Υπάρχουν γεγονότα και καταστάσεις στη ζωή που δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις για να διαβλέψεις την πορεία και την κατάληξή τους. Κι αυτό ισχύει ιδιαίτερα για περιπτώσεις που τις έχεις ξαναζήσει. Ιδιαίτερα στην πολιτική, όπου ένας από τους απαράβατους κανόνες της εκλογικής διαδικασίας είναι πως σε περιπτώσεις σκληρής πόλωσης οι «μικροί» συνθλίβονται.

Δεν υπάρχει πολιτικός που να μη γνωρίζει αυτό το δεδομένο. Και εκείνοι που το γνωρίζουν περισσότερο απ΄ όλους είναι οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ και την ανανεωτική Αριστερά. Οι πρώτοι επειδή επί δεκαετίες «αξιοποίησαν» στο έπακρο και σε βάρος της Αριστεράς το εκβιαστικό δίλημμα «ή εμείς ή η Δεξιά» και οι δεύτεροι επειδή υπέστησαν τον εκβιασμό και υπέκυψαν επανειλημμένα σ΄ αυτόν. Και τώρα ο εκβιασμός θα επανέλθει. Εντονότερος, μάλιστα, από κάθε άλλη φορά. Γιατί τώρα δεν είναι η διακυβέρνηση της χώρας για την οποία θα κληθούμε ν΄ αποφασίσουμε. Τώρα οι δύο πόλοι του νέου δικομματισμού θα μας καλέσουν ν΄ αποφασίσουμε αν θα προτιμήσουμε την παραμονή στην ευρωζώνη ή το ενδεχόμενο αποπομπής από αυτήν. Ετσι ωμά θα τεθεί το δίλημμα.

Και το ερώτημα στο οποίο καλούνται ν΄ απαντήσουν όλοι οι κινούμενοι στον0 χώρο της Kεντροαριστεράς, από τους διεκδικούντες τα ιμάτια του ΠΑΣΟΚ (Παναγιωτακόπουλος, 75 του Καρχιμάκη, προεδρικοί, αποστασιοποιημένοι, ή όπως αλλιώς θέλουν ν΄ αυτοπροβάλλονται) μέχρι τη βαθιά διχασμένη ΔΗΜΑΡ και τις διάφορες άλλες ομάδες και πολιτικές κινήσεις που δρουν στον χώρο της Κεντροαριστεράς: πιστεύουν όλοι αυτοί -ή έστω κάποιοι από όλους- ότι οι θέσεις και οι απόψεις τους θ΄ απασχολήσουν σοβαρά το εκλογικό σώμα ή ότι το ενδιαφέρον των ψηφοφόρων θα εξαντληθεί αποκλειστικά και μόνο στο ποιος από τους μονομάχους θα κερδίσει και με ποια διαφορά την εκλογική αναμέτρηση;

Μοναδικός τρόπος ν΄ αποτραπεί αυτός ο κίνδυνος είναι ν΄ ακυρωθεί η βέβαιη αυτή την ώρα προοπτική ότι τρίτη πολιτική δύναμη θ΄ αναδειχθεί η Χρυσή Αυγή. Αυτό μόνο με συσπείρωση της Κεντροαριστεράς μπορεί να επιτευχθεί. Και συσπείρωση μόνο στο πλαίσιο της συνεργασίας που έχει τεθεί από πλευράς των «58» είναι δυνατό να γίνει. Διαφορετικά θα βαδίσουν με αναπεπταμένα τα κομματικά τους λάβαρα προς την πολιτική αυτοκτονία.