Όπως μας δίδαξε ο μεγαλύτερος ομογενής διανοητής των τελευταίων αιώνων,   πολιτική δεν σημαίνει δολοπλοκίες  και βία αλλά πρωτίστως Δημιουργία Σημασιών και Νοήματος.

Άλλωστε η πολιτική, όπως και η κοινωνία, μπορεί να κάνουν στον άνθρωπο ή να αποφύγουν να κάνουν, τα πάντα. Δηλαδή μπορεί να τον κάνουν ή να μην τον κάνουν μουσουλμάνο, χριστιανό, κομμουνιστή, δημοκρατικό ή φασίστα.

Ένα όμως δεν μπορούν να αποφύγουν με κανέναν τρόπο: Να του δώσουν Νόημα! Διότι αυτό που μετατρέπει το χάος από όπου ερχόμαστε σε «κόσμο» και συγκροτεί κοινωνίες, δεν είναι ούτε η βία ούτε οι δολοπλοκίες ούτε τα αίματα αλλά η δημιουργία Σημασιών και Νοήματος.

Γι’ αυτό, κατά τον ίδιο διανοητή, «ο Κύριος των Σημασιών, έχει τον θρόνο του πιο ψηλά από τον Κύριο της Βίας».

Με αυτή τη λογική ο ίδιος έδωσε μία εξαιρετικά εύστοχη απάντηση  και σε ένα άλλο  ερώτημα: αν στην δημοκρατία υπάρχουν ηγέτες. Και απάντησε θετικά, ορίζοντας μάλιστα και τα χαρακτηριστικά τους:

Ηγέτες είναι, μας είπε, τα «εξέχοντα» εκείνα άτομα, τα οποία έχουν «την ικανότητα να εκφράζουν τις προσδοκίες μιας κοινότητας», να της «δείχνουν τις δυνατότητες που διαθέτει αλλά αγνοεί» και ταυτόχρονα «να επινοούν πράγματα, στα οποία οι άλλοι αναγνωρίζουν τον εαυτό τους».

Με άλλα λόγια, περιέγραψε τον ηγέτη ως το εξέχον εκείνο άτομο που όχι μόνον γίνεται φορέας των σημασιών και τα νοημάτων μιας κοινωνίας αλλά ταυτόχρονα ενεργεί και ως δημιουργός.

Αυτή ακριβώς η αγωνία των ανθρώπων να βρουν νόημα «στα κοινά», αναδύεται επίμονα σε κάθε εκλογή ηγέτη.

Εκεί έχει την πηγή του και το ενδιαφέρον που προκάλεσαν οι εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ.

Διότι οι άνθρωποι αναζήτησαν το πρόσωπο που θα «επινοεί πράγματα, στα οποία αναγνωρίζουν τον εαυτό τους».  

Κάποιοι μάλιστα, πιστεύοντας ότι στα ανθρώπινα γίνονται θαύματα – και γίνονται - τα οποία κάνουν μόνον οι άνθρωποι, πίστεψαν σε ένα θαύμα.

Όμως το θαύμα δεν έγινε. Διότι το άστυ, η πόλις, ο χώρος όπου γέννησε την πολιτική – και την δημοκρατία - ηττήθηκε από την αγροτική Ελλάδα.

Πράγμα που θα προσδιορίσει αναγκαστικά και την πορεία του κόμματος.

Διότι,  δεν υπάρχει μόνον η ελαφρότητα,  όπως αυτή που εξαερώνει την ίδια στιγμή ένα άλλο κόμμα,  το οποίο όμως ούτως ή άλλως  ήρθε για να φύγει ως υποπροϊόν της κρίσης.

Υπάρχει και κάτι χειρότερο: η πλήξη.  Η οποία παράγει συνθήκες ερημίας και απόγνωσης, με την απουσία νοήματος που προκαλούν πληκτικές μετριότητες,  όταν υποδύονται ρόλους ηγετών.

Και τότε, ελλείψει νοήματος, αποσαρθρώνεται κάθε θεσμική δημιουργία. 

Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ