…Farce continuelle! Mon innocence me ferait pleurer: La vie est la farce à mener par tous, «ατέρμονη κωμωδία! Άβγαλτος που ‘μαι, θα ‘κλαιγα: Ζωή: κωμωδία να την πορευτούμε όλοι/ες», Α. Ρεμπό, Μια εποχή στην κόλαση, «Το αίμα τού κακού», § 7, στην κατάληξη.

Ενσύνειδα αποδίδω παραπάνω τη «φάρσα» με «κωμωδία». Όπως ακριβώς συμβαίνει με τις ανθρώπινες ιστορίες, στις απαρχές τού θεάτρου μας (για τις ιστορίες τών μη ανθρώπων, ηρώων αθανάτων και υβριδίων υπήρξε η Τραγωδία -που κάθε άλλο παρά δικό μας είναι θέατρο), της Μέσης και ιδίως της Νέας Κωμωδίας: χωρίς αυτήν, το alter ego τής Ιστορίας ούτε μυθιστόρημα θα ‘χαμε. Έτσι κι αλλιώς δεν ασπάζομαι τα περί φάρσας. Στα ιστορικά μοτίβα «πιστεύω». Όχι πως είμαι, εντελώς, άβγαλτος. Λερωμένα τα έχω τα χέρια μου.

            Προς το παρόν τα λερώνω σ’ άλλο κόμμα (Βολτ). Οπότε δεν ψήφισα για πρόεδρο ΠαΣοΚ. Βαραίνει πως είμαι πολίτης τής Ψωροκώσταινας. Είναι ωστόσο η δόκιμη, νομίζω, και δική μου πεποίθηση ότι οι εξελίξεις στο ΠαΣοΚ καθορίζουν όχι απλώς την κυβερνησιμότητα ή το εύρος τής ελπίδας για αλλαγή: σημειώνουν ακόμη και τα επουσιώδη που προοικονομούν τη διαδρομή τών προσδοκιών μας για Ελευθερία Δικαιοσύνη στη μικρομέγαλή μας χώρα.

            Θα εγκαταλείψω το σκιερό μου ύφος αποφεύγοντας περαιτέρω ανώφελο δήγμα. Θα καταγράψω δίχως ιεράρχηση τα μείζονα που έμειναν στη σιωπή κατά την πρόσφατη εσωκομματική εκλογική δοκιμή-παράσταση του πάνδημου ΠαΣοΚ. Μια γενίκευση ας μου επιτραπεί, κι ας μειώνει ελαφρώς υποψήφιους υποψήφιες, ασχέτως αποτελέσματος και προσωπικής συμπάθειας. Εμπρός, να τα πούμε/αναφέρουμε, όσα δεν ειπώθηκαν, και μας καίνε:

‒Οικονομία, κοινωνική δικαιοσύνη: ασάφειες χωρίς πρόγραμματικό λόγο, σχέδιο, ανατρεπτικές ή δοκιμασμένες πολιτικές να προτείνονται. Σαν να ζούμε χωρίς φτώχεια, εκτόξευση του δείκτη Gini επί 5 χρόνια, ανασφάλεια. Σαν να είμαστε όλοι/ες από «καλές οικογένειες». Σαν η κοινωνία να αποτελείται από πολίτες, κατοίκους, ξένους/ες και γηγενείς, με ίσα καταμερισμένη την ευθύνη, με ίσα τα βάρη, με κοινές αφετηρίες,

‒Ευρώπη: με ποιαν; Ομοσπονδία ή έθνη αντίπαλα αλλά «συνεργαζόμενα»; Ανοικτή, ανεκτική, ευπροσάρμοστη ή περήφανη, ξενήλατη και κρατικο/εθνοκρατούμενη Ήπειρος αντί Ένωσης;

‒Με την Ουκρανία και την Ελευθερία ή με το θηρίο τής Μόσχας και τα γκόλεμ τού νεοφασισμού και της απολυταρχίας; Κι αποφατικά προς εκείνον που προετοιμάζει είτε το νέο Τσερνόμπιλ, με προβοκάτσια, είτε την νέα Χιροσίμα, με χρήση τακτικών πυρηνικών είμαστε με την Ουκρανία ηθικά μόνον ή έμπρακτα παρέχοντας πλήρη και αφειδώλευτη στρατιωτική και οικονομική βοήθεια;

‒Με τη μαχόμενη δημοκρατία που βδελύσσεται την ακροδεξιά ή με τις διαρκείς δεξιόστροφες υποχωρήσεις επ’ ονόματι της κοινής γνώμης και της… αναστολής των κυβερνητικών επιδιώξεων του φαιού στρατοπέδου;

‒Με την απαραίτητη συνολική προσαρμογή, οφειλή σε όφελος του περιβάλλοντος, ανάχωμα της ραγδαίας και αναπόφευκτης κλιματικής αλλαγής; Με την ανάληψη των ευθυνών και του μεγάλου κόστους από μια ήπειρο που η ευημερία της στηρίχθηκε στην αποικιοκρατία και την απομείωση των παγκόσμιων πόρων ή με την αδιαφορία, την εθελότυφλη κατρακύλα στην καλπάζουσα δυστοπία;

‒Για την εκπαίδευση (Παιδεία την λένε ακόμη) μηδέν: για τα σχολεία γκουλάγκ, την επί δύο δεκαετίες θανάτωση της Δημοτικής από την εγκύκλια μπαμπινιωτική (νέο)καθαρεύουσα, τους στοιβαγμένους σχεδόν σε τρεις δεκάδες μαθητές/τριες ανά τάξη, τις ποινές επί ποινών, το απ’ όλα έχουμε αλλά εν τέλει τίποτε λόγω υποστελέχωσης (βλ. παράλληλη στήριξη, υποστηρικτική αγωγή, «ολοήμερο»), το απολιθωματικό πρόγραμμα σπουδών (αλλά «εξόχως» συμπεριληπτικό: στο οποίο χωρούν όλες οι ειδικότητες και τα πτυχία, που ζωντανεύει την ελπίδα επαγγελματικής αποκατάστασης σε κάποιο χώρο τού Δημοσίου), την ανειδίκευση των εκπαιδευτικών, τα βιβλία γεωγραφίας με τους χάρτες που ανασταίνουν την ΕΣΣΔ και τη Γιουγκοσλαβία (ένα παράδειγμα από τα πολλά), τα μαθηματικά χωρίς σύμβολα και σύστημα («γλωσσικά» μαθηματικά, ..προαλγεβρικά!), τη μη εξάσκηση των μαθητών/τριών στη γραφή (όλα για το σπίτι), τα αναξιολόγητα, ανερευνητικά αλλά ποικίλως γραφειοκρατικά ΑΕΙ, τους/τις φοιτητές/τριες που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι, τις παρελάσεις, τις προσευχές, την απαγόρευση των ομαδικών αθλημάτων στο διάλειμμα, τους/τις υποτιμημένες/ους μισθολογικά εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων,

‒«Γαργάρα» τα της αυτοδιοίκησης, της άλλης μίας Βανδέας τού γενικού κράτους, φέουδων χωρίς ουσιαστικό έλεγχο, χωρίς οικονομική πριμοδότηση βάσει αποτελεσμάτων, χωρίς συνεργατικότητα των φορέων και ενοποίηση/εξορθολογισμό τών δαπανών,

‒Τίποτε ουσιώδες σε ό,τι αφορά τη διολίσθηση του Κράτους Δικαίου και τα νεκροταφεία που φτιάχνουμε χωρίς να κοκκινίζουμε σε Αιγαίο και Έβρο,

‒Κενότητα για τις μειονότητες όλων των ειδών και κατηγοριών (εθνικές, σεξουαλικές, γλωσσικές, θρησκευτικές),

‒Ευχολόγια σχετικά με το σύστημα υγείας. Που δεν είναι για όλους/ες (ακόμη και οι Δημόσιες δομές), που κατατρύχει ασθενείς και θεράποντες (άραγε μας αρέσει η αποκλειστικότητα της ύπαρξης αποκλειστικών -νοσοκόμων), που αδιαφορεί για το μεγάθεμα της ψυχικής υγείας και αφήνει χωρίς οδοντίατρο εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών μας,

‒Αμέλεια ακόμη και μνείας του δράματος τόσων οικογενειών με μέλη εξαρτημένους/ες στις ψυχοτρόπες, της τραγωδίας άλλων τόσων με μέλη που φέρουν ανίατες ασθένειες ή τέκνα που λόγω σωματικής αδυναμίας ή ψυχικών νοσημάτων δεν ελπίζουν σε φιλοξενία στις ανύπαρκτες ή στις ελάχιστες απαράδεκτες κρατικές δομές,

‒Λόγια του αέρα για τα ευρωτουρκικά και τα Βαλκανικά,

‒Με το Ισραήλ ενάντια στον αντισημιτισμό και την τρομοκρατία ή με τη φρίκη που δικαιολογείται στην καταπίεση των Αράβων από τους ίδιους τους θεοκράτες ζάμπλουτους ηγέτες και πολέμαρχους;

‒Με ανοχή απέναντι στον παγκόσμιο βομβιστή Ιράν που έχει τις πλάτες θηρίου και αναθεωρητικής Κίνας ή με πλανητικό δημοκρατικό μέτωπο για την ειρήνη, τον πλουραλισμό και την ευημερία;

‒Ποιο το όραμα για την Ελλάδα τών επόμενων δεκαετιών; Τι θέλουμε; Υπανάπτυκτη λευκή περηφάνια ενός συρρικνούμενου πληθυσμού ή δημογραφική εξέλιξη, ανάπτυξη, πολυμορφία που μόνον και μαζί με τους «ξένους/ες» μπορούμε να πετύχουμε,

‒Θέλουμε εργαζόμενους/ες, εργάτες/τριες, υπαλλήλους παραγωγικούς/ές και δημιουργικές/ούς ή μαστιγούμενους/ες, στο φάσμα τής προσωπικής φθοράς και στα πρόθυρα της εξαθλίωσης;

‒Θα έχουμε στρατό κληρωτών που βασανίζονται και αγγαρεύονται ή επαγγελματίες; Πόσα και πού τα στρατόπεδα, ποια η καθετοποίηση των δαπανών, πόσοι/ες οι υψηλόβαθμοι/ες αξιωματικοί; Θα συνεχίσει η όχι παντελώς αδιάφθορη και αντιπαραγωγική παράλληλη ενδοστρατιωτική οικονομία όπως και τα τόσα επαχθή για τον προϋπολογισμό αναχρονιστικά προνόμια των στρατιωτικών;

 ‒Επιδιώκουμε ασφάλεια ή απλώς θωπεύουμε και πληθαίνουμε τα όργανα της τάξης που επιλέγουν συχνά ανώνυμα και πέραν όποιας λογοδοσίας να «πράττουν το καθήκον»;

‒Θα ορίσουμε τη ζωή μας πολιτισμένα με εγκαθιδρυμένο το Θετικό Δίκαιο σε όλες τις αναγκαίες εκφάνσεις τής διοίκησης και του Δημοσίου ή θα συνεχίσουμε να ικανοποιούμαστε με την αυθαιρεσία και με τις λίγες περιπτώσεις ατομικών εξαιρέσεων που ενσαρκώνουν την ευγένεια και το δημοκρατικό ήθος;

‒Εκκλησία και Κράτος θα χωρίσουν;

Ακατάσχετος λόγος. Όχι όπως οι λογαριασμοί των μισθωτών για μικροχρέη στην Εφορία. Ασύντακτος λόγος. Όπως ασύντακτοι/ες στις ανύπαρκτες, ή υποβαθμιζόμενες στην εν Ελλάδι κεντρική σκηνή, πολιτικές συγκρούσεις οι πολίτες. Αφού δεν υπάρχει πρόγραμμα να συνταχθούμε, ας είναι έστω προφανής μια οραματική συμφωνία, κάποια κοινή φαντασιακή προβολή για ξεκίνημα. Δυστυχώς, με το ΠαΣοΚ μόνον περιμένουμε!