Ο Μονα-Λίζας Λάσετ (Άρμιν, από τον καταλύσαντα τις ρωμαϊκές λεγεώνες στο Ρήνο και στερήσαντα από όμαιμο διάδοχο ολόκληρον Αύγουστο) ανήκει στο ίδιο κόμμα (τι CDU τι CSU) με τον νεόκοπο φιλέλληνα Βέμπερ που θρησκεύεται στη Ρώμη. Ο ένας ανέχεται την κρατικοποίηση του ισλαμιστικού φονταμενταλισμού, ο άλλος σταυροφέρει, αμφότεροι πάντως ασυζητητί αρνούνται στους συγγενείς τών τουρκικής καταγωγής συμπολιτών τους να υποδέχονται μέλη της οικογένειάς τους ανεμπόδιστα, χωρίς βίζα στο μόνιμο τόπο κατοικίας τους. Τους θεωρούν λίγο λιγότερο ίσους Γερμανούς. Το κυρίαρχο ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, συνεπικουρούμενο από σοσιαλδημοκράτες όπως η Δανή πρωθυπουργός Φρεντέρικσεν δεν παρουσιάζει πιο εύγλωττο παράδειγμα συμπεριφοράς και ρητορείας από το διχασμό μεταξύ των δύο υποψήφιων Γερμανών. Του δεύτερου, κάποτε ηττηθέντα για τη θέση που σήμερα κατέχει στην Κομισσιόν η επίσης Γερμανή χριστιανοδημοκράτισσα Φον ντερ Λάιεν. Του πρώτου, τωρινού υποψήφιου για τη γερμανική καγκελαρία, ο οποίος κάνει ακριβώς το αντίθετο από ό,τι ο προκάτοχος της Μέρκελ, ο τελευταίος σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Σρέντερ στη θεομηνία που τον βοήθησε να επανεκλεγεί πριν πολλά χρόνια.
Κι όσο η Τουρκία πιέζεται οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά, ηθικά, ρητορικά ο κάτοικος του νεόδμητου Τοπ Καπί τής Άγκυρας βιώνει την πίεση της ενδεχόμενης φρικώδους πτώσης, ωθούμενος σε περαιτέρω παραβίαση των θεσμών, ισχυρότερη επίδειξη αυταρχισμού, πλήρη έλεγχο του τουρκικού δημοσίου και της οικονομίας. Γιατί ο Ερντογάν γνωρίζει, έστω διαισθάνεται, κάτι, το οποίο στην αυτοκατάφασή τους οι σταυροφόροι μας επιμένουν να αγνοούν, ότι δηλαδή «η Τουρκία δεν είναι Μέση Ανατολή» ή «Βόρεια Αφρική» αλλά μια κοινωνία στην οποία όψιμα έστω και σε υστέρηση καρποφόρησαν κάπως και οι θεσμοί του Κράτους Δικαίου. Φοβάται συνεπώς.
Πόσο εντονότερα εμάς των Ελλήνων μάς αφορούν όλα αυτά; Μια χαώδης Τουρκία, επαναστατημένη από την πείνα, οπλοφορούσα στις επαρχίες, με πληθυσμό που φέρει δεσμούς αίματος με εκατομμύρια Ευρωπαίων πολιτών θα επιφέρει έκρηξη η οποία θα κατακρημνίσει πολλά οικοδομήματα, κοινωνικά και πολιτειακά, με πρώτο το δικό μας το ελληνικό. Αβοήθητη εξωτερικά η Τουρκία διόλου απίθανο εκεί να οδηγηθεί. Η οικονομική της πραγματικότητα σχεδόν το εγγυάται. Το κηρύσσουν οι τράπεζές της.
Ο κερδισμένος θα είναι για άλλη μια φορά ο αντιδυτικός συνασπισμός και ο ηγέτης του στο Πεκίνο (με τον οποίο δεν αποφεύγει έκδηλα να επιδιώκει συνεργασία ο Ερντογάν, κατά παράλληλο τρόπο της σινικής ανοχής που οι Ταλιμπάν φαίνεται αυτοπερικλειόμενοι να εξασφαλίζουν μη εξάγοντας εαυτούς).
Ο φιλότουρκος Ευρωπαίος και ο φιλότουρκος Έλληνας είναι τούτοι όμως σήμερα που προασπίζονται την ειρήνη και τη δημοκρατία. Το δυτικό πρότυπο. Και πριν από όλα προετοιμάζουν ή προωθούν στις κοινωνίες τους τα χρειώδη προκειμένου για κάποιου είδους δημοκρατική διαδοχή στην Τουρκία, επιδεικνύοντας εμπιστοσύνη στους θεσμούς της τουρκικής πολιτείας και στρέφοντας το αίτημά τους στον εξανθρωπισμό της χώρας αυτής, τον εκδυτικισμό της, την ευημερία της, την εκθρόνιση του επικίνδυνου δημεγέρτη και την ήττα της ιδεοληπτικής πολιτικής του. Αυτή θα είναι η τιμωρία του. Όχι η εξευτελιστική περιφορά του όπως του νεκρού Καντάφι.
Καρμάλ Μπαμπράκ, Αμίν, Ταρακί, στο τέλος Νατζιμπουλάχ, ποιος ο καλός, ποιος ο κακός στο Αφγανιστάν; Χάος, άφθονο αίμα και τότε. Σαν την πολυπολικότητα που σύντροφοι-ισσες, εθνικιστές, πατριώτισσες ονειρεύονταν από τον Κλίντον και μετά και χαίρονται, αργά σταθερά μετά την 11.9. Ήλθε. Να την. Να την χαρούμε την πολυπολικότητα! Δε μας άρεσε η Δημοκρατία, ο Διαφωτισμός, το Μεταμοντέρνο. Ο Φουκουγιάμα μάς έφταιγε.
Δηλώνω φιλότουρκος. Θέλω σε τούτην τη φρικαλέα πολυπολικότητα να δυναμώσει ο πόλος της δημοκρατίας, της ειρήνης και των ατομικών δικαιωμάτων. Απαρτιώνω: είμαι με τον «Εκπαιδευτικό Όμιλο», διόλου με το φρονηματισμό, αυτόν που διασπά, φέρνει φτώχια, κοκοροακαδημεύει, ληρεί. Ελλάς Τουρκία συμμαχία. Πρώτα Χάγη.