Σε μια αποστροφή της πρόσφατης κοινοβουλευτικής αντιπαράθεσης Τσίπρα-Βενιζέλου, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξεφράσθη -προφανώς μετά λόγου γνώσεως- ως ο αυθεντικός εκφραστής του διεθνούς παράγοντα: «Και να σας πω και κάτι άλλο; Και οι έξω σας έχουν πάρει χαμπάρι. Οι έξω έχουν συνειδητοποιήσει, αυτοί που μέχρι τώρα σας στηρίζουν και σας δίνουν οδηγίες, ότι δεν έχετε καμία αξιοπιστία στην ελληνική κοινωνία. Και ξέρετε; Όπως εσείς τώρα πετάτε στα βράχια τον κ. Παπακωνσταντίνου για να ξεμπερδέψετε, όταν κάνετε τη βρώμικη δουλειά, κι αυτοί στα βράχια θα σας πετάξουν.» (σελ. 425).

Στην πρόβλεψη αυτή, ο πρόεδρος του ελάσσονος κυβερνητικού εταίρου ανταπάντησε ως εξής: «Αν σας ζητήσουν να υπογράψετε για την επόμενη δόση, θα το κάνετε; Γιατί, αφού δεν έχουμε αξιοπιστία ως Κυβέρνηση, η αξιοπιστία πρέπει να αναζητηθεί στην Αντιπολίτευση. Αφού λοιπόν τους πείσατε ότι είμαστε αναξιόπιστοι και είστε ο αξιόπιστος, να ετοιμαστείτε, γιατί αυτό που θα ζητηθεί ως προϋπόθεση είναι η υπογραφή σας για την επόμενη εκταμίευση. Για να δείτε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.» (ό.π, σελ. 429).

Οι παραπάνω εκτιμήσεις των δύο πολιτικών αρχηγών, προαναγγέλλουν ένα ενδιαφέρον πολιτικό σενάριο: Κάποια στιγμή στο μέλλον, ας πούμε μετά τις γερμανικές εκλογές του επομένου φθινοπώρου, η νέα γερμανική κυβέρνηση συμφωνεί με την εκπεφρασμένη άποψη του «διεθνούς νομισματικού ταμείου» (ΔΝΤ) και συγκατατίθεται σε ένα δρακόντειο «κούρεμα» του ελληνικού κράτους που κατέχουν «επίσημοι» φορείς (OSI), της τάξης, φερ’ ειπείν, του… 50%! Υπό έναν όρο: Το νέο «πακέτο» να συνυπογραφεί οπωσδήποτε και από την ελληνική αξιωματική αντιπολίτευση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να δεχθεί κάτι τέτοιο, είπατε; Μην βιάζεστε!

Κατ’ αρχήν, ως τότε, τις αρχές του 2014, το ξεθώριασμα της διαχωριστικής γραμμής μεταξύ μνημονιακών-αντιμνημονιακών πιθανότατα θα έχει προχωρήσει κι άλλο και θα αντικαθίσταται σταδιακά από το ερώτημα, ποιος μπορεί καλύτερα να ανασυγκροτήσει την μεταμνημονιακή Ελλάδα. Ύστερα, ο κ. Τσίπρας θα δικαιούται να ισχυριστεί, σε πανηγυρικούς μάλιστα τόνους, πως η πρόταση αυτή αποτελεί πλήρη συνθηκολόγηση των «έξω», με τους όρους που είχε θέσει ήδη από το μακρινό… 2012. Πράγματι, πριν ακόμα την συνάντησή του με τον κ. Σόιμπλε είχε θέσει ρητά την δική του «κόκκινη γραμμή», που πλέον αποδέχεται πλήρως η νέα κυβέρνηση Μέρκελ: «Διεκδικούμε μια λύση αντίστοιχη με αυτή που δόθηκε για τη Γερμανία το 1953… όταν διαγράφηκε το 50% του χρέους της». Αυτή η διατύπωση, θα διακηρύσσει δικαίως ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει έκτοτε επαναληφθεί δεκάδες φορές, στον εγχώριο και διεθνή τύπο, κομματικό και μη.

Τι συμβαίνει μετά; Ενώ οδεύουμε προς τις εκλογές του 2014, οι μεν κυβερνητικοί εταίροι υπογραμμίζουν σε όλους τους τόνους την «κολοτούμπα» του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και προσπαθούν να κρατήσουν «ζωντανό» το δίλημμα «μνημόνιο»-«αντιμνημόνιο», που εξασφαλίζει την απονομιμοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ ως του πλέον «όψιμου» προσχωρήσαντος στο «μνημονιακό» στρατόπεδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την μεριά του, εξηγεί πως αν έκανε κάποιος κολοτούμπα, αυτός δεν είναι παρά η νέα γερμανική κυβέρνηση, υποκύπτοντας μάλιστα στην «πίεση» του ΣΥΡΙΖΑ! Εν πάση περιπτώσει, ο κ. Τσίπρας θέτει μετ’ επιτάσεως ένα νέο δίλημμα: Θέλουν οι Έλληνες να οικοδομήσουν την Ελλάδα της «επόμενης μέρας» με την «μεγάλη προοδευτική παράταξη», ή με «»το τρίγωνο της αμαρτίας» του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, της τραπεζοκρατίας και της μιντιοκρατίας» (σελ 413).

Ποιος θα επικρατήσει; Η παρελθοντολογία ή η προσδοκία; Η αλλαγή ή η στασιμότητα; Οι κατηγορίες περί «αναξιοπιστίας» ή το συμφραζόμενο αυτών των κατηγοριών –πως μια άλλοτε «ακραία» δύναμη μεταβλήθηκε σε «σώφρονα»; Το δίλημμα του 2010 ή εκείνο του 2014 και πέρα; Θα ψηφίσει το εκλογικό σώμα απαντώντας στο ερώτημα «ποιος έκανε την θεαματικότερη κολοτούμπα» ή το «ποιους εμπιστευόμαστε περισσότερο να οικοδομήσουν την μελλοντική Ελλάδα;».

Στοιχειώδες, αγαπητέ αναγνώστη!

*Ο Νίκος Ράπτης είναι διαχειριστής της ppol.gr