Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, στο ποδόσφαιρο κορυφαίου ευρωπαϊκού επιπέδου κυριαρχούσαν η Μίλαν ιδιοκτησίας Σύλβιο Μπερλουσκόνι και η Μαρσέϊγ ιδιοκτησίας Μπερνάρ Ταπί.
Στην Ιταλία το πολιτικό σύστημα βρίσκονταν σε διάλυση και όλα περιστρέφονταν γύρω από τις έρευνες του δικαστή Αντόνιο ντι Πιέτρο , ενώ στην Γαλλία οι Σοσιαλιστές του Μιττεράν που κυβερνούσαν ήταν σε κάθετη πτώση. Οι κύριες δραστηριότητες – οι επίσημες – του Μπερλουσκόνι ήταν τα τηλεοπτικά δίκτυα και λιγότερο οι εργολαβίες και το εμπόριο. Ήταν δημοφιλέστατος για προφανείς λόγους , ώσπου άρχισαν οι πρώτες εμπλοκές με την Δικαιοσύνη, κυρίως για εκτεταμένη φοροδιαφυγή και ξέπλυμα μαύρου χρήματος.
Ανάλογα προβλήματα άρχισε να έχει και ο Ταπί, ιδιοκτήτης της Adidas. Ξάφνου ο τελευταίος σε έναν απρόβλεπτο ανασχηματισμό του Μιττεράν, γίνεται υπουργός Οικισμού, περιβεβλημένος με το άρωμα του επιτυχημένου πλουσίου, του αυτοδημιούργητου, του αποτελεσματικού.
Η πολιτική του σταδιοδρομία , ήταν ασήμαντη ωστόσο ο πανέξυπνος Μιττεράν, είχε βγάλει από τη μέση έναν δυνητικό πολιτικό αντίπαλο , όπως λέγονταν και γράφονταν τότε.
Στην Ιταλία, αντίθετα, σχεδόν αναπάντεχα ο Μπερλουσκόνι ίδρυσε το «Φόρτσα Ιτάλια» και ύστερα από λίγους μήνες εκλέχτηκε Π/Θ. Τα τότε ΜΜΕ, είπαν πως η εμπλοκή του στην πολιτική, δεν ήταν παρά ένα ευφυές τέχνασμα αποφυγής των προβλημάτων του με την Δικαιοσύνη.
Τελικά στην απρόσμενη πολιτική του μακροημέρευση το μεν κόμμα του ουσιαστικά έγινε συστημικό, διαδεχόμενο την Χ/δημοκρατία, ο ίδιος δε δεν απέφυγε την δικαστική απεμπλοκή του, που συνοδεύτηκε και από αστεία περιστατικά στην ιδιωτική του ζωή.
Ουσιαστικώς, ξεθεμελιώθηκε η Ιταλία και το 2010 ο Πρόεδρος Ναπολιτάνο – ιερή, περίπου, μορφή της πολιτικής – αγγίζοντας τα όρια των ορίων των αρμοδιοτήτων του, τον καθαίρεσε και ανέθεσε την προσωρινή πρωθυπουργία στον κεντρώο τεχνοκράτη Μάριο Μόντι , τωρινό οικονομικό σύμβουλο του Μ. Ρέντσι.
Στον καθ΄ ημας διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες στον ζοφερό Καφκικό ΠΥΡΓΟ της Καλλιθέας, δύο από αυτούς που συμμετέχουν είναι ιδιοκτήτες των πιο λαοφιλών και συνεπώς οχληρών ποδοσφαιρικών ομάδων, ενώ το χρήμα τους ρέει άφθονο σε κάθε στιγμή. Πιθανότατα να έχουν πάρει τις άδειες την στιγμή που γράφω, μιας έτσι κι αλλιώς είναι τα ακλόνητα φαβορί λόγω του εμφανούς πλούτου, που διαθέτουν. Αυτό σημαίνει πως ο ιδιοκτήτης της ομάδας του Λιμανιού, αποκτά μέσα σε 60 ώρες τον σταθμό του – το ? της νέας πίττας- , όπως με ένα περίεργο δεξιό ποδοσφαιρικό ψηφοδέλτιο και επικεφαλής γνωστό υπάλληλό του – τωρινό δήμαρχο – κεντρώων καταβολών μέσα σε 10 ημέρες ενίκησε στις Δημοτικές του 2012. Με τις κατάλληλες βέβαια συμμαχίες που άρχιζαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και κατέληγαν στην Μητρόπολη Πειραιώς.
Σε μικρότερο βαθμό, ισχύουν παρεμφερή για τον ιδιοκτήτη μεγάλης ομάδας της Θες/νίκης, που χειραγώγησε μέσα από τους συνδέσμους οργανωμένων οπαδών αρκετούς ψηφοφόρους, συνεισφέροντας πολύ στο 6,5% του Λεβέντη στην συμπρωτεύουσα.
Εδώ κομβικό στοιχείο είναι και ο απόδημος ποντιακός Ελληνισμός της Β. Ελλάδας και το συνοδό σύμβολο της Παναγίας Σουμελά, που επικαλείται συχνά ο ιδιοκτήτης, όπως επίσης οι ιδιαίτεροι δεσμοί με τους ΑΝΕΛ και τον αφανή τρίτο εταίρο της παρούσης διακυβερνήσεως.
Άλλωστε κατά καιρούς, έχουν ακουστεί πολλά και γραφεί περισσότερα για εμπλοκή του – άμεση ή έμμεση – στη πολιτική με όχημα το προσφυγικό στοιχείο της Μακεδονίας, τους ορθόδοξους συμβολισμούς και τις προνομιακές σχέσεις με το καθεστώς Πούτιν, πολιτικό στέλεχος – βουλευτής του οποίου υπήρξε επί μακρόν.
Όσο ο προβλέψιμος ποπουλισμός θα τρώει τις σάρκες του, και οι διάφοροι τραγέλαφοι της παλιάς περιθωριακής τηλεόρασης θα επιστρέφουν στα γενεσιουργά τους τάρταρα, τόσο θα προκύπτει η ανάγκη ανευρέσεως διάδοχων καταστάσεων ικανών να αντιμετωπίσουν ένα συμπτυγμένο και οργανωμένο μεταρρυθμιστικό πολιτικό κίνημα συνολικών χαρακτηριστικών.
Το χρήμα, η δόξα, η ποδοσφαιρική χειραγώγηση και η τηλεοπτική χαύνωση υπήρξαν τα οχήματα του Μπερλουσκονισμού, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό, για την κατίσχυσή του στην ιταλική κοινωνία. Στο σηπτικό ελληνικό πολιτικό περιβάλλον των ατελειών του παρελθόντος και των καταστροφών του παρόντος, πιθανόν ο λαϊκισμός να παίξει το χαρτί του ελληνικού Μπερλουσκονισμού, που θα περιλαμβάνει χρήμα, θέαμα, λατρεία, προσδοκία, ελεγχόμενη φιλανθρωπία, επικαιροποίηση ελληνοχριστιανικών ιδεωδών.
Όταν 2000 άνθρωποι ακολουθούν και πιστεύουν κάποιον Σώρρα, όταν κάποτε χρειάστηκαν επί Όθωνος 50000 στρατιώτες για να συλλάβουν τον υπερήλικα πρώην εκδοροσφαγέα, μοναχό Παπουλάκο υποθέτω, πως είναι βατό για τον πανίσχυρο ιδιοκτήτη να επιχειρήσει την κατάκτηση της πολιτικής σκηνής, όπως στον Πειραιά. Ο χειραγωγούμενος όχλος είναι το καλύτερο όπλο διαχρονικά, αντίθετα με τις ιδέες που θέλουν κόπους και αίμα πνευματικό για να ομογενοποιηθούν.
Η χώρα μας πρέπει να αμυνθεί με όλο το πολιτικό ιππικό της απέναντι στα μπερλουσκονικά σκαρφίσματα του εθνολαϊκισμού και η μόνη βασιλική οδός – ενόψει και των προφανών πολιτικών εξελίξεων, που φθάνουν με βήμα ταχύ – είναι η γνώση της ανηφοριάς, που έχουμε, η πιο βαθειά επιβιωτική κοινωνική – πολιτική συναίνεση και η ταχεία επανωρίμανση και ανασύσταση του ελληνικού αστισμού.