athensvoice.gr

Στο τραπέζι της Κυριακής συγκεντρώνεται η ελληνική οικογένεια. Σχεδόν κάθε οικογένεια έχει έναν δημόσιο υπάλληλο, έναν ελεύθερο επαγγελματία, έναν ή δύο συνταξιούχους, έναν άνεργο, έναν απλήρωτο εργαζόμενο, ένα παιδί της γενιάς των 400 ευρώ, έναν φοιτητή σε δημόσια σχολή. Αυτοί που καθορίζουν το μέλλον. Αυτοί που αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους. Η μείωση της σύνταξης του ενός «επιβαρύνει» οικονομικά τους άλλους, η μείωση του μισθού του ΔΥ επιβαρύνει οικονομικά τους άλλους, το κλείσιμο του μαγαζιού του ΕΕ επιβαρύνει οικονομικά τους άλλους. Από το επίδομα της γιαγιάς θα φάνε όλοι ένα κομματάκι. Ίσως. Όλα είναι μπλεγμένα. Για αυτό και δεν μπορούν να ξεκαθαριστούν. Ποιος πληρώνει ποιον. Ποιος θα έπρεπε να αμείβεται περισσότερα. Τι προέχει, η αυξημένη σύνταξη του παππού, ή καλός ένας μισθός για τον νέο; Τι χρειάζεται ο τόπος, νέες θέσεις εργασίας ή αυξήσεις στους μισθούς των ΔΥ; Τι θα μας βγάλει από την κρίση, η μείωση των συντάξεων στα πραγματικά μεγέθη με βάση τις εισφορές τους ή οι προεκλογικές παπάτζες για αύξησή τους;
Κάθε Κυριακή η ελληνική οικογένεια, γύρω από το τραπέζι, ενώ ξέρει τις απαντήσεις, θα αναζητήσει μια εναλλακτική αντί. Αντιμνημόνιο, αντιΣΥΡΙΖΑ, αντιδεξιά, αντιΠΑΣΟΚ, ξανά αντιμνημόνιο, αντιλογική, αντιπραγματικότητα, αντιολυμπιακός, αντιΠΟΤΑΜΙ, αντίλογος, αντιαλήθεια, αντίρρηση, αντιλιτότητα, αντικάτι, αντιοτιδήποτε, αντί. Ό,τι να ’ναι, αρκεί να είναι αντί. Το χαμένο ταξίδι για τα Κύθηρα, ο χαμένος δρόμος. Κύθηρα – Αντικύθηρα, Ελλάδα – Αντιελλάδα. Το τραπέζι της Κυριακής, το τραπέζι των «αγανακτισμένων».
Ποια είναι η πρόταση των κομμάτων εξουσίας για το μέλλον; Για το μέλλον μας; Το αντιμέλλον. Επιστροφή στο παρελθόν. Επιστροφή στην κανονικότητα. «Κανονικότητα» για αυτούς είναι η επόμενη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ να κλείνει τους δρόμους και τα διόδια και να πουλά παραμύθια για την αριστερά των πολλών, και «κανονικότητα» για την ΝΔ είναι στην κυβέρνηση να διορίζει τους δικούς της μετακλητούς και να μοιράζει δουλειές στους πελάτες της. Τα δικά μας παιδιά στο εξωτερικό, τα δικά τους παιδιά βαμμένα κόκκινα, πράσινα, μπλε, να εναλλάσσονται στις καρέκλες της εξουσίας. Και στην μέση παπαγαλάκια των μεν και των δε που ψάχνουν ρόλους.
Στο Αργοστόλι στην Κεφαλονιά το νοσοκομείο «διαθέτει» ΜΕΘ 5 κλινών πλήρως εξοπλισμένη από το 2013 από δωρεά ιδιώτη. Αλλά είναι κλειστή. Λόγω ελλείψεως προσωπικού. Από το 2013. Το ίδιο και η ψυχιατρική κλινική. Και αυτή δωρεά. Ούτε ψυχιατρική κλινική υπάρχει. Ο χώρος χρησιμοποιείται για γέννες, τοκετούς και γυναικολογικά. Και ευτυχώς, γιατί αν δεν είχε δωρισθεί και αυτός ο χώρος θα άφηναν τις εγκύους, τις μητέρες, και τα νεογνά σε διαδρόμους. Αντί για ΜΕΘ, σε ιατρικά δύσκολη περίπτωση, πάνε για αεροδιακομιδή με κόστος στο δημόσιο ταμείο ένα 7χίλιαρο. Οι εργαζόμενοι φωνάζουν και δεν τους ακούει κανένας υπεύθυνος. Έτσι γίνεται σε κάθε νοσοκομείο. Αυτή είναι η Ελλάδα της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ. Η αντιΕλλάδα του μνημονίου-αντιμνημονίου. Μια ξεχαρβαλωμένη χώρα που αφήνει τα μηχανήματα να σκουριάζουν για να προσλαμβάνει μόνο «τα δικά μας παιδιά» σε θέση μετακλητού σφραγιδοκράτορα. Καμία σχέση με τα παραμύθια που μας υπόσχονται στις διαφημιστικές προεκλογικές καμπάνιες τους.
Το 2009 η κυβέρνηση της ΝΔ δραπέτευσε νύχτα, βαθιά νύχτα, αποκρύβοντας στους πολίτες το αύριο. Άφησε 36 δις έλλειμμα για το 2009, 23 δις έλλειμμα για το 2008, το χρέος στα 300 δις, διπλασιασμό του κόστους λειτουργίας του δημοσίου, διπλασιασμό του προγράμματος δανεισμού, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών στο 15%, είχε κάνει 865 χιλ. επαναλαμβανόμενες προσλήψεις, το δημόσιο χρωστούσε πληρωμές 16 δις σε ιδιώτες, η οικονομία ήταν σε ύφεση 3,5 με 4%, και η ανεργία στο 10%. Μέχρι και σήμερα δεν έχουν πει έστω ένα συγγνώμη. Έστω ένα συγγνώμη. Προχθές στο Βελίδειο ο αμίλητος μετά από δέκα χρόνια ψέλλισε ότι «κάναμε και λάθη» και οι οπαδοί της ΝΔ τον καταχειροκρότησαν φωνάζοντας «είσαι λατρεία»!
Το 2010-2014 πολίτες και πολιτικοί επέλεξαν να προστατεύσουν τα «μαγαζιά» τους, την «κανονικότητά» τους, και να επιβαρυνθούν την κρίση αυτοί που έφταιγαν λιγότερο, οι μικροεπιχειρηματίες φαλίρισαν, η ανεργία χτύπησε ρεκόρ, οι νέοι έφυγαν στο εξωτερικό, οι θερμάνσεις έσβησαν, τα σαραβαλάκια παρέδωσαν πινακίδες. Αλλά η υποτιθέμενη «μεσαία» τάξη ή όσοι αυθυποβάλλονται ότι ανήκουν σε κάποια «μεσαία» τάξη, τα κουτσοκαταφέραν να ανταπεξέλθουν. Δεν έμειναν άνεργοι, απέλυσαν κάποιους που δεν χρειάζονταν άλλο, άλλαξαν τις διακοπές στην Μύκονο με την Σύρο, άλλαξαν τις πιασοκολέ εξόδους με τα στοχευμένα εναλλακτικά και γκουρμέ. Όλοι μαζί πατήσαμε στις πλάτες εκείνων που βούλιαξαν κάτω από το βάρος μας. Και πάνω μας συνεχίσαμε να κουβαλάμε σαν επιταφίους τις ιερές αγελάδες των ρετιρέ και των πελατών του κομματικού κράτους.
Ο συνδετικός κοινωνικός ιστός διαλύθηκε στο γαλάζιο και κόκκινο κύμα των αγανακτισμένων των πλατειών. Για να περάσει το πρώτο μνημόνιο θρηνήσαμε 3 νεκρούς εργαζόμενους στον εμπρησμό της Μαρφίν. Η ΝΔ είπε όχι, ο ΣΥΡΙΖΑ είπε όχι, η Ντόρα Μπακογιάνη είπε ναι, ο Κυριάκος είπε όχι, το βαθύ ΠΑΣΟΚ είπε όχι και πήγε ΣΥΡΙΖΑ. Στις πλατείες κρεμάλες για προδότες και προσκυνημένους. Και μετά ήλθε το αντιμνημόνιο από τα Ζάππεια στις κολοτούμπες του Μαξίμου. Αεροπλάνα να φέρνουν ευρώ από την ΕΕ για ρευστότητα, ρεκόρ υπερφορολόγησης, ρεκόρ κοινωνικής αναλγησίας από την κυβέρνηση και ρεκόρ ανεργίας. Για να βγει η Χρυσή Ναζί από το Μαξίμου του Μπαλτάκου έπρεπε να δολοφονηθεί ο Παύλος Φύσσας. Και μετά η «μεσαία» τάξη είπε τι έχω να χάσω ας ψηφίσω και τον ΣΥΡΙΖΑ να γλιτώσω τον ΕΝΦΙΑ στα εξοχικά. Και σε μια νύχτα ο Πάκης της ΝΔ ορκίστηκε ΠτΔ, και ο Καραμανλής στεκόταν παραδίπλα εκτός κάδρου. Και αυτοί που είχαν βγάλει τα χρήματά τους έξω το 2010, έβγαλαν και τα υπόλοιπα το 2015 όπως πρότειναν από τα μίντια οι βουλευτές του Σαμαρά, και οι άεργοι κατσαπλιάδες Τσίπρο Καμμένοι συνέχισαν τον διχασμό – απάτη του μνημονίου – αντιμνημονίου, Ελλάδα – Αντιελλάδα, και τον αποκορύφωσαν με το δημοψήφισμα και τα capital controls. Και τότε ο κοστουμάτος της μεσαίας τάξης γνώρισε την απόγνωση του τσακισμένου από την κρίση το 2010-2014, είδε ότι τα λεφτά του ήταν στην τράπεζα αλλά δεν ήταν δικά του, δεν μπορούσε να τα παντελονιάσει, περίμενε στην ουρά στο ΑΤΜ τα 60 ευρώ που θα του άφηνε να σηκώσει ο Βαρουφάκης. Ήταν στην ουρά και καταριόταν όταν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, όταν ψήφισε «και ένα από τα δέκα να κάνει τι θα χάσουμε»; Μόνο τότε ο τσακισμένος Έλληνας μικρομεσαίος του 2010-2014 συνάντησε τον ετοιμόρροπο μεγαλομεσαίο του 2015-2019. Και ο ένας κατηγόρησε τον άλλον. Και ο αντιΣΥΡΙΖΑ δοκίμασε να βγει στις πλατείες. Με το ίδιο μίσος με τον ίδιο διχασμό στις ίδιες πλατείες και στα πληκτρολόγια.
Και το Μνημόνιο 3 που έπρεπε να είχε έρθει από το φθινόπωρο του 2014 όπως ζητούσαν Λαγκάρντ, Μοσκοβισί, Ντράγκι για τα απαιτούμενα 25 δις ευρώ του χρηματοδοτικού κενού, αλλά ο Σαμαράς το άφησε για την «παρένθεση ΣΥΡΙΖΑ», ήλθε τον Αύγουστο του 2015 μετά το ηλίθιο chicken game Βαρουφάκη και Τσίπρα, με κόστος πολλαπλάσιο για την ελληνική οικονομία και τους πολίτες. Γιατί όταν δεν παίρνεις την απόφαση που πρέπει όταν πρέπει, πληρώνεις την ζημιά μετά ακριβότερα, για όλους. Γιατί όταν αφήνεις τα δύσκολα για τους ανίδεους, οι ανίδεοι θα τα κάνουν χειρότερα. Και μετά προπαγανδίζεις για «αχρείαστο 3ο μνημόνιο», για να σβήσεις την δική σου ευθύνη. Γιατί όταν η τρόικα σου ζητούσε να πάρεις πιστοληπτική γραμμή στήριξης για την προγραμματισμένη έξοδο από τα μνημόνια, εσύ σχεδίαζες την επιστροφή στην εξουσία μετά από την παρένθεση ΣΥΡΙΖΑ, και το κατάφερες. Θα επιστρέψεις στην εξουσία σε μια χώρα που άφησες στην κρίση το 2014 και ο ΣΥΡΙΖΑ την καθήλωσε στην κρίση.
Και μετά η λογική εξαφανίστηκε, έμεινε στο περιθώριο. Το παράλογο κυριάρχησε. Οι «εγώ ψηφίζω τον Κυριάκο» αναφέρονταν «στα ζώα τα γίδια τους σανοφάγους» του ΣΥΡΙΖΑ, και έγραφαν μυθοπλασίες για «την χούντα του ΣΥΡΙΖΑ, ότι οι εκλογές δεν θα γίνουν, ότι θα γίνουμε Βενεζουέλα, ότι θα ξεπουλήσει την Κύπρο όπως ξεπούλησε την Μακεδονία μας». Τα ίδια παλαβά με εκείνους που αναφέρονταν «στην δικτατορία του μνημονίου, στους δοτούς γερμανοτσολιάδες πρωθυπουργούς, στην χούντα δεν τελείωσε το ’73, τους χιλιάδες νεκρούς της ΕΡΤ, τους χιλιάδες που αυτοκτόνησαν από τα μνημόνια» με ύβρεις σαν αυτές που χρησιμοποιούσαν και εκείνοι. Και εμείς εκεί ανάμεσα που φωνάζαμε έγκαιρα φέρτε μια συμφωνία και ας την λένε και Ρόζα Λούξεμπουργκ βρεθήκαμε ανάμεσα τους, να μην προλαβαίνουμε να πούμε τίποτα και αμέσως να πέφτουν οι κραυγές τους να μας καλύψουν. Η φωνή της λογικής να σβήνει κάτω από τις παράλογες κραυγές των εμείς ή αυτοί.
Και τώρα πριν τις εκλογές βριζόμαστε πάλι. Για διχίλιαρα για γεννήσεις παιδιών μόνο από Έλληνες οι «εγώ ψηφίζω Κυριάκο», και για να διορίσουμε και άλλα δικά μας παιδιά οι «δεν πρόκειται να ξεμπερδέψετε με την αριστερά». Και οι πολίτες τσακωνόμαστε μεταξύ μας για την εξουσία των άλλων. Αυτό ξέρουμε, αυτό κάνουμε. Από την ψήφο του γαλάζιου αντιμνημονίου το 2012, και του κόκκινου αντιμνημονίου και αντιΝΔ το 2015, στην ψήφο αντιΣΥΡΙΖΑ το 2019. Μέχρι και πριν 10 χρόνια τα 2 πρώτα κόμματα μαζί συγκέντρωναν 5,2 εκ. ψήφους. Έκτοτε με το ζόρι φτάνουν τις 3-3,5 εκ. ψήφους. Σχεδόν 3 εκ. πολίτες έμειναν να διαλέγουν το ένα κόμμα, με μόνο κριτήριο να μην εκλεγεί το άλλο! Είναι εγκλωβισμένοι στο σύνδρομο της Στοκχόλμης. Μέχρι να διαπιστώσουν ότι το να ψηφίζεις αυτόν που σε κρατά καθηλωμένο στην κρίση δεν είναι επιλογή. Γιατί προτιμάμε να ζούμε στην δική μας περίκλειστη αντι-Ελλάδα, εμείς και οι λίγοι σαν εμάς. Εμείς ή αυτοί. Για την εξουσία.
Αλλά κάθε Κυριακή στο τραπέζι της οικογένειας, ξέρουμε την αλήθεια. Τι φταίει, τι πρέπει να αλλάξουμε. Ποιοι λέμε αλήθεια. Ποιοι λέμε ψέματα.