Άλλη μια αριστερή εξαγγελία πέρασε από χθες και επίσημα στα αρχεία των αυταπατών. Ο χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος, η περίφημη «θρησκευτική ουδετερότητα», όπως ονομάστηκε από την κυβέρνηση για συσπειρωτικούς και επικοινωνιακούς λόγους, εξελίχτηκε σε οικονομικό διακανονισμό των μισθολογικών και περιουσιακών εκκρεμοτήτων μεταξύ των δύο πλευρών, ακριβώς όπως γίνονται οι διακανονισμοί με τα διάφορα ιδρύματα και νομικά πρόσωπα.

Η ενθουσιώδης, μετ’ ευχαριστιών υποδοχή της συμφωνίας από την εκκλησιαστική ηγεσία αλλά και από την αξιωματική αντιπολίτευση είναι χαρακτηριστική.

Το άρθρο της «επικρατούσας θρησκείας» θα παραμείνει σε ισχύ κοροϊδεύοντας όσα περί δήθεν ουδετερότητας ελέχθησαν ή πρόκειται να προστεθούν σε αυτό. Θρησκευτική ουδετερότητα σημαίνει στην πράξη ότι οι κρατικοί θεσμοί σέβονται όλα ανεξαίρετα τα θρησκευτικά δόγματα καθώς και τους πολίτες που έχουν επιλέξει τον αθεϊσμό και δεν παρεμβαίνει στα της λειτουργίας τους. Πρόκειται για βαθιά ιδεολογικό και συνειδησιακό θέμα.

Το ζητούμενο δεν είναι αν οι μισθοί των ορθόδοξων κληρικών θα καταβάλλονται απ’ ευθείας από το κράτος ή προκαταβολικά, σε ετήσια βάση, μέσω της εκκλησίας. Το ζητούμενο είναι να εξασφαλίζει το κάθε δόγμα την αυτονομία και την οικονομική του ανεξαρτησία μέσω των εισφορών των πιστών του, χωρίς να επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό.

Και μια και ο λόγος περί ουδετερότητας ας μην ξεχνάμε ότι για το μουσουλμανικό τέμενος που κατασκευάζεται στον Ελαιώνα δεν έχει προβλεφτεί η κατασκευή μιναρέ. Σαν να χτιζόταν δηλαδή ένας ορθόδοξος ναός χωρίς καμπαναριό.

Δεν τον αντέχει τον μιναρέ η (αριστερή) «θρησκευτική ουδετερότητα».