Η εμφάνιση της πρωτοβουλίας των 58, πριν από μερικούς μήνες, γέννησε πολλές ελπίδες σε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που βρίσκονται στο χώρο του φιλελεύθερου κέντρου, της Σοσιαλδημοκρατίας και της Αριστεράς. Ελπίδες για μια πραγματική εναλλακτική πρόταση στη δεξιά πολιτική της ΝΔ, και τον αριστερό λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Ελπίδες για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, του τρίτου πόλου.
Πολλοί από εμάς γνωρίζαμε πως η δημιουργία της ελληνικής Ελιάς, είναι μια δύσκολη υπόθεση και όσοι είχαν ψευδαισθήσεις, απογοητεύτηκαν. Ωστόσο, η κλεψύδρα του χρόνου αδειάζει. Και άλλη μια φορά, ένα τέτοιο εγχείρημα κινδυνεύει να πέσει θύμα των ελληνικών παθογενειών και ιδιαίτερα αυτων της Αριστεράς.
Η κοινωνία περιμένει εδώ και καιρό το επόμενο βήμα. Να περάσουμε, δηλαδή, από την γενική έκκληση προς τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς, στην οργανωτική συγκρότηση και στον σαφή προγραμματικό λόγο.
Αντ? αυτού, όλο και περισσότερο ανακυκλώνεται μια παλαιού τύπου εσωστρέφεια, που έχει να κάνει με προσωπικές στρατηγικές και σχεδιασμούς, με εσωτερικές ισορροπίες και συσχετισμούς. Με εσωτερικές «κόντρες», αντιπαραθέσεις, ακόμη και με προσωπικές αιχμές και απαξιωτικές εκφράσεις. Μια υπόθεση που αφορά λίγους -πολύ λίγους- και όχι την κοινωνία. Που υπήρξε η μόνιμη «παιδική ασθένεια» του προοδευτικού και κυρίως του αριστερού χώρου, που μυρίζει μούχλα και δεν έχει καμιά σχέση με τις προσδοκίες των ανθρώπων του χώρου.
Αποκορύφωμα της λογικής αυτής ήταν πως την ημέρα που το Συντονιστικό όργανο συζητούσε τις προτάσεις των επιτροπών για τις θέσεις σχετικά με την οικονομία, τις θεσμικές αλλαγές, την κοινωνική προστασία και την Ευρώπη, ξέσπασε η υπόθεση του σταυρού προτίμησης στις ευρωεκλογές. Και ξάφνου, ξεχάστηκαν όλες οι προγραμματικές θέσεις. Το μείζον πρόβλημα είναι πλέον ο σταυρός. Με επιχειρήματα που ούτε συγκινούν, ούτε πείθουν την κοινωνία. Ενδεικτικά είναι τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων τόσο της «Μεταρρύθμισης» (58% υπέρ του σταυρού), όσο και άλλων ΜΜΕ (Τα Νεα 76,6 % υπέρ του σταυρού).
Η κοινωνία αδιαφορεί για τις προσωπικές ανησυχίες και στρατηγικές του καθένα. Αγωνιά και περιμένει να ακούσει ένα νέο αφήγημα. Θέλει να φύγει το μυστηριώδες πέπλο των 58+ και να δει συγκεκριμένα πρόσωπα, με ονοματεπώνυμο, που θα αφηγηθούν το νέο όραμα για την μεταμνημονιακή Ελλάδα, για την ανάπτυξη, την παραγωγική ανασυγκρότηση, την ασφάλεια και το κοινωνικό κράτος. Θέλει να δει νέα, φρέσκα πρόσωπα, με νέες ιδέες και όχι αναμασήματα παλαιών αποτυχημένων συνταγών.
Η κλεψύδρα αδειάζει… Αν συνεχιστεί αυτός ο πολιτικός «γεροντοκορισμός», εάν οι άνθρωποι που ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας αυτό το εγχείρημα δεν θα καταφέρουν να σηκώσουν το βάρος αυτής της προσπάθειας, τότε η κοινωνία, ο κόσμος της Κεντροαριστεράς, θα τους γυρίσει την πλάτη. «Και όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει…»