Το σύνθημα της επικεφαλίδας, όπως ίσως θυμάστε, αφορά στην προηγούμενη απόπειρα μεταμόρφωσης του Α. Σαμαρά, από σκληρό δεξιό επίγονο του Ε. Αβέρωφ, σε ανανεωτή του τότε πολιτικού σκηνικού, με όχημα την «Πολιτική Άνοιξη». Τον πίστεψαν και κάποιοι νουνεχείς κεντροαριστεροί, όπως ο μακαρίτης ο Λεντάκης και ο Στ. Γιώτας. Η χώρα -υποτίθεται- πως εδονείτο από τις ιαχές για την ΠΟΛΑΝ, αλλά κατόπιν ήλθαν οι μέλισσες και οι δονήσεις, μαζί με τον Αρχηγό, απεσύρθησαν στα δώματά τους για 20 χρόνια.
Κι ερχόμαστε στο σήμερα, οπόταν ο όψιμος μεταρρυθμιστής Α. Σαμαράς, μεταλλάχτηκε σε μια νύχτα του Ιουνίου του 2012, από λαϊκιστής δεξιός, σε εχέφρονα κεντροδεξιό, με απώτερο στόχο την καθηγεμόνευση του κεντρώου μεταρρυθμιστικού χώρου. Κι όμως, λίγο πιο πριν, στα τέλη του 2011 και στο πρώτο πεντάμηνο του 2012, ο ίδιος όψιμος μεταρρυθμιστής, απέναντι στην παιδεία, τη γνώση και τον ρεαλισμό του Λ. Παπαδήμου, αντέτασσε τον νευρώδη κουτσαβακισμό, αφήνοντας τον ρόλο του κακού στον πρώην Αντιπρόεδρο της ΕΚΤ. Και μετά τον Ιούνιο του 2012, οι μαγκιές κόπηκαν και η ίδια πολιτική συνεχίστηκε, ενίοτε με περισσή σκληρότητα.
Η φορεσιά του θύραθεν μεταρρυθμιστή, ταίριαζε γάντι σ’ έναν απελπισμένο κόσμο, με τη χρήση όμως των ερεισμάτων Βενιζέλου, Κουβέλη και… Στουρνάρα. Έτσι, στην πρώτη εξωμνημονιακή πολιτική διακύβευση, ο πάντα επίκαιρος ανέσυρε από την ντουλάπα του τον αντιρατσιστικό του 1979, χωρίς μάλιστα τις μετέπειτα προταθείσες από τον ίδιο προσθήκες, για να αποκρούσει το νομοθέτημα που η ΕΕ και ο ίδιος εξήγγειλαν.
Πολιτική απαιδευσιά, ή μήπως η παντοτινή δεξιά κουλτούρα της Ελληνικής Συντηρητικής Παράταξης; Συμπαραστάτες, βέβαια, ο Τσίπρας και το ΚΚΕ.
Κι όμως, παρά την ισχύ του παλιού νόμου, ο Κ. Πλεύρης αθωώθηκε για τις φιλοναζιστικές αντισημιτικές του απόψεις. Παρόλα αυτά, δεν χρειαζόμαστε άλλο οπλοστάσιο νομολογίας, πλην προσθηκών, λες και η ΧΑ έχει ανύπαρκτα εκλογικά ποσοστά, όπως το 1979 και το 1980. Ας το καταλάβουμε καλά-καλά. Μεταρρυθμιστής γίνεσαι με κοπιαστική πολιτική και πνευματική επεξεργασία και όχι με οβιδιακές μεταμορφώσεις. Το πολύ-πολύ να επιτευχθεί μια ναρκισσιστική πολιτική μακροημέρευση, πλην όμως η Ιστοριογραφία ξέρει να ψάχνει και να συμπεραίνει.
Είναι περισσότερο από ποτέ επίμονο το αίτημα της αληθούς σύστασης ενός μεταρρυθμιστικού φορέα μεταξύ ΝΔ και παλαιάς και νέας κομμουνιστικής Αριστεράς. Αλλιώτικα, ο χώρος κινδυνεύει να καταληφθεί κίβδηλα από τους κρυφο- επηρμένους Παπάγους της επικεφαλίδας. Αρκεί να το αντιληφθούν ολοκάθαρα, χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις, μικρόψυχης και μικροκομματικής δεξιάς λογικής -μεταξύ των πολλών- και οι σημερινοί προύχοντες του χώρου και κύρια, ένας συγκυβερνών υποχώρος.