Με την ανακοίνωση του ευρωψηφοδελτίου, η Ελιά έκανε ακόμα ένα βήμα στο δρόμο προς τις Ευρωεκλογές. Είναι όμως βήματα που γίνονται με δυσκολία και πολλά λάθη. Λάθη που πληγώνουν την αξιοπιστία της Δημοκρατικής Παράταξης. Κυρίως όμως- και πρέπει να είμαστε ειλικρινείς σε αυτό- ο τρόπος που δημιουργήθηκε η ΕΛΙΑ, δεν έπεισε την κοινωνία πως κάτι νέο γεννήθηκε. Η όλη διαδικασία έμοιαζε περισσότερο με διευθέτηση εσωτερικών ισορροπιών ενός χώρου, παρά με μια προσπάθεια αναγέννησής του.
Πολλά τα λάθη, που άρχισαν να γίνονται από την εκκίνηση. Η Πρωτοβουλία των 58 ξεκίνησε με μια έκκληση προς τις πολιτικές δυνάμεις του χώρου -κυρίως ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ- να προχωρήσουν σε διαδικασίες ανασυγκρότησης. Ωστόσο, αν και ήταν από την αρχή σχεδόν βέβαιο ότι στη ΔΗΜΑΡ θα επικρατούσαν άλλες σκέψεις, οι 58 δεν ήταν έτοιμοι για την εναλλακτική λύση (plan B΄), αλλά σύρθηκαν σε ατέρμονες και αντιπαραγωγικές συζητήσεις που θύμιζαν «πολιτικό γεροντοκορισμό», οδήγησαν σε εσωτερικές διαδικασίες φθοράς και έχασαν πολύ μεγάλο μέρος της δυναμικής τους. Η τελευταία πράξη ήταν η υπαναχώρηση στο θέμα του σταυρού, λες και τούτο ήταν το μείζον θέμα στρατηγικού προσανατολισμού. Εξάλλου, η τελική διαμόρφωση του ευρωψηφοδελτίου, δείχνει πως κακώς ο Γιάννης φοβήθηκε το θεριό. Ακολούθησε και υπαναχώρηση των εκ της ΔΗΜΑΡ προερχόμενων στελεχών, που επιβάρυνε ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα.
Κυρίως όμως, οι 58 απογοήτευσαν μεγάλο μέρος της κοινωνίας που είχε επενδύσει σε αυτήν την πρωτοβουλία. Δεν έπεισαν ότι φέρνουν κάτι καινούργιο. Στην ουσία, απορροφημένοι στις «ενδοοικογενειακές» διαβουλεύσεις, ξέχασαν την κοινωνία, την αγνόησαν.
Δεν απευθύνθηκαν στον κόσμο της Κεντροαριστεράς και στους δημοκρατικούς πολίτες γενικότερα, με θέσεις, με απόψεις, με μια νέα αφήγηση για το μέλλον που να γεννά ελπίδες, χωρίς λαϊκισμούς. Η σημαντική δουλειά που έκαναν οι ομάδες που ασχολήθηκαν με το πρόγραμμα, αγνοήθηκε και έμεινε στα συρτάρια.
Και εγεννήθη η «ΕΛΙΑ». Με πολλές απώλειες και τραύματα. Και διαμορφώθηκε το ψηφοδέλτιο, με πραγματικά φρέσκα και ικανά πρόσωπα, τα περισσότερα εκ των οποίων δεν είναι γνωστά στο ευρύ κοινό. Πρόκειται όμως για νέους, οι περισσότεροι των οποίων δεν προέρχονται από τους κομματικούς μηχανισμούς, με πολύ ενδιαφέρον βιογραφικό και ικανότητες.
Και λοιπόν; Αρκούν αυτά; Ασφαλώς όχι! Χρειάζεται να εξορμήσουν στην κοινωνία, να εμφανιστούν στις τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και τα άλλα μέσα ενημέρωσης και να αναπτύξουν τις θέσεις της ΕΛΙΑΣ…
Ποιες όμως είναι οι θέσεις της ΕΛΙΑΣ; Ποιο είναι το νέο αφήγημα που θα δώσει ελπίδα για διέξοδο σε μια πραγματικά τραυματισμένη από την κρίση κοινωνία;
Ποιο είναι το πρόγραμμα της ΕΛΙΑΣ; Διαφέρει και σε τι από το ΠΑΣΟΚ, το οποίο -όπως όλοι πλέον αναγνωρίζουν, το δείχνουν άλλωστε και οι δημοσκοπήσεις- έχει απαξιωθεί στη συνείδηση των κεντροαριστερών ψηφοφόρων; Να προσθέσουμε εδώ, πως κάποιοι από το ΠΑΣΟΚ, προφανώς δεν κατάλαβαν πως εγεννήθη η ΕΛΙΑ και συνεχίζουν να μιλούν σαν να αναγενήθηκε απλώς το… ΠΑΣΟΚ.
Σε τι διαφέρει από τη ΔΗΜΑΡ, που κλείστηκε στο κέλυφος της ανεύθυνης αριστεράς και τώρα δέχεται τις συνέπειες της αδυναμίας της να ανταποκριθεί στις ανάγκες των καιρών;
Σε τι διαφέρει από το υπόλοιπο παλαιό πολιτικό σύστημα, που αδυνατεί να αντιληφθεί τα νέα δεδομένα και συνεχίζει να βαδίζει στα παλαιά μονοπάτια που οδήγησαν στην κρίση;
Μαθαίνω πως οι προτάσεις της ΕΛΙΑΣ είναι σχεδόν έτοιμες και πως θα μπουν σε διαβούλευση για μια 1-2 εβδομάδες και στη συνέχεια θα παρουσιαστούν σε κεντρική εκδήλωση. Υπενθυμίζω πως μπαίνει ο Απρίλιος και ο χρόνος τρέχει… Πως οι θέσεις, το νέο αφήγημα (εάν υπάρχει), θέλει χρόνο για να γίνει κτήμα της κοινωνίας… Κυρίως όμως φοβάμαι πως θα χαθούμε άλλη μια φορά στη… μετάφραση της διαβούλευσης.
Η ΕΛΙΑ θα προχωρήσει, μόνον εάν πείσει πως πραγματικά ευαγγελίζεται την αναγέννηση του χώρου της Κεντροαριστεράς, πως απέκτησε έναν νέο ανατρεπτικό λόγο και ρεαλιστικό όραμα για τη μεταμνημονιακή εποχή.
Φοβάμαι -και αυτό φαίνεται στις δημοσκοπήσεις- πως μέχρι τώρα δεν τα έχει καταφέρει. Υπάρχει χρόνος, αλλά βρισκόμαστε ήδη στο παρά πέντε…