Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει πολιτική πέρα από το μνημόνιο. Το τι θα κάνει μια κυβέρνηση χώρας σε κρίση με τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία της, με τη γραφειοκρατία και το σύστημα απονομής Δικαιοσύνης της, δεν είναι κάτι που υπαγορεύουν οι πιστωτές, αλλά μια εθνική επιλογή. Το γεγονός ότι το πρόγραμμα προβλέπει “αποπολιτικοποίηση της διοίκησης” θα έπρεπε να είναι αδιανόητο ως προσβολή για την ηγετική πολιτική τάξη και την κοινωνική πλειοψηφία – αν αυτό δεν συμβαίνει οφείλεται στο γεγονός ότι ο πελατειασμός είναι τόσο βαθιά ριζωμένος ώστε να υπερβαίνει ακόμη και τους δημοσιονομικούς περιορισμούς.

Αριστερή πολιτική θα πει ενίσχυση/εξορθολογισμός του κοινωνικού κράτους και εμπέδωση κανόνων φορολογικής δικαιοσύνης. Αλλά η πρόσβαση σε δωρεάν ποιοτικές υπηρεσίες του συστήματος υγείας γίνεται όλο και πιο δύσκολη, το επίπεδο της δημόσιας παιδείας πέφτει διαρκώς, ενώ τα διαφυγόντα έσοδα από ΦΠΑ προκαλούν κατάπληξη ειδικά όταν πρόκειται για μεγάλους παίκτες.

Αριστερή πολιτική θα ήταν η εμβάθυνση της διαφάνειας παντού, η αξιοκρατία στη στελέχωση της διοίκησης, η αξιολόγηση και η εξέλιξη ανάλογα με την απόδοση στο Δημόσιο, η αξιοποίηση των κοινοτικών κονδυλίων πέρα από λογικές ελέγχου και ευνοιοκρατίας. Θα ήταν επίσης η προτεραιότητα στην καταπολέμηση της φτώχειας, όχι θεωρητικά αλλά με μετρήσιμα αποτελέσματα στην πράξη, όχι μόνο με συσσίτια και δωρεάν σάντουιτς στα σχολεία, αλλά με ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και στήριξη των απόρων μέσα από ισχυρές δομές κοινωνικής πρόνοιας.

Αν βελτιωνόταν η σχέση των πολιτών με τη διοίκηση μέσα από την απλοποίηση διαδικασιών και την άρση διαχρονικών αγκυλώσεων, αν το δικαίωμα στην υγεία και στην παιδεία δεν ήταν ανάλογο με το εισόδημα, αν δεν ήταν τεράστιο το άγχος της καθημερινότητας, αλλά διαμορφωνόταν κλίμα σταθερότητας και εμπιστοσύνης, τότε θα ήταν πολύ ηπιότερα τα τραύματα από την εφαρμογή των μνημονίων.

Αριστερή πολιτική δεν είναι η εκδίωξη δημοσιογράφων και φωτογράφων στην Ειδομένη και η σύλληψη του καστανά στη Θεσσαλονίκη, ούτε η διαρκής καταγγελία των “σκυλιών της διαπλοκής” απ όσους αντιμετωπίζουν τη μάχη κατά της ολιγαρχίας ως μέσο διαπραγμάτευσης και τις λίστες καταθετών από το εξωτερικό ως τεκμήριο ενοχής των προηγούμενων και αθωότητας δικής τους.

Αν θέλουν πραγματικά να κάνουν τους πάνω να πληρώσουν μπορούν να το πετύχουν χωρίς πολλά λόγια και με αθόρυβες, αποτελεσματικές πράξεις. Αλλά πριν φτάσουν τόσο ψηλά ας περάσουν μια βόλτα από τις μεγάλες πίστες της ελληνικής νύχτας για να δουν με πόση άνεση κυκλοφορεί το μαύρο χρήμα μαζί με το νοθευμένο αλκοόλ.