Μια σειρά από αποφάσεις για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ή την μεταλυκειακη εκπαίδευση φαίνονται λογικές και εποικοδομητικές, τουλάχιστον σε πολλούς από 'μας. Έτσι είναι οι δημοκρατιες, δεν μπορεί να συμφωνούμε όλοι. Τι με ενοχλεί εμένα; Η εντύπωση που έχω ότι χτίζουμε πάνω στις προηγούμενες παθογένειες που αρνούνται, λόγω πολιτικού κόστους μάλλον, να τις ξεριζώσουν. Η χώρα είχε ΤΕΙ. Είναι πανθομολογουμενο ότι η αναβάθμιση τους σε πανεπιστήμια έγινε από ιδεοληψία και συμφέροντα καθηγητών που ήθελαν να αλλάξουν τίτλους. Επίσης, κάποια απ' αυτά δεν μπορεί να θεωρούνται Πανεπιστήμια λόγω του αντικειμένου που θεραπεύουν. Αντί λοιπόν από την πρώτη φορά που η κυβέρνηση ανέβηκε στην εξουσία να ανατρέψει αυτή την απόφαση, ανοίγουμε παράλληλες δομές, άλλα έξοδα, άλλοι διορισμοί κτλ και ταυτόχρονα τα πανεπιστημιακά τμήματα, ακόμη κι αυτά που δεν έχουν φοιτητές τα πληρώνει ο φορολογούμενος!

Επίσης, κινείται στις Πανελλαδικές ένας ολόκληρος μηχανισμός και γίνονται τεράστια έξοδα γιατί όλα τα παιδιά οδηγούνται σε ΓΕΛ και καταλήγουν σε πανεπιστήμια μαθητές που δεν ξέρουν να γράφουν και να σκέφτονται με βαθμό εννιά και δέκα. Άρχισαν να βγαίνουν από τα Πανεπιστήμια σωρηδόν κι οι πρωτοι ανορθόγραφοι, ανιστορητοι φιλόλογοι που δεν έχουν ποτέ τους διαβάσει λογοτεχνία ή κάποιο άλλο βιβλίο γενικού ενδιαφέροντος κι οι οποίοι μπήκαν στη φιλοσοφική τυχαία με βαθμό δέκα κι έντεκα.

Ας μη μιλήσω για την αξιολόγηση στη δευτεροβάθμια που ακόμη, αν δεν κάνω λάθος αφορά τους νεοδιοριστους και τους καθηγητές των Προτύπων και Πειραματικών που ούτως ή άλλως έχουν την κουλτούρα της αξιολόγησης ή για το γραφειοκρατικό της περιεχόμενο που αποστερείται ουσίας, ούτε για τη βία στα Πανεπιστήμια που καλά κρατεί.

Αναρωτιέμαι δηλαδή, γιατί δεν τακτοποιούμε και δεν λύνουμε τα προβλήματα μας πριν πάμε παρακάτω.