παρελθόν. Ούτε εμμονή σε παράλογα «κεκτημένα» και συντεχνιακά προνόμια.
Η απόρριψη αυτής της πολιτικής, δε σημαίνει άρνηση αλλαγών, εκσυγχρονισμού, εξορθολογισμού. Το αντίθετο. Μπορεί να περιέχει τη σύγκρουση με τις παθογένειες της μεταπολίτευσης, ένα ευρύ πρόγραμμα αλλαγών στην οικονομία, το κράτος, το πολιτικό σύστημα, αλλά με σταθερό γνώμονα την κοινωνική δικαιοσύνη.
Δεν είναι εκσυγχρονισμός να φορολογείς ανελέητα όσους πληρώνουν ήδη, ενώ η φοροδιαφυγή συνεχίζει απτόητη, ούτε να μειώνεις το επίδομα ανεργίας, ενώ μπορείς να εξοικονομήσεις τα χρήματα αυτά από τον περιορισμό της έκτασης του κράτους.
Τα κλειστά επαγγέλματα δεν άνοιξαν και από τη «μεταρρυθμιστική» φλόγα των μνημονίων, που συνεπήρε και εγχωρίους τινες, δεν έχουν θιγεί ουσιαστικά οι ισχυρές συντεχνίες.
Η ευρωπαϊκή δεξιά έχει λανσάρει την ιδέα ότι η ευρωζώνη είναι ένα νεοφιλελεύθερο κλαμπ. Δική της «ανακάλυψη» είναι ότι η παραμονή στο ευρώ σημαίνει και την αναγκαστική αποδοχή αυτής της πολιτικής, που δοκιμάζει, εκτός από τη χώρα μας, και τις άλλες χώρες της Νότιας Ευρώπης. Στη δική μας περίπτωση, φευ, αυτή την εκδοχή συμμερίζονται και άλλοι πλην της επίσημης δεξιάς, την ίδια στιγμή που στην υπόλοιπη Ευρώπη διαφωνούν σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, εργατικοί, αριστεροί, πράσινοι.
Για να παραμείνουμε στο ευρώ, πρέπει να αντιστρέψουμε αυτή την πορεία καταστροφής. Ο κίνδυνος που διαγράφεται είναι, στο εγγύς μέλλον, η χώρα να οδηγηθεί σε αναγκαστική έξοδο από το κοινό νόμισμα, αδυνατώντας να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις των μνημονίων, με την οικονομία κατεστραμμένη και την κοινωνία αποδεκατισμένη.
Ασφαλώς υπάρχουν εναλλακτικές πολιτικές. Ασφαλώς υπάρχει η δυνατότητα ολοκληρωμένης πρότασης αλλαγών και εφαρμόσιμης πολιτικής, αντίθετης στους νεοφιλελεύθερους «μονόδρομους».
Όλα δείχνουν ότι η πολιτική ρευστότητα θα παρατείνεται, όσο η κοινωνία κατακερματίζεται και συμπιέζεται από τις ασκούμενες πολιτικές. Είναι συνεπώς στοιχείο πολιτικής σταθεροποίησης και ελπίδας για εφικτή αλλαγή πορείας της χώρας, η ανάδειξη νέων, προοδευτικών πολιτικών συσχετισμών.
ΥΓ: Tις τελευταίες ημέρες, η πολιτική των μνημονίων σερβίρεται με ολίγη από ανάπτυξη (Σαμαράς) και με ολίγη από κοινωνική δικαιοσύνη (Βενιζέλος). Πρόκειται, δυστυχώς, για προεκλογικές πομφόλυγες.
Η τρόικα δεν έχει την ίδια ανησυχία. Θα απαιτήσει τον Ιούνιο νέα μέτρα τουλάχιστον 11 δις, που θα είναι κατά τα ειωθότα άδικα, υφεσιακά, αντιαναπτυξιακά. Τα νέα μέτρα του Ιουνίου έχουν ακυρώσει προκαταβολικά τις ευγενείς φιλοδοξίες για αναπτυξιακές ενέσεις ή για φιλανθρωπικές παρεμβάσεις υπέρ αδυνάτων.