Καθώς μπήκαμε στο Σεπτέμβριο και στην πλήρη επανεκκίνηση της πολιτικής διαδικασίας με κορυφαίο γεγονός της εξωτερικής πολιτικής τη επικείμενη συνάντηση . Μητσοτάκη- Ερντογάν στη Ν. Υόρκη, ας δούμε που βρισκόμαστε στο πεδίο αυτό.Πρώτον, παρά τον έντονο θόρυβο στην Αθηνα για αδιέξοδα, κ.λπ , η στρατηγική Γεραπετρίτη-Φυντάν αναζήτησης λύσης στα μεγάλα προβλήματα της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης φαίνεται να δουλεύει. Το επιβεβαιώνει η συνάντηση που είχαν στις Βρυξέλλες ( και ο θερμός εναγκαλισμός τους. παρόμοιο δεν είχαν.... ούτε Βενιζέλος-Ινονού στο παρελθόν) . Δεύτερον, η ενισχυμένη εικόνα της Τουρκίας ως μιας ραγδαία ανερχόμενης μεσαίας δύναμης με υπολογίσιμη όχι μόνο περιφερειακή αλλά και παγκόσμια επιρροή. Τη νέα αυτή πραγματικότητα συνόψισε ο (απερχόμενος) Αμερικανός πρέσβυς στην Άγκυρα Τζέφρι Φλεκ λέγοντας ότι η Τουρκία είναι σημαντική χώρα και «όταν η ανθρωπότητα περνά περίοδο αναταραχής η θέση της καθίσταται ακόμη σημαντικότερη». Στη λογική μάλιστα αυτή φαίνεται να έχει ανοίξει κάποιος διάλογος με τις ΗΠΑ προκειμένου η Τουρκία να προμηθευτεί τελικά αναβαθμισμένα F-35Β. Και βέβαια οι ΗΠΑ θα προμηθεύσουν τελικά αυτά τα σύγχρονα όπλα (με κάποια διευθέτηση για τους S-400) κι ας λέγει ο Μ. Ρούμπιν (του Atlantic Council) το αντίθετο. (Τα ίδια έλεγε και για τα F-16). Επομένως και ανεξάρτητα από τον νέο ένοικο του Λευκού Οίκου, οι σχέσεις ΗΠΑ – Τουρκίας θα συνεχίσουν να βελτιώνονται παρά τις ιδιαιτερότητες/ παρασπονδίες της τελευταίας σε σημαντική δέσμη γεωπολιτικών ζητημάτων αμέσου Αμερικανικού ενδιαφέροντος (σχέσεις με Ρωσία, Ισραήλ, πόλεμοι Γάζας, Ουκρανίας, ΝΑΤΟ, κ.λπ). Ή και ίσως εξ αιτίας αυτών των ιδιαιτεροτήτων.
Παράλληλα και όπως προέκυψε από τη συμμετοχή του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Χ. Φιντάν στο άτυπο Συμβούλιο υπουργών Εξωτερικών στις Βρυξέλλες και οι σχέσεις Ευρωπαϊκής Ένωσης – Τουρκίας μπήκαν σ νέα φάση βελτίωσης σε διαφορετικά επίπεδα (τελωνειακή ένωση, βίζα, γεωπολιτικά ζητήματα). Ιδιαίτερης βαρύτητας είναι βέβαια η εντυπωσιακή εξομάλυνση των σχέσεων Τουρκίας – Αιγύπτου (με την επίσκεψη του Αιγύπτιου προέδρου Σίσι στην Άγκυρα την Τετάρτη 4/9). Η εξομάλυνση αυτή έχει αναποφεύκτως προεκτάσεις στις σχέσεις Ελλάδας – Αιγύπτου, πολύ περισσότερο εάν επιβεβαιωθούν πληροφορίες ότι Άγκυρα και Κάιρο εξετάζουν την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών. Και βέβαια τώρα διαπιστώνεται (και από διεθνή μέσα, Financial Times, 27/8) η ραγδαίως επεκτεινόμενη επιρροή της Τουρκίας στη»ν Αφρική με την αξιοποίηση «σκληρών» και «ήπιων μέσων» δύναμης.
Τα ελληνικά μέσα επικοινωνίας αρέσκονται να προβάλλουν την θεαματική άνοδο της Τουρκίας ως την επιδίωξη ενός μεγαλομανιακού νεο-Οθωμανικού επεκτατικού σχεδίου. Και μπροστά σ’ αυτή τη νέα τουρκική πραγματικότητα η Ελλάδα εμφανίζεται αδύνατη και... υποχωρούσα σε πιέσεις της Τουρκίας.. Κολοκύθια τούμπανα. Η Τουρκία όπως και άλλες μεσαίες χώρες, Ινδία, Ινδονησία, Βραζιλία, Ν. Αφρικά, επιδιώκει την μεγιστοποίηση της δύναμης της αξιοποιώντας και το αυτοκρατορικό της παρελθόν( αν και με λεκτικές ακρότητες) Το καίριο ερώτημα είναι το πώς ακριβώς αντιδρά η Ελλάδα μπροστά σ΄όλα αυά;; . Πέρα από τις οποιεσδήποτε άλλες πλευρές (ενίσχυση ελληνικής επιρροής, συμμαχιών, κ.λπ) η νέα τουρκική πραγματικότητα υπογραμμίζει εμφατικά την ανάγκη η συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν στη Ν. Υόρκη να αποκτήσει κάποια ουσία με το άνοιγμα της διαδικασίας επίλυσης των μεγάλων προβλημάτων (οριοθετήσεων, κλπ.) στη λογική των επεξεργασιών Γεραπετριτη-Φυντάν.Διαφορετικά το παράθυρο ευκαιρίας μπορεί να κλείσει σύντομα. . Και εάν τελικά κλείσει ατελέσφορα, χαμένη θα είναι η Ελλάδα.
Κρίσιμοι οι Ειδοί του Σεπτέμβρη...