Έπρεπε κάποια στιγμή να βγει ο Γεωργίου ένοχος. Κι επειδή για την ουσία της κατηγορίας που του απευθύνεται, ότι φούσκωσε δηλαδή υπερβολικά το έλλειμμα του 2009, έχει ήδη απαλλαγεί δύο φορές, καταδικάστηκε τελικά διότι «δεν ενημέρωνε το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΛΣΤΑΤ για την διαβίβαση των στοιχείων για το έλλειμμα του 2009, τον Νοέμβριο 2010». Όχι ότι θα σταματήσει η προσπάθεια ενοχοποίησής του και για το έλλειμμα, αλλά μια και δεν διαφαίνεται κάποια ελπίδα από κει, ας υπάρχει μια παράπλευρη έστω καταδίκη. Κι ας έχουν ταχθεί κατά της δίωξής του στελέχη των θεσμών, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ.
Ο λόγος του ανηλεούς διακομματικού κυνηγητού του Γεωργίου είναι βέβαια κατανοητός. Αν δεν φούσκωσε αυτός το έλλειμμα το 2009, τότε κάποιος άλλος το φούσκωσε. Κι αυτός ο άλλος δεν είναι παρά ο πρωθυπουργός που ταυτίστηκε επι 5 ολόκληρα χρόνια με την καταβαράθρωση της ελληνικής οικονομίας σπαταλώντας και σκορπίζοντας ανεξέλεγκτα τα δημόσια αποθέματα, πριν το σκάσει από την εξουσία.
Φρόντισε ταυτόχρονα να εξασφαλίσει και μια καλή προστασία από την «πρώτη φορά Αριστερά» με εγγυητές υψηλόβαθμους πολιτειακούς και κυβερνητικούς παράγοντες ώστε να είναι σίγουρος για την αποφυγή κάποιου «ατυχήματος».
Από τη μεριά του Κ. Καραμανλή οι κινήσεις αυτές φαίνονται εύλογες. Εκείνο που μένει να εξηγηθεί είναι η εκκωφαντική αφωνία στο θέμα Γεωργίου από την πρώτη φορά μεταρρυθμιστική Δεξιά…