Από το 2008 που η χώρα πέρασε στην ύφεση έχει παρέλθει μία πενταετία και από τον Μάιο του 2010, που εντάχθηκε στον μηχανισμό στήριξης, συμπληρώθηκαν τρία χρόνια, αλλά οι ιδιαιτερότητες, για άλλους μυστήρια, της λεγόμενης «ελληνικής πραγματικότητας» παραμένουν. Παρά τις δραματικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί στο πολιτικό σκηνικό και τα δεινά που βιώνει στην καθημερινότητά του ο μέσος πολίτης.

Παράδειγμα πρώτο μυστηρίου, η στάση των διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στις υποχρεώσεις που ανελάμβαναν υπογράφοντας Μνημόνια με τους δανειστές. Αφού, δηλαδή, συμφωνούν και υπογράφουν, υπό την τεράστια πίεση της αποφυγής της άτακτης χρεοκοπίας και αναγνωρίζοντας προφανώς την αναγκαιότητα της δημοσιονομικής εξυγίανσης, μετά καταφεύγουν στη διαπραγμάτευση για να αποφύγουν την υλοποίηση όσων υπέγραψαν.

Η αιτία είναι γνωστή. Οι ελληνικές κυβερνήσεις αδυνατούν ή δεν τολμούν να προωθήσουν στην πράξη τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στον ιδιωτικό τομέα, κυρίως όμως στο Δημόσιο, που το αντιμετωπίζουν σαν «ιερή αγελάδα». Ακόμη και τώρα που είναι σαφές ότι δεν μπορεί να διατηρηθεί η κρατική διοικητική μηχανή όπως έχει, προτιμούν να μην την αγγίζουν ούτε, βεβαίως, να τη βελτιώνουν. Προτιμούν να διακινδυνεύουν και να προχωρούν στη λήψη οριζόντιων επώδυνων μέτρων εις βάρος του γενικού πληθυσμού, διακηρύσσοντας ταυτόχρονα ότι… νέα μέτρα δεν θα περάσουν. Αποτελεί, λοιπόν, μυστήριο γιατί η σημερινή κυβέρνηση και γενικότερα η πολιτική τάξη δεν θέλει να προωθήσει την «κινητικότητα» ή ακόμη και να απαλλάξει το κράτος από επίορκους υπαλλήλους. Προτιμά να προβάλλει προφάσεις αδυναμίας, να επικαλείται δυσκολίες, να ζητάει παρατάσεις και να κωλυσιεργεί, αντί να τιμήσει την υπογραφή της και να εισπράξει χωρίς δυσκολίες την επόμενη πολυπόθητη δόση του δανείου… Παράδειγμα δεύτερο μυστηρίου. Οι στατιστικές το λένε, τα μίντια το διαλαλούν και το δραματοποιούν, εμείς το βλέπουμε στον περίγυρό μας και η Ευρώπη ανησυχεί σφόδρα με το πρόβλημα της ανεργίας. Είναι περιττό να επισημανθεί ότι η Ελλάδα πρωτοπορεί στην ανεργία, τόσο τη γενικότερη όσο και των νέων, όλη δε η προσπάθεια επικεντρώνεται στη δημιουργία θέσεων εργασίας μέσω ανάπτυξης. Και όμως, οι Ελληνες συνεχίζουν να είναι ιδιαίτερα επιλεκτικοί στη δουλειά που θα κάνουν, όταν τους προσφέρεται η ευκαιρία. Ζητούνται εργάτες για να μαζέψουν τα ροδάκινα, οι Ελληνες δεν πάνε. Ζητούνται χέρια, μέσω ΟΑΕΔ, για να μαζευτούν οι φράουλες (25 ευρώ για πεντάωρη εργασία και εισφορά στον ΟΓΑ), οι Ελληνες δεν ανταποκρίνονται. Προσφέρονται εδώ και εκεί εργασίες με σχετικά καλές αμοιβές για τους καιρούς που ζούμε, οι Ελληνες τις απορρίπτουν και τις παίρνουν ξένοι. Και φυσικά είναι μυστήριο τι ακριβώς θέλουν, πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι που καταγράφονται ως άνεργοι. Σε συνδυασμό με το άλλο μυστήριο της αυξανόμενης κίνησης που παρατηρείται τους τελευταίους μήνες στην κυκλοφορία οχημάτων, τη διασκέδαση και την αναψυχή, ενώ η αγορά παραπονιέται ότι είναι στεγνή!