Αρχίζω να πιστεύω πως ο Α. Σαμαράς, εκτός της βασικής του πολιτικής καταγραφής, ότι δηλαδή ιδεολογικά κινείται στη συντηρητική παράταξη, είναι ένας οπορτουνιστής πολιτικός, με κύριο ιδεολόγημά του αυτό που νομίζει ως απαίτηση των καιρών, είτε αυτή είναι πράγματι αληθής, όπως η σημερινή, είτε εθνολαϊκιστική και ψευδεπίγραφη όπως παλιά το Σκοπιανό. Μπορεί εύκολα να μεταπίπτει από το μεν στο δε, ως πρωταγωνιστής οβιδιακής μεταμόρφωσης. Με την διαφορά πως είναι απείρως δύσκολο να γίνεις μεταρρυθμιστής, έστω κι από ανάγκη, σ’ ένα βράδυ, από το να είσαι συνοδοιπόρος του Άνθιμου προ εικοσαετίας.
Ο πούρος μεταρρυθμιστής έχει μέθοδο και οδικό χάρτη, δεν συνηθίζει να τραβάει κάθε δυό και τρεις δήθεν άσσους από το μανίκι και τόσο ο ίδιος, όσο και οι συνεργάτες του, που υλοποιούν τον εκσυγχρονισμό, διαθέτουν ιδεολογική περί τούτων υποδομή.
Η επιχειρούμενη απαραίτητη αναμόρφωση της ΕΡΤ, παρότι έστω κι έτσι παραμένει ένα από τα κύρια διακυβεύματα των απαραίτητων αλλαγών, γίνεται ως προς το φαίνεσθαί της, με την μεγαλύτερη δυνατή πολιτική αφροντισιά. Οι διαρροές για νέες προτάσεις που δεν θα αναιρούν την Νομοθετική Πράξη, αλλά θα περιορίζουν και το πολιτικό κιτς των κλειστών πομπών, δείχνει την τσαπατσούλικη προπαίδεια της αναδιάρθρωσης. Έστω και κακοποιημένη στην όψη της, αυτή πρέπει να προχωρήσει στην ουσία της, που άλλωστε δεν είναι παρά η πρόταση Μόσιαλου – Αλιβιζάτου. Άλλωστε υπάρχουν χιλιάδες αποκλεισμένοι συμπατριώτες μας στις δίνες της ύφεσης και της ανεργίας, που δεν αποζημιώθηκαν ποτέ από τους εργοδότες τους και αποτέλεσαν, όπως και οι χαμηλοσυνταξιούχοι, τους σφαγμένους Ισαάκ στο βωμό της χρεωκοπίας, όπως βέβαια και οι ταπεινοί άστεγοι των Αθηνών, που γι’ αυτούς υπάρχει μόνον ο Καμίνης, ο Ιερώνυμος και τα συσσίτιά τους. Το αναμφίβολο της ποιοτικότητας της ΕΡΤ και της ύπαρξης εκλεκτών λειτουργών της, ουδόλως αναιρεί την ανάγκη αποκατάστασης ευνομίας -όσο γίνεται- στους κόλπους και της επικαιροποιημένης ανάσύστασής της ως Οργανισμού, όπως και οι υποχρεώσεις της χώρας προς τους δανειστές, ήδη από το 2011, επιτάσσουν.
Κατά τα άλλα, ας προσέχαμε όταν ψάχναμε -όσοι το ψάχναμε- ποιος θα είναι ο Πρωθυπουργός των μεταρρυθμίσεων. Απλώς εύχομαι οι μεταρρυθμίσεις να μην έχουν την τύχη της Μικρασιατικής πορείας επί Γούναρη. Βέβαια, έχουμε την ατυχία και οι δύο άλλοι μικρότεροι συγκυβερνήτες να μην διαθέτουν πυξίδα στον δρόμο προς τον απαραίτητο -και δυστυχώς βίαιο κι αδελφοκτόνο, πια- εκσυγχρονισμό. Ο Ε. Βενιζέλος, όμηρος ίσαμε πριν από λίγο καιρό του θεωρήματος του όλου ΠΑΣΟΚ, που εκτός των άλλων εμπεριείχε πολύ παρασιτισμό και κρατισμό, δεν μπορεί να επιβάλλει έγκαιρα μιαν ατζέντα αλλαγών, όντας απογυμνωμένος από στελέχη και συνεργάτες, καίτοι ο ίδιος δείχνει στοιχεία πολιτικής και ιδεολογικής ωρίμανσης.
Για μένα, η μεταρρυθμιστική απογοήτευση ακούει στο όνομα Φ. Κουβέλης. Η καταστροφική πολιτική της ακινησίας, των λεκτικών νομικίστικων ακροβατισμών και η παροιμιώδης άρνηση υλοποίησης των αυτονόητων, όπου εδώ εμπίπτουν, π.χ., οι επίορκοι του Μανιτάκη, για να μην θυμηθούμε τις παλιότερες επιλογές του για τον Παπαδήμο, την Αν. Εκπαίδευση, τη συμπόρευσή του με τα παλαιολιθικά συνδικαλιστικά σωματεία του ΜΕΤΡΟ, των λεωφορείων, κ.λπ., δημιουργεί ένα τρίτο πολιτικό και γνήσια μεταρρυθμιστικό έλλειμμα στην κυβέρνηση.
Αυτούς έχουμε, αυτούς εμπιστευόμαστε. Κι όσο δεν φτιάχνεται μια γνήσια δημοκρατική και μεταρρυθμιστική παράταξη, που κατά το δυνατόν με τους λιγότερους κλυδωνισμούς, θα εργαστεί σ’ ένα πλαίσιο ιεραρχημένων στόχων και προτεραιοτήτων, να τους χαιρόμαστε!
Υ.Γ. : « Ανέγνων, έγνων, κατέγνων », ή «Διάβασα, κατάλαβα, καταδίκασα», είπε ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός προς τον Μεγάλο Βασίλειο.