Στις πρόσφατες εκλογές στην Τουρκία – για να μην μιλήσουμε για ένα δικαίωμα κατοχυρωμένο από δεκαετίες σε χώρες-μέλη της ΕΕ – εκατομμύρια Τούρκοι πολίτες που κατοικούν και εργάζονται στο εξωτερικό άσκησαν κανονικά το εκλογικό τους δικαίωμα.

Στη δική μας χώρα το εκλογικό δικαίωμα των Ελλήνων του εξωτερικού παραμένει μια απραγματοποίητη υπόσχεση που όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να γίνει πράξη και κανένας δεν την έχει υλοποιήσει ακόμα.

Η συζήτηση γίνεται ουσιαστικά για τις εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών μας, εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους, μορφωμένων νέων στην μεγάλη πλειοψηφία τους, που αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν για να βρουν μια αξιοπρεπή δουλειά που ν’ ανταποκρίνεται στις ανάγκες και στα προσόντα τους.

Γι΄αυτούς δηλαδή που πρέπει να έχουν κατ’ εξοχήν το δικαίωμα να εκφραστούν και να συναποφασίσουν για το μέλλον της χώρας που δεν στάθηκε ικανή να εξασφαλίσει την παραμονή και την προσφορά τους εντός των συνόρων της.

Η παγιωμένη πλέον τακτική Συριζανέλ – στρίβειν διά του αρραβώνος – συνεχίζεται κι εδώ. Αντί για πρόταση κατοχύρωσης του εκλογικού δικαιώματος, η κυβέρνηση κατέθεσε τροπολογία για «σύσταση ειδικής επιτροπής που θα μελετήσει το ζήτημα».

Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, δηλαδή. Και βέβαια η αντιπολίτευση δεν δικαιολογείται και μάλιστα για ένα τόσο ώριμο αίτημα, να μπαίνει στη λογική του παζαριού με άλλες ρυθμίσεις του εκλογικού νόμου.

Είναι πραγματικά ντροπή για τη χώρα μας, όχι μόνο να διώχνει τα παιδιά της στο εξωτερικό αλλά και να μην τους δίνει ούτε το δικαίωμα να εκφράσουν στην κάλπη τη γνώμη τους για το μέλλον της, για το δικό τους μέλλον.