Έχω ήδη, προ εικοσαετίας, υπάρξει σε κόμμα με αρχηγό Εκθεσιολόγο (τον οποίο ευτυχώς δε διαδέχθηκε η κόρη του, κι ας έγινε εκείνος πρόεδρος ΠΑΕ? δυστυχώς στο κακόμοιρο εντούτοις κόμμα του, της κατ’ όνομα ανανέωσης και της πολλής συντήρησης, πρόεδρος έγινε ο δικτυοεικοσιένας αρχηγός λύσεων και σχεδίων επιπέδου Β’. Αυτός πάλι ?τι ωραία!? παρέδωσε στον Ιπποκλείδη μικροδικτάτορα και, –ευχόμαστε? απερχόμενο, πρωθυπουργό τής ολίγον εκτροπής και της φτώχιας μας).
Ίσως λοιπόν δεν είναι τυχαίο που τώρα εκ νέου βρίσκομαι σε κόμμα Εκθέσεων και Εκθεσιολόγων, πραγματικό εκδοτικό οίκο με ειδίκευση στην Έκθεση Ίδεών: ΚΙΝΑλλ, βοηθήματα και παραρτήματα ευχολογίων, πάσης χρήσεως, για όλα τα γούστα, για νέους εκτός τόπου και χρόνου και δυναμικά νιάτα μιας άλλης εποχής! Ευκολίες πληρωμής σε συντρόφους, συνδικαλιστές, συναδέλφους του Δημοσίου, παχυλοσυνταξιούχους κρατικούς εργάτες, μικροπαράγοντες ΟΤΑ, όλοι χωράνε (όχι μόνον οι καλοί).
Αλήθεια, πρόκειται για βαθιά αποκαρδιωτικό ντοκουμέντο το πρόγραμμα ιδεογράφημα, με το οποίο το ΚΙΝΑλλ διεκδικεί την ψήφο μας σε τρεις εβδομάδες. Ξέπλυμα ευθύνης των δημίων φεουδαλιστών που μας κυβερνούν, κολυμβήθρα του Σιλωάμ που ουδετερεοποιεί αποσιωπώντας ό,τι υπέστη η ελληνική κοινωνία από τους φαιοάχρωμους φασίστες. Σαν η χώρα μας να αντιμετωπίζει «προβληματάκια», όταν επανειλημμένα «σπάει» το ρεκόρ ανεργίας μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ, όταν έχει δώσει άλλο νόημα στη σύγχρονη πρόσληψη της ύφεσης, όταν οι τράπεζές της για πέμπτη συνεχή χρονιά διάγουν σε καθεστώς προστασίας με περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων.
Τις πταίει; Όπως στα σχολικά δοκίμια την απάντηση την έχουμε στα σίγουρα: το υπερπλεόνασμα (σαμπώς δηλαδή να τηρείται στη χώρα αυτήν προϋπολογισμός) και οι «αποικιοκράτες» ξένοι (= Ευρωπαίοι), κατά το χαρακτηρισμό που προφανώς αντλείται από την αναφορά του ΚΙΝΑλλ στο Υπερταμείο.
Αγνοώ σε ποιον πλανήτη ή ήπειρο της αριστεράς ή της δεξιάς ζουν οι σύντροφοι/ισσες συντάκτες του προεκλογικού προγράμματος του ΚΙΝΑλλ. Βέβαια, δεν ενδιαφέρομαι και τόσο να μάθω. Διακαώς όμως θα επιθυμούσα ως πολίτης να γνώριζα ένα σαφή και δίκαιο δρόμο στη διακυβέρνηση, γιατί ούτε η «επάρατη» δεξιά τον προσφέρει, αφού στα οικονομικά προσπερνά την κοστολόγηση των ευκολοπροτάσεών της, αρνείται να αναφερθεί επακριβώς στο φλέγον ζήτημα των τραπεζών, σφυρίζει αδιάφορα έναντι του σαρακιού που μας σιγοτρώει, δηλαδή της δομής και του όγκου του αναποτελεσματικού, ανεύθυνου, ανθρωποφάγου κράτους.
Έλα σου΄όμως που δε θεωρώ οπωσδήποτε ανορεξική την κοινωνία μας ενώπιον της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης. Απλώς έχει συνηθίσει στο έτοιμο φαγητό του εθνολαϊκισμού, ένα ιδεοφουσκωμένο πιάτο που γεμίζει αέρα τα κεφάλια και τα στομάχια μας.
Σαν σε έκθεση ιδεών θα χρησιμοποιήσω κι εγώ τα έτοιμα παραφράζοντας: ΔΕΝ θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία. Αίσθηση ευθύνης, δίψα για τη Δικαιοσύνη, αναγνώριση της απόλυτης και απαράβατης ισότητας όλων με όλους/ες και «προπάντων όχι αυταπάτες».
Δύσκολο αλλά κατορθωτό αν προσπαθήσουμε έμπρακτα με αισιοδοξία όσοι/ες ομονοούμε. Εξάλλου, κατά τον αυτοκακοποιημένο ποιητικά, σχολικά δόκιμο, Γ. Ρίτσο μήπως δε την διαθέτουμε «εκείνη τη γαλήνια σιγουριά του ανθρώπου/ που φτιάχνει ωφέλιμα κι απαραίτητα πράγματα»; ΝΑΙ