Το ποδόσφαιρο στις οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης είναι μια πολλαπλά οργανωμένη επιχείρηση. Βεβαίως υπάρχουν πάντα η λαϊκότητα του αθλήματος, οι συγκινησιακά φορτισμένες ιστορίες των ομάδων και οι αντίστοιχες ταυτίσεις των οπαδών, η ένταση και η ανταγωνιστικότητα του παιχνιδιού, η δύναμη και οι τεχνικές ικανότητες των ποδοσφαιριστών και το εντυπωσιακό συχνά θέαμα των αγώνων. Μαζί με όλα αυτά συνυπάρχουν και συνδυάζονται αρμονικά οι επενδύσεις τεραστίων διαφημιστικών κεφαλαίων, τα υψηλά συμβόλαια των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, τα εντυπωσιακά γήπεδα με τις πολλές κερδοφόρες χρήσεις, οι πωλήσεις των εισιτηρίων, οι αγοραπωλησίες των ποδοσφαιριστών και οι υπερβολικές αμοιβές πολλών από αυτούς. Οι κανόνες, δε, τηρούνται με ακρίβεια και η παραβίασή τους, όταν συμβαίνει, τιμωρείται άμεσα και αντικειμενικά. Η αξιοπιστία του οργανωμένου, με τέτοιον τρόπο, ποδοσφαίρου είναι υψηλή και γι’ αυτό επιτελεί πλήρως και τις ιδεολογικές του λειτουργίες και εγκλήσεις.
Θα μπορούσε να ειπωθεί, με την όποια σχετικότητα, ότι το ποδόσφαιρο, ως κοινωνικό, πολιτισμικό και οικονομικό φαινόμενο, αντανακλά τον βαθμό ανάπτυξης της κάθε κοινωνίας στην οποία εκδηλώνεται. Σύμφωνα με αυτήν την οπτική λοιπόν, δεν πρέπει να εκπλήσσει η πλήρης παρακμή και απαξίωση του εγχωρίου ποδοσφαίρου. Δεν ήταν και δεν είναι δυνατόν οι δομές και η όλη οργάνωση και εκδήλωσή του να διαφέρουν από τους υπόλοιπους τομείς του ελληνικού ιδιότυπου μικροκαπιταλισμού. Ο,τι κρατά δέσμια την ελληνική κοινωνία αποτυπώνεται με τον πλέον ευκρινή τρόπο στο ποδόσφαιρό της.
Ελλιπείς υποδομές, υπερχρεωμένες ποδοσφαιρικές υποτιθέμενες εταιρείες, κρατικές επιχορηγήσεις και διαγραφές χρεών, ελάχιστα ανεκτό προσφερόμενο θέαμα, είναι τα γνωστά και τρέχοντα χαρακτηριστικά του. Και δυστυχώς δεν είναι τα μόνα. Το ποδόσφαιρο είναι και ένα πεδίο όπου, συν τοις άλλοις, εκδηλώνονται σε μεγάλη ποικιλία και εντυπωσιακή συχνότητα διάφορες παραβατικές συμπεριφορές. Οι εμφανείς είναι βέβαια οι χουλιγκανικές βιαιότητες. Οι αφανείς αφορούν τις υπεξαγωγές κεφαλαίων από τις ΠΑΕ, το στήσιμο αγώνων και διαιτητών, τις απάτες με το ποδοσφαιρικό στοίχημα και πάρα πολλές άλλες.
Αυτό είναι δυστυχώς σήμερα το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ομως η πλήρης απονομιμοποίησή του, η παρακμή και η αναξιοπιστία του επιβάλλουν ριζικές θεσμικές παρεμβάσεις. Ο αρμόδιος υπουργός πρέπει να εμμείνει στα όσα έχει εξαγγείλει και να μην υποχωρήσει, όπως οι προκάτοχοί του. Ακόμα και η αποβολή των ομάδων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις αξίζει, προκειμένου το ελληνικό ποδόσφαιρο να στηθεί σε νέες αξιόπιστες και υγιείς βάσεις και να ξαναβρεί την υπαρκτή μαγεία και γοητεία.