Από ποια δεξαμενή ψηφοφόρων ελπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ να αντλήσει ψηφοφόρους ώστε να αντικαταστήσει αυτούς που θα χάσει από τους κομμουνιστές, οπαδούς της «δικτατορίας της δραχμής», που ο ίδιος εξέθρεψε και που από την ίδια εθνικολαϊκιστική μήτρα γενήθηκε και ο ίδιος; Προφανώς όχι από τα αριστερά του. Άλλωστε εκεί υπάρχει και ο «τοίχος» Κουτσούμπας. Άρα στόχος του, θεωρητικά, είναι οι ψηφοφόροι που είχαν πεισθεί στο παρελθόν από τις ψευδείς υποσχέσεις του -και που τους έχει προφανώς εξαπατήσει- στους οποίους -ελπίζει- να προστεθούν αυτοί τους οποίους διαβεβαιώνει πως θα εφαρμόσει μια Συμφωνία, την οποία, όπως ο ίδιος δηλώνει, υπέγραψε εκβιαζόμενος.

Ερώτημα πρώτο: Πόσο ποσοστό «αγαθών» θεωρεί ο κ. Τσίπρας πως συνεχίζει να υπάρχει στο εκλογικό σώμα;

Ερώτημα δεύτερο: Από που προκύπτουν οι «αναλύσεις» πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει έστω και μία ψήφο παραπάνω από τις προηγούμενες εκλογές; Ερώτημα τρίτο -και σημαντικότερο: έως πότε η φιλοευρωπαϊκή, μεταρρυθμιστική αντιπολίτευση, θα συνεχίζει να ετεροπροσδιορίζεται, αφήνοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων στον τέως πρωθυπουργό; Ιδίως όταν -ελπίζω να- καταλαβαίνει πως στα δικά της, θολά προς το παρόν, νερά σκοπεύει να ψαρέψει, με στόχο την επιβίωση του, ο δραπέτης των πρωθυπουργικών ευθυνών;

Συμπέρασμα: στις επερχόμενες εκλογές είναι ξεκάθαρο το τι καταψηφίζουμε: τον εθνικολαϊκισμό και τα συμπαρομαρτούντα του, τον νεο-κομμουνισμό και τις δικτατορικές αντιλήψεις που υποκρύπτονται πίσω από τη «συμμορία της δραχμής» και -φυσικά- τον ναζισμό. Το τι ψηφίζουμε είναι το μεγάλο ζητούμενο.

Και αυτό σε πολύ μεγάλο βαθμό εξαρτάται από το ποια αντιπολίτευση θα προσφέρει ρεαλιστική προοπτική και κάποιο πειστικό, στοιχειώδες έστω, μέλλον στους πολίτες αυτής της χώρας. Αυτό δηλαδή που χρόνια τώρα περιμένουν και που ίσως αυτές οι εκλογές να είναι η μεγάλη ευκαιρία να το κερδίσουν πραγματικά.