Ο παραπάνω τίτλος είναι σύνθημα γραμμένο σε τοίχο που είδα επί της οδού Σταδίου και Ευριπίδου γωνία, στην πλατεία Κλαυθμώνος και ομολογώ, με ξάφνιασε! Δεν έχουμε συνηθίσει να απαιτούμε κάτι τόσο ρηξικέλευθο και τόσο τολμηρό για τον Πλανήτη Γη. Μου φάνηκε παράξενο ένας άνθρωπος να γράψει σ’ έναν τοίχο να δοθεί ελευθερία στη… Γη.
Συνηθίσαμε να απαιτούμε ελευθερία για άτομα, για παρέες, για δημοκρατικά δικαιώματα, για κοινωνικές ομάδες, για λαούς, για χώρες. Για ολόκληρη τη Γη, ποτέ! Ο αιτών, μέσα σε δυο λέξεις περιέκλεισε ολόκληρο σκεπτικό που το απηύθυνε προς την παγκόσμια συνείδηση και αυτό, ομολογώ, με συγκλόνισε. Δεν θα τον ακούσει κανείς βέβαια, αλλά τι σημασία έχει; Πόσα και πόσα καθημερινά διατυπωμένα αιτήματα δεν εισακούγονται. Δεν είναι εκεί το θέμα, αλλά, σε κοινή θέα ένα τέτοιο γκράφιτι, με ένα-επαναλαμβάνω-χαμένο από χέρι σύνθημα, μας λέει κάτι παραπάνω από άλλα, φλύαρα και ανούσια συνθήματα, που βλέπουμε να σκεπάζουν τους τοίχους των πόλεων.
Ας δώσουμε περισσότερη σημασία λοιπόν σ’ αυτές τις δυο λέξεις. Η σκέψη να συμπεριληφθεί ο κόσμος, το όλον τού πλανήτη Γη, είναι όντως μεγαλεπήβολη, εμβληματική και αγγίζει τα όρια της απραγματοποίητης υπερβολής, αυτό όμως δεν είναι λόγος σοβαρός για να μας αφήσει αδιάφορους ένα τέτοιο ζωτικό ζήτημα. Για σκεφτείτε: Ο Πλανήτης Γη κινδυνεύει από αναρίθμητα προβλήματα, πολλά δε από αυτά τα έχει προκαλέσει η κακή χρήση τής τεχνολογίας, η οικονομική απληστία των ισχυρών, καθώς και η ανθρώπινη ασυνειδησία τού μαζικού κυνηγιού σε θάλασσα, βουνά και πεδιάδες. Καταστρέφεται από τους πυρηνικούς εξοπλισμούς, από την ανεξέλεγκτη και μαζική παραγωγή βλαβερών διατροφικών συνηθειών, με τους πολέμους να ισοπεδώνουν περιοχές, αφήνοντας πίσω τους καταστροφικά υλικά, που συνεχίζουν επί χρόνια τις επί τόπους αφανίσεις-δηλητηριάσεις ολόκληρων γεωγραφικών περιοχών. Καταστρέφεται από τις πυρκαγιές που, επί χρόνια πολλά, αφανίζουν δάση μετατρέποντάς τα αργότερα σε πόλεις και βιομηχανικές μονάδες, η χλωρίδα αφανίζεται μαζί και οι μέλισσες, ενώ η άγρια πανίδα δολοφονείται, βιάζοντας με αυτόν τον τρόπο το περιβάλλον και περιορίζοντας τα φυσικά του στοιχεία… Πόσες χιλιάδες φορές τα διαβάζουμε και τα βλέπουμε όλα αυτά που γράφω κι εγώ. Είναι μια εφιαλτική και τραγική επανάληψη που μεταλλάσσει τα εδάφη, τις θαλάσσιες περιοχές και γενικότερα τον φυσικό πλούτο, σε κάτι άλλο που δεν θέλω να σκέφτομαι την εξέλιξή του… Γι’ αυτό στάθηκα, πάγωσα στη θέα τού συνθήματος «Ελευθερία στη Γη». Ένιωσα πως, αυτός που το έγραψε, κατά κάποιον τρόπο συνέθεσε ένα ποιητικό σύνθημα, αφού είναι τόσο περιεκτικό, με τόσες προεκτάσεις και συμβολισμούς… Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο συντάκτης τού συνθήματος, συνέθεσε το πιο επίκαιρο και φιλοσοφικό αίτημα των καιρών, συνάμα πολιτικό, οικολογικό, ουμανιστικό.
Οι βιομηχανικοί, οικονομικοί, γεωγραφικοί, εξοπλιστικοί και θρησκευτικοί ανταγωνισμοί τών χωρών, μαρτυρούν πως η συνέχεια θα είναι σκοτεινή και όχι φωτεινή. Πώς να νιώσουμε ήσυχοι και ανέμελοι; Ποιος μας εγγυάται φωτεινότερο μέλλον, όταν ο Πλανήτης φτωχαίνει και συρρικνώνονται οι ενεργές δυνάμεις που τάσσονται στο πλευρό τής υπεράσπισής του; Σε έναν Πλανήτη όπου οι πένητες γίνονται απόκληροι και λίγο μετά μετατρέπονται σε ανθρώπινα σκουπίδια, την ίδια ώρα  που οι πάμπλουτοι μετρούνται στα δάχτυλα των δυο χεριών, ποιος θα μας εγγυηθεί τη δικαιοσύνη στη Γη; Και χωρίς τη δικαιοσύνη πώς θα βρεθεί ο δρόμος τής προστασίας των αδύναμων, ώστε η Ελευθερία να γίνει πιο ορατή;
Το αίτημα του τοίχου για «Ελευθερία στη Γη» είναι βαθύτατο. Προϋποθέτει βάθος σκέψης με τεράστιες προσπάθειες δραστηριοποίησης και προετοιμασίας. Έχει ανάγκη από κινηματική εγρήγορση. Όλες οι μορφές κινημάτων, κατά τής κλιματικής αλλαγής-καταστροφής, να δράσουν και να φωτίσουν την παγκόσμια κοινότητα γύρω από το θέμα. Τα κινήματα αυτά να συνδεθούν με την πραγματικότητα και να απαλλαχτούν από πολιτικές ανέφικτες και μαξιμαλιστικές. Όλοι εμείς να πάψουμε να εγκλωβιζόμαστε σε κομματικά ή συνδικαλιστικά κουτάκια και να σκεφτόμαστε πιο… οικουμενικά. Με λίγα λόγια, θα πρέπει να αλλάξουμε τις αντιλήψεις μας σχετικά με τους στόχους προς υπεράσπιση. Που αυτό δημιουργεί μιας διαφορετική ποιότητα πολιτικής στόχευσης. Όλο αυτό είναι μια αλυσίδα που οδηγεί σε νέες πολιτικές, απαλλαγμένες από παλαιά μοντέλα σκέψεων και δράσεων. Όλα αυτά μεταφράζονται στην συνειδητοποίηση, πως υπάρχει ανάγκη για σκέψεις ανατρεπτικές, για έναν διαφορετικό πολιτιστικό χάρτη τού ανθρώπου, έναν στόχο γύρω από την γέννηση καινούργιων σκέψεων για τον πολιτισμό τής νέας εποχής…

Το θέμα έχει βάθος και σε όλα τα παραπάνω μπορούν να προστεθούν πολλά ακόμα. Μακάρι στα συνθήματα των τοίχων να περιέχονται γόνιμες προτάσεις και όχι σωρεία από ανοησίες, απλώς για να βρωμίζει η πόλη. Μακάρι τα συνθήματα να γίνονται αιτίες δημιουργίας και γέννησης σκέψεων και ιδεών, για έναν ανανεωμένο παγκόσμιο Πολιτισμό. Αυτός είναι ο στόχος…