Με λίγα λόγια οι τοποθετήσεις των παρισταμένων μου έφεραν στο νου έναν αυθόρμητο -κατά Φρόυντ-συνειρμό. Προσπαθώντας να καταλάβω τι μου συμβαίνει, να καταλάβετε κι εσείς μπας και με βοηθήσετε, θα σας πω τι είδα και τι άκουσα. Και τι δεν άκουσα.
Όλοι μου φάνηκαν «ζεματισμένοι».
Η Ντόρα, πάντα ευφυής και πάντα ευφραδής , τα έριξε πιο πολύ στην Ν.Δ. παρά στους άλλους. Αυτομαστίγωση μιας έξυπνης . Αδιέξοδο.
Η Ρεπούση αξιοπρεπής και αποκαλυπτική. Αλλά θλιμμένη. Δεν περίμενε μάλλον αυτό που της συμβαίνει. Κι αυτό που συμβαίνει στη ΔΗΜΑΡ. Η θλίψη της ματαίωσης.
Ο Μπίστης, μόνος μαχητής για το όραμά του για μια ενωμένη παράταξη της λογικής. Αλλά και πικραμένος. Από ποιους άραγε; Συγκρατημένα αισιόδοξος και ταπεινός. Αλλά αφημένος στην τύχη του. Βλέπει τα αποτελέσματα στους φορείς και τις μετρήσεις για τις δημοτικές. Και ελπίζει.
Ο Τατσόπουλος με μειωμένο χιούμορ και καυστικότητα σε σχέση με άλλες εμφανίσεις.. Κάτι τον βασανίζει.
Η Σπανού. Τα λίγα που την άφησαν να πει, μια και έχει φαίνεται την κακή συνήθεια να μην διακόπτει, μεστά. Από πού εμφανίστηκε το ταλέντο;
Ο Χατζημαρκάκης, ο αλυσοδεμένος, μετανοημένος φιλελεύθερος .Ελπίζει στην Κρήτη. Ο πονόψυχος.
Ο Πάγκαλος έβλεπε Πρυτάνεις και αγρίευε. Πάντα γλαφυρός. Ακόμη και ως συνταξιούχος. Μου λείπει.
Και σαν τη μύγα μεσ’ το γάλα ο Πρύτανης. Με λόγο ελάχιστα μεταρρυθμιστικό, αποτυχημένα δηκτικό και απεγνωσμένα αμετανόητα παλαιοκομματικό. Όπως δίδαξε η θητεία του, τουλάχιστον όπως φτάνει σε μένα από τον Τύπο, στη δομική αντίθεσή του στις μεταρρυθμίσεις , στη Διοικούσα Επιτροπή…
Και βέβαια ο πανταχού απών αλλά τα πάντα εισπράττων. Μάλλον η απουσία του κατέβασε τους τόνους. Αλλιώς θα του την έπεφταν και θα ζωήρευε το πράγμα και η εικόνα θα θόλωνε. Όπως προ ημερών που άναβε η κουβέντα, όταν κατακεραύνωναν τον εκπρόσωπο. Με άσφαιρους κεραυνούς. Κι αυτός χαμογελούσε αμήχανα και συμπαθητικά. Η σιωπή σε τέτοια πάνελ αγριεμένων σωτήρων, είναι χρυσός. Η απουσία επίσης.
-«Δεν έχει πρόγραμμα». Και των άλλων το είδαμε το «πρόγραμμα» και καταλάβαμε τι εννοούν.
-«Τον προβάλει η διαπλοκή». Καραμέλα για πικραμένα χείλη.
– «Είναι αρχηγικός».. Ενώ οι άλλοι αναρχικοί.
-«Είναι μνημονιακός. Και ευρωπαϊστής χωρίς μούτρα. Και κλέβει και ιδέες . Από δεξιά και αριστερά». Ας μην σχολιάσω και σας εκνευρίσω κι άλλο.
Και τότε μια σκέψη πέρασε από το βέβηλο και γερασμένο μου μυαλό. Γιατί στην ευχή όλοι αυτοί, από την Ντόρα και τον Πάγκαλο, μέχρι τον Τατσόπουλο, τον Μπίστη, την Σπανού , τον Αλυσοδεμένο, την Ρεπούση και τον πανταχού Απόντα δεν είναι όλοι μαζί; Γιατί στερούν από την χώρα μου μια ισχυρή παρουσία στην ομάδα του Ε.Κοινοβουλίου που επανέρχεται πιο δυναμική απ΄ότι εδώ και χρόνια; Και γιατί δεν κάνουν την υπέρβαση για να μ’ ευχαριστήσουν γέρο άνθρωπο; Τι στην ευχή τους χωρίζει;
Αλλά ας μην χάνω το κουράγιο μου. Έχουν χρόνο-όχι πολύ- ν’ αλλάξουν. Σε περιεχόμενο και φόρμα. Σε συμμαχίες και συμπράξεις. Η Ελλάδα της κρίσης, της νέας εποχής, της μείωσης ισχύος και πλούτου της Ε.Ε. τους χρειάζεται όλους. Πλην Λακεδαιμονίων.
Τελικός συνειρμός. Ενας Ρέντζι μου λείπει. Δεν μπορεί. Κάποιος θα φανεί.