Περισσότερο και από το τι ειπώθηκε τη Δευτέρα το βράδυ στη μεγάλη αθηναϊκή «συνάντηση των 58», σημασία έχει το πώς ειπώθηκε και τι εντύπωση έκανε στα αυτιά και τις ψυχές όσων το άκουσαν. Μετά από πολύ καιρό ένα εσωτερικό χαμόγελο φώτισε τα πρόσωπα σχεδόν όλων (γιατί, όπως πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις, στο πλήθος που ήρθε να ακούσει και να συμμετάσχει παρεισέφρησαν και κάποιοι που ήρθαν για να τους δουν, αλλά και κάποιοι που ως χτες υποστήριζαν τα αντίθετα, και μάλλον σε αυτά θα ξαναγυρίσουν από αύριο).

Κέρδος πρώτο, η επιβεβαίωση της ύπαρξης ενός πραγματικού «χώρου». Ως προς την ορολογία, για μια ακόμα φορά προτιμήθηκε το αμάλγαμα και η παραθετική μέθοδος: όπως πάντως και να τον πούμε τον χώρο αυτό, είτε «κεντροαριστερά», είτε «σοσιαλδημοκρατία», είτε «προοδευτικό μεταρρυθμισμό», είτε κάτι ακόμα πιο ευφάνταστο που μπορεί να μην ακούστηκε προχτές αλλά τίποτα δεν αποκλείει ότι θα ακουστεί ως το καλοκαίρι, όλοι πια ξέρουμε για τι μιλάμε. Για ένα δημοκρατικό πόλο ανάμεσα στη Δεξιά και την λαϊκιστική ή αντιευρωπαϊκή ή «τρελή» Αριστερά, με βασικά χαρακτηριστικά την πίστη σε αλλαγές και μεταρρυθμίσεις για εκσυγχρονισμό του παραγωγικού ιστού αλλά και ενίσχυση της ισότητας (άρα έναν ρεφορμισμό προσαρμοσμένο στις ανάγκες της εποχής του Μνημονίου), την προσήλωση στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, με διάθεση εμβάθυνσής της, και τη βαθιά ανανέωση, θα τολμούσα να πω και εξευγενισμό, του πολιτικού προσωπικού και των όρων λειτουργίας του πολιτικού συστήματος.

Κέρδος δεύτερο και σημαντικότερο, η αναζήτηση της ενότητας μέσα από «πολιτιστικά» περισσότερο χαρακτηριστικά. Όπως ειπώθηκε κατά κόρον τη Δευτέρα το βράδυ, για ανθρώπους και κινήσεις που δεν μοιράζονται ούτε την ίδια αφετηρία ούτε την ίδια ιστορία, «αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από εκείνα που μας χωρίζουν». Κι αυτά που μας ενώνουν, ιδίως σε μια Ελλάδα στριμωγμένη κοινωνικά, αποχυμωμένη πολιτικά και παραιτημένη ιδεολογικά, είναι ένας λόγος καθαρός και ρεαλιστικός αλλά με στίγμα (το στίγμα ακριβώς του «προοδευτικού μεταρρυθμισμού»), μια διάθεση αυτοκριτικής (προερχόμενη ιδίως από όσους άσκησαν ή συμμετείχαν στην άσκηση της εξουσίας) αλλά και κοιτάγματος μπροστά (όχι σε ένα αόριστο μέλλον αλλά στην απολύτως απτή νέα σελίδα της ελληνικής πολιτικής) και, πάνω απ’ όλα θα έλεγα, η συμμετοχή σε μια συλλογική προσπάθεια που πολλοί τη νιώθουμε ως αναζήτηση οξυγόνου.

Κέρδος τρίτο και αμεσότερο, η ύπαρξη καθαρής στοχοθεσίας. Πρώτος ορίζοντας, οι ευρωεκλογές και οι αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαΐου. Ανοιχτό ενδεχόμενο, το μπόλιασμα της εθνικής πολιτικής σκηνής με κάτι νέο που θα εκφράζει έναν ορφανό σήμερα χώρο. Μέθοδος, το κάλεσμα σε όσους αισθάνονται ότι εκπροσωπούνται από τη βασική φιλοσοφία της κίνησης και θέλουν να συμμετάσχουν στην πολιτική υλοποίηση της –γιατί η ώρα της πολιτικής φτάνει καλπάζοντας μετά τη Δευτέρα το βράδυ, και πολιτική σημαίνει εξειδίκευση, επιλογές, παρουσία, πρόσωπα. Στο μυαλό όλων μας βρίσκεται, ως μεγάλο προς το παρόν ερωτηματικό, η ΔΗΜ.ΑΡ, μόνο που η ΔΗΜ.ΑΡ ήταν ήδη πολλαπλά παρούσα τη Δευτέρα το βράδυ. Οργανωτική κατεύθυνση, ένα ανοιχτό συνέδριο ιδεών, μέσα από το οποίο θα επιλεγούν, ή θα αποφασιστεί ο τρόπος με τον οποίο θα επιλεγούν, τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν το ευρωψηφοδέλτιο και εκείνα που θα στηριχτούν στις τοπικές εκλογές. Θεωρώ ιδιαίτερης σημασίας το ξεκαθάρισμα ότι η «πνευματική επιτροπή», από τη μαγιά των 58, που θα στηρίξει και θα κατευθύνει το εγχείρημα, δεν θα ταυτίζεται απολύτως με τα πρόσωπα που θα κληθούν να εκπροσωπήσουν την κίνηση στις πρώτες της μάχες.

Ως και τα δέντρα χαμογελάνε από προχτές. Αφού η ελιά είναι πιασμένη από τους Ιταλούς (και δεν είχε και πολύ ένδοξη κατάληξη), τα ελληνικά αρχικά μας σπρώχνουν, όλα, στην κερασιά: Κίνηση Ευρωπαϊστών Ριζοσπαστών Αριστερών Σοσιαλδημοκρατών. Το «για την Ελλάδα» παραλείπεται αλλά εννοείται.