Σε μια περίοδο που το παγκόσμιο σύστημα σείεται συθέμελα, η Ελλάδα ατενίζει “τη θολή γραμμή των οριζόντων” στα Ελληνοτουρκικά. Η Τουρκία αντιπροσωπεύει τη μείζονα απειλή ασφάλειας για τη χώρα μας. Είναι όμως η όμορη χώρα δίπλα μας με την οποία πρέπει να συμβιώσουμε είτε μας αρέσει είτε όχι «ως αιχμάλωτοι της γεωγραφίας». Σύνορα δεν έχουμε ούτε με το Λουξεμβούργο ή Ελβετία αλλά ούτε και με το Ισραήλ , Αίγυπτο, Αραβικές χώρες, κ.α. Και για να συμβιώσουμε ειρηνικά και συνεργατικά θα πρέπει τελικά να επιλύσουμε τα όποια προβλήματα έχουμε είτε μέσω διαπραγμάτευσης με βάση το διεθνές δίκαιο ή τη διεθνή δικαιοσύνη. Για το σκοπό αυτό εδώ και δύο χρόνια περίπου ανοίξαμε μια διαδικασία προσέγγισης/ εξομάλυνσης( «ήρεμα νερά») και υπογράψαμε ένα βαρυσήμαντο πολιτικό κείμενο αρχών (Διακήρυξη Αθηνών) που μας δεσμεύει να απέχουμε «από κάθε δήλωση, πρωτοβουλία ή ενέργεια» που θα μπορούσε να διαταράξει τη διαδικασία αυτή. Την περίοδο όμως αυτή :
Πρώτον, στη σφοδρή και εντεινόμενη αντιπαράθεση Τουρκίας και Ισραήλ στα όρια πολεμικής σύγκρουσης (Jerusalem Post) η Ελλάδα εμφανίζεται να λαμβάνει την πλευρά του Ισραήλ (διεξαγωγή κοινών ασκήσεων στο ελληνικό FIR, δηλώσεις φιλίας και στήριξης, κλπ). Ενώ η Ελλάδα υποτίθεται ότι είναι σύμμαχος με την Τουρκία στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και δεσμεύεται με το άρθρο 5 (ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής).
. Δεύτερον και σημαντικότερο, η Ελλάδα εμφανίζεται επίσης ως εάν να προωθεί στρατηγική δημιουργίας οιονεί ευρύτερης «συμμαχίας» που θα περιλαμβάνει Αίγυπτο, Σ. Αραβία, ΗΑΕ, Ισραήλ, Κύπρο εναντίον της Τουρκίας. Και αυτό διακηρύσσεται περίπου ανοιχτά σε επικοινωνιακό επίπεδο και υπαινικτικά στον δημόσιο λόγο. Ορισμένοι φθάνουν μάλιστα μέχρι του σημείου να προτείνουν την κατάργηση της Διακήρυξης των Αθηνών προκειμένου να διευκολυνθεί η «συμμαχία» αυτή. Εμφανιζόμαστε δηλαδή να προωθούμε μια «συμμαχία» που εύκολα μπορεί να (παρα)ερμηνευθεί ως σχέδιο περικύκλωσης της Τουρκίας. Το σύνδρομο μιας χώρας που περικυκλώνεται είναι, ως γνωστόν, συντελεστής που μπορεί να οδηγήσει σε πολεμική σύγκρουση. Η περίπτωση Ρωσίας – Ουκρανίας είναι εξόχως χαρακτηριστική. Σε παλαιότερη απόπειρα περικύκλωσης η Τουρκία αντέδρασε με το έκνομο Τουρκο-Λυβικό μνημόνιο και τη Γαλάζια Πατρίδα. Η ισχυροποίηση των σχέσεών μας με όλες τις χώρες της περιοχής (Αν. Μεσογείου, Μ. Ανατολής) - χωρίς να παραβλέπονται οι πτυχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων/κράτους δικαίου - είναι αναγκαία και χρήσιμη αλλά δεν χρειάζεται και να διατυμπανίζεται ότι χτίζουμε αντι-Τουρκικό μέτωπο.
Τρίτον, προχωράνε επίσης πρωτοβουλίες και δράσεις (Chevron νοτίως της Κρήτης, πόντιση καλωδίου GSI) καθ’όλα νόμιμες στις οποίες όμως αντιτίθεται σφόδρα η Τουρκία καθώς διατείνεται ότι δεν συνάδουν με τη Διακήρυξη των Αθηνών (2023) και το Πρακτικό της Βέρνης (1976). Ενώ αναβάλλεται με ελληνική πρωτοβουλία (λόγω φυλάκισης Ιμάμογλου) το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας, για την μετά το Πάσχα περίοδο. Και παράλληλα ασκούμε βέτο στη σύμπραξη της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή άμυνα. Ενώ αποφασίζουμε ένα θηριώδες δωδεκαετές εξοπλιστικό πρόγραμμα ως «επένδυση στην κυριαρχία μας» για να αντιμετωπίσουμε την απειλή και την πρόκληση ασφαλείας της χώρας .Αν και η τελεσίδικη κατοχύρωση της κυριαρχίας μας προϋποθέτει την επίλυση των εξωτερικών προβλημάτων και την εγκαθίδρυση συνεργατικών σχέσεων με τις όμορες χώρες.
Προς ποια φιλοσοφία δένουν και προς ποια κατεύθυνση οδηγούν όλα αυτά; Ζητείται νηφαλιότητα και ψυχραιμία...
Πηγή: www.tanea.gr