Ο ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης Ελία Καζάν (1909–2003) υπήρξε ένας ικανότατος, στέρεος αφηγητής αλλά κυρίως ένας μεγάλος δάσκαλος ηθοποιών που εμπλούτισε τη ρεαλιστική δραματουργία τόσο στον κοινωνικοπολιτικό κινηματογράφο της πρώτης του περιόδου (1945–1950) όσο και στον ψυχογραφικό της δεύτερης (1951–1976).

Ωστόσο, ο Ελία Καζάν αμαύρωσε την εικόνα του, όταν το 1952 κατέθεσε στην Επιτροπή Αντιαμερικανικών Υποθέσεων του Γερουσιαστή ΜακΚάρθι, όπου κατονόμασε καλλιτέχνες (και όχι μόνο), που πίστευε ότι ήταν μέλη του Αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος.

Το ξεκίνημα

Εκκινώντας από το θεατρικό χώρο και πιο συγκεκριμένα από τη διδασκαλία της υποκριτικής, ο μάλλον δύσμορφος αυτός μετανάστης (το πραγματικό του όνομα ήταν Ηλίας Καζαντζόγλου), αφού κατόρθωσε να σπουδάσει στο Γέιλ θέατρο και φιλολογία, συμμετείχε στη δεκαετία του ‘30 σε διάφορα φιλελεύθερα θεατρικά σχήματα στο Μπρόντγουεϊ, ενώ παράλληλα δίδασκε το σύστημα Στανισλάφσκι στα περίφημα Άκτορ’ς Στούντιο, τα οποία ίδρυσε με τον Λι Στράσμπεργκ. Η θρυλική αυτή σχολή υποκριτικής, υιοθετώντας και καλλιεργώντας σε βάθος την τεχνική του μεγάλου ρώσου δασκάλου, κατέληξε στη «μέθοδο»: μια άποψη η οποία απαιτούσε από τον ηθοποιό την εσωτερίκευση του ρόλου μέσω του προσωπικού του υλικού για να επιτευχθεί η ταύτιση με τον υποδυόμενο ήρωα. Στο φυτώριο αυτό αναπτύχθηκαν μορφές όπως ο Μάρλον Μπράντο, ο Τζέιμς Ντιν, ο Μοντγκόμερι Κλιφτ και πάρα πολλοί ακόμη νεότεροι σταρ, που υιοθέτησαν τα διδάγματα της σχολής.

Συνέχεια στο DimArt