Οι «Σπαρτιάτες» και η «Νίκη» μας φάνηκε ότι ήρθαν από το «πουθενά» αλλά οι ψηφοφόροι τους όχι. Οι οπαδοί της «Χρυσής Αυγής» δεν είχαν ξαφνικά εκδημοκρατιστεί, ούτε εμπνευστήκαν από τα μαγικά βότανα και τις επιστολές του Ιησού που εμπορεύονταν ο Βελόπουλος. Ζητούσαν ένα πιο «καραμπινάτο» προϊόν για να προσέλθουνε στην κάλπη, από την οποία ενδεχομένως απείχαν τελευταία. Οι «Σπαρτιάτες» λοιπόντους θύμισαν τα δόρατα που κρατούταν τα τάγματα του Κασιδιάρη. Και ξεσηκώθηκαν.
Ο πρόεδρός της «Νίκης» είχε πει προεκλογικά: «δεν μας εκφράζουν οι έννοιες Αριστερά και Δεξιά που γέννησε η γαλλική επανάσταση. Θέλουμε να επιστρέψουμε στις αξίες που μας διδάσκει το ευαγγέλιο». Ποιος αμφιβάλει ότι η το πνεύμα της νεωτερικότητας που εξαπλώθηκε με την γαλλική επανάσταση και αποκρυσταλλώθηκε με την κατάρρευση των αυτοκρατοριών αφήνει ένα μέρος των Ελλήνων παγερά αδιάφορο; Ότι οι -ισμοίπου γέννησαν οι 18ος και ο 19ος αιώνας τούς φαίνονται ακατανόητοι, μπροστά σε ένα πιο απλοϊκό δόγμα, απολιτίκ, που πηγάζει από έναν Ελέω Θεού αυτοκράτορα;
Ο Βελόπουλος τελικά δεν ήταν το καταφύγιο των Χρυσαυγιτών, αλλά το νέο ελληνικό franchiseτων «ψεκασμένων». Το συνωμοσιολογικό κίνημα που εισήχθη από την άλλη πλευρά του ατλαντικού δια χειρός Καμμένου, φαίνεται πως ήρθε για να μείνει, και έχει αρκετές δυνάμεις για να παραμένει στην βουλή.
Από αριστερά μεριά, αδυνατώ να καταλάβω ποιο ακριβώς ήταν το πλεονέκτημα της Κωνσταντοπούλου απέναντι στον Βαρουφάκη, το οποίο στέρησε την κοινοβουλευτική παρουσία του 2ου. Δύο κόμματα που ουσιαστικά αντιγράφουν τον ρομαντικό ΣΥΡΙΖΑ του 2015. Ένας κύκλος που έκλεισε δεν ξανανοίγει τόσο γρήγορα. Και η Ζωή προβλέπω πως θα είναι ένας ακόμα διάττοντας αστέρας ή… καρδούλα, αν προτιμάτε.
Η βουλή που προέκυψε πολλούς μας ξινίζει. Δεν παύει όμως να είναι αντιπροσωπευτική. Συμπολίτες μας που ονειρεύονται να γίνουμε «Σπαρτιάτες» (μην φαντάζεστε σε γενναιότητα αλλά σε αυταρχισμό), δεν μας ήρθαν ουρανοκατέβατοι σήμερα. Συμπολίτες που θα προτιμούσαν να καταργήσουμε τα κόμματα και να στέψουμε ένα νέο βυζαντινό αυτοκράτορα, υπήρχαν και από χτες. Απλά δεν είχαν τι να ψηφήσουν.
Η βουλή μας είναι κάμποσο αντιπροσωπευτική. Αντιπροσωπευτική σε βαθμό γέλιου. Αυτό που στερείται είναι η νεωτερικότητα. Και η ευρωπαϊκότητα. Ας κάνουμε μια σύγκριση με τη σημερινή ευρωβουλή. Τις περισσότερες έδρες έχει το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, 2οισε έδρες είναι οι Σοσιαλδημοκράτες, 3οιοι Φιλελεύθεροι, 4οιοι Πράσινοι, 5οι Οι ευρωσκεπτικιστές, 6οιοι Ακροδεξιοί και 7η η Αριστερά. Με εξαίρεση την κορυφή (ας ευχηθούμε η ΝΔ να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων), από τις άλλες τρεις μεγάλες δυνάμεις που καθορίζουν τις ευρωπαϊκές πολιτικές (και κατ’ επέκταση τις δικές μας) η Σοσιαλδημοκρατία στη χώρα μας είναι εξαιρετικά χαμηλά, ενώ οι Φιλελεύθεροι και οι Πράσινοι, είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτοι!
Όσο για τους «Σπαρτιάτες» και τη «Νίκη», σε μια ενδεχόμενη μελλοντική είσοδο τους στην Ευρωβουλή, αναρωτιέμαι που θα ακριβώς θα πλασαριστούν με τα δόρατα και το ευαγγέλιο στο χέρι…