«Μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή», δήλωσε στη Βουλή την 7η – 9ου – 2012, ο Αλέξης Τσίπρας, με τη συνήθη, αβάσταχτη ελαφρότητά του. Ο ηγέτης τής, κατά δήλωσή του, μεγάλης δημοκρατικής παράταξης της αριστεράς, από πολιτική ιδιοτέλεια ή από άγνοια, εμφανίζεται να μη γνωρίζει τι σημαίνει η χρεοκοπία και η πτώχευση ενός κράτους και μιας κοινωνίας. Δυστυχώς, στην ίδια σύγχυση με αυτόν, βρίσκεται και ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Έχει δημιουργηθεί η φαντασίωση ότι η πτώχευση είναι μια απλή δήλωση παύσης πληρωμών και τοκοχρεολυσίων και ότι μετά, η οικονομικοκοινωνική ζωή θα επανέλθει στην προτέρα της κρίσης κατάσταση. Ο κ. Τσίπρας αγνοεί, ή μάλλον θέλει να αγνοεί, ότι η χρεοκοπία θα επιφέρει την πλήρη οικονομική κατάρρευση και την επακόλουθη απονομιμοποίηση του κράτους, με άμεσο αποτέλεσμα την αδυναμία επιτέλεσης των στοιχειωδών του λειτουργιών: της ασφάλειας, της υγείας, της παιδείας. Σήμερα, παρ’ όλα τα προβλήματα, οι μηχανισμοί του κράτους, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, εξακολουθούν να λειτουργούν. Σε περίπτωση χρεοκοπίας, το κενό αυτών των λειτουργιών θα καλύψουν τα πολλά και διάφορα συμφέροντα και κυρίως το ολοένα εξαπλούμενο οργανωμένο έγκλημα. Τα λαϊκά στρώματα, βέβαια, είναι εκείνα που εντελώς απροστάτευτα θα οδηγηθούν στην έσχατη εξαθλίωση.

Όταν δε ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ επικαλούνται την Αργεντινή, εκτός από την πλήρη οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική και γεωπολιτική αναντιστοιχία της με την Ελλάδα, θα πρέπει να αναφέρουν και τα όσα ακολούθησαν την χρεοκοπία της. Τις ταραχές, τις λεηλασίες , την πείνα και την εξαθλίωση, την παρατεταμένη ανομία και τα οξύτατα σημερινά οικονομικά και βιοτικά της προβλήματα, δέκα χρόνια μετά το συμβάν.

Οι κάτοικοι πάντως της Αργεντινής, προσέλαβαν την οδυνηρή τους εμπειρία με διαφορετικό τρόπο από τον κ. Τσίπρα. Ο συγγραφέας Pedro Mairal, στο μυθιστόρημά του Η χρονιά της ερήμου, (εκδ. Πόλις, 2010 ), περιγράφει και αποδίδει με τις ποικίλες αφηγηματικές του τεχνικές την κατάρρευση της χώρας του. Ονομάζει την κρίση και τα επακόλουθά της «κοσμοχαλασιά» και την παρομοιάζει με ένα τεράστιο κύμα που σαρώνει τα πάντα στο διάβα του, καταστρέφει πόλεις και χωριά, ξεχερσώνει και ερημώνει τη γη, σκοτώνει ανθρώπους, διαλύει τρόπους εργασίας και κάθε είδους κοινωνικές σχέσεις. Ο Mairal, σκιαγραφεί έντονα ένα εφιαλτικό περιβάλλον, όπου κυριαρχεί το χάος και οι εγκληματικές συμμορίες και με θλίψη καταγράφει και την επακόλουθη πτώση του ανθρώπου σ’ ένα αρχαϊκό προϊστορικό επίπεδο. Μακάρι, αντίθετα με τις προσδοκίες του κ. Τσίπρα, να μη χρειαστεί ένας εγχώριος Mairal να αφηγηθεί την πτώση της ελληνικής κοινωνίας και των ανθρώπων της.