Αξίζει να παρακολουθήσει κανείς μια συνεδρίαση στη Βουλή μόνο και μόνο για να παρατηρήσει τη συμπεριφορά των υπουργών στα έδρανα. Είναι ολοφάνερα ενθουσιασμένοι με αυτό που τους συμβαίνει, δείχνουν να απολαμβάνουν την εξουσία χωρίς επιφύλαξη, αστειεύονται μεταξύ τους, ανταλλάσσουν πειράγματα με τους βουλευτές, οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ βρίσκονται σε μια κατάσταση όσμωσης, γενικά είναι όλοι χαρούμενοι. Θα περίμενε κανείς να έχουν χάσει τον ύπνο τους από το άγχος της ευθύνης, να υποφέρουν από την αγωνία και την ανησυχία, να κάνουν ό,τι μπορούν για να αποδώσουν καθένας στον τομέα του. Ομως η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική. Εχουμε μια ευτυχισμένη κυβέρνηση που παραδίδει μαθήματα δημοκρατίας στην ΕΕ και διακηρύττει ότι αγωνίζεται για το καλό όλων των ευρωπαϊκών λαών. Πιστεύουν σε μια αποστολή που κανείς εκτός συνόρων δεν τους ανέθεσε και θρέφονται μέσα από έναν διπλωματικό μικρομεγαλισμό που απορρέει από εθνικές φαντασιώσεις και όχι από πραγματικές καταστάσεις.
Η χώρα μας δεν βρίσκεται στην πρωτοπορία για την αλλαγή της ΕΕ. Βρίσκεται στο ευρωπαϊκό περιθώριο και σε κατάσταση απομόνωσης. Γιατί είναι η μοναδική στην ευρωζώνη εκτός αγορών και αποκλεισμένη από το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης. Η λιτότητα την οποία καταγγέλλουμε δεν προέκυψε ως πολιτική επιλογή αλλά είναι γέννημα του δημοσιονομικού εκτροχιασμού. Και το εθνικό αφήγημα του θύματος δεν περνάει πουθενά εκτός συνόρων. Η κοινή διεθνής πεποίθηση για το ελληνικό δράμα είναι ότι οφείλεται στα λάθη των ελληνικών ελίτ, ότι πρόκειται για μια εθνική αποτυχία που συνδέεται με την έλλειψη πολιτικής συναίνεσης στα μείζονα και με την αδυναμία/απροθυμία αναγνώρισης των αιτίων της χρεοκοπίας.
Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης δεν έχουμε συμφωνήσει σε μια ιστορία που να βγάζει νόημα. Με την κατασκευή εξωτερικού εχθρού καταφέραμε να μεταθέσουμε τις δικές μας ευθύνες, δαιμονοποιώντας τους πολιτικούς του Βερολίνου και υιοθετώντας θεωρίες συνωμοσίας, ακόμη και ψεκασμού. Ποτέ δεν μπήκαμε σε διαδικασία σύγκρισης, γιατί οι άλλοι τα κατάφεραν καλύτερα από εμάς, ποτέ δεν αποδεχτήκαμε ότι η κρίση είναι δική μας, ότι η κρίση έφερε τα μνημόνια και όχι τα μνημόνια την κρίση. Μπορούσε να έχει γίνει καλύτερη διαπραγμάτευση, έπρεπε να είναι δικαιότερος ο επιμερισμός των βαρών, να μην πληρώσουν τόσα οι κάτω και να επιβαρυνθούν επιτέλους οι πάνω, ήταν μοιραίο λάθος που δεν εκπονήθηκε και δεν εφαρμόστηκε ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της οικονομίας, η Τρόικα πολλές φορές λειτούργησε προσβλητικά και υπήρξε πρόβλημα νομιμοποίησής της, έχει καταργηθεί η αρχή της ισοτιμίας των κρατών μελών στην ευρωζώνη, υποχωρεί η ευρωπαϊκή δημοκρατία και η γοητεία του ευρωπαϊκού οράματος. Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν δικαιολογεί την ελληνική μέθη. Και επειδή είναι μέρες εθνικής ανάτασης και στροφής στο ένδοξο παρελθόν, ας πάμε λίγο πιο πίσω, στον Ομηρο, για να θυμηθούμε τι συνέβη με τους συντρόφους του Οδυσσέα όταν έφαγαν τα βόδια του Θεού Ηλιου, παρά τις προειδοποιήσεις. Πνίγηκαν όλοι.
Πηγή: Ελεύθερος Τύπος