Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα. Το φάντασμα του Μπερλουσκονισμού. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διατρέχει η χώρα μας σε πολιτικό επίπεδο είναι να αναδειχθούν άνθρωποι χωρίς καμία πολιτική πρόταση, έχοντας ως βασικό επιχείρημα το σαθρό σύνθημα «πολιτική χωρίς πολιτικούς». Η γειτονική Ιταλία πέρασε από αυτό το στάδιο κατά τις αρχές της δεκαετίας του ?90. Όταν ξεκίνησε η επιχείρηση «καθαρά χέρια» στην Ιταλία, ο κλονισμός του πολιτικού συστήματος ήταν βαθύς και ανεπανόρθωτος. Υποθέσεις διαφθοράς και σκοτεινών διαδρομών χρήματος, σχέσεων της πολιτικής με οικονομικά συμφέροντα και επιχειρήσεις ήλθαν στο φως και μία πολιτική ελίτ που κυριάρχησε επί δεκαετίες, οδηγήθηκε σταδιακά στην απαξίωση, την παρακμή και την εξαφάνιση. Η καταιγίδα παρέσυρε στην αφάνεια κόμματα (σχεδόν όλες οι δυνάμεις του πολιτικού φάσματος της λεγόμενης «Πρώτης Δημοκρατίας) και πρόσωπα, κάποια από τα οποία καταδικάστηκαν, άλλα αυτοκτόνησαν, ενώ τα περισσότερα εγκατέλειψαν άδοξα την πολιτική. Οι διαδικασίες αυτές παρά την γενικευμένη ευφορία, οδήγησαν σε απροσδόκητα (;) αποτελέσματα, με κυριότερο την άνοδο στην εξουσία και την πρωτοφανή πολιτική ηγεμονία του Μπερλουσκόνι. Το «σαλαμοποιημένο» πολιτικό σύστημα της εποχής δεν κατάφερε να αντισταθεί στον χείμαρρο του Σίλβιο. Έτσι ένα καθεστώς νεποτισμού και διαφθοράς με στενές διασυνδέσεις με την μαφία άρχισε σιγά-σιγά να στήνεται. Το σύστημα αυτό αντέχει ακόμα και σήμερα, παρά τις αποκαλύψεις για σκάνδαλα που αφορούσαν τον ίδιο τον Μπερλουσκόνι, καθώς και στενούς του συνεργάτες.
Στην χώρα μας, τα σκάνδαλα σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση προκάλεσαν αρχικά αντιδημοκρατικές εκρήξεις, καθώς και την άνοδο του φασιστικού κόμματος. Σήμερα διανύοντας σχεδόν την έβδομη χρονιά ύφεσης βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο. Μια πολυδιασπασμένη κεντροαριστερά, ένας αλλοπρόσαλλος ΣΥΡΙΖΑ και μια συντηρητική ΝΔ συνθέτουν το παζλ του πολιτικού συστήματος.Ένα πολιτικό σύστημα σε διαδικασία αλλαγών, όπου κανείς δεν γνωρίζει ποιοι θα είναι οι νέοι πρωταγωνιστές του. Αν οι δήμοι της χώρας δίνουν τον τόνο στην κεντρική πολιτική σκηνή δεν θα έπρεπε να επαναπαυόμαστε από την παρουσία των Μπουτάρη και Καμίνη. Σε άλλες πόλεις της Ελλάδας τα δείγματα δεν είναι τόσο θετικά! Ενδεικτικό παράδειγμα ο Βόλος. Χθεσινή δημοσκόπηση έδινε στον κύριο Μπέο 27% έναντι 13% του κυριότερου αντιπάλου του. Ένας άνθρωπος με γνωστή διαδρομή στα κυκλώματα της νύχτας και συμμετοχή σε σκάνδαλα στημένων αγώνων εμφανίζεται, δύο μήνες πριν τις δημοτικές εκλογές, ως φαβορί για τον δημαρχιακό θώκο. Συνθήματα του τύπου «πολιτική χωρίς πολιτικούς» δυστυχώς θα έχουν ως αποτελέσματα κάποιες τερατογενέσεις. Αυτό που χρειάζεται να διεκδικήσουμε είναι «επαγγελματισμός στην πολιτική χωρίς επαγγελματίες πολιτικούς». Να ξεφύγουμε από τις λαϊκίστικες αντιλήψεις. Είναι κρίσιμο για το πολιτικό πρότυπο των επόμενων δεκαετιών σε αυτές τις εκλογές να στηριχτούν σοβαρές υποψηφιότητες που θα έχουν σαφείς προτάσεις για το μέλλον του τόπου τους, αλλά και την ευρωπαϊκή μας πορεία. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού. Σημαντική, αν αναλογιστεί κανείς την ανάγκη που έχουμε για μια νέα ματιά σε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Θεωρώ πως αν πετύχουμε αυτό τον συνδυασμό ίσως μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες.
Θα ήταν οδυνηρό για την χώρα το τέλος της κρίσης να μας βρει με ένα χειρότερο πολιτικό προσωπικό από αυτό της εποχής πριν την κρίση. Κινδυνεύουμε από τους επίδοξους σωτήρες τύπου Μπερλουσκόνι, αλλά έχουμε ακόμα χρόνο να αποφύγουμε αυτή την πορεία προς την άβυσσο. Αρκεί να σκεφτούμε με νηφαλιότητα και να υπερβούμε την οργή και την απογοήτευση μας.