Με την οικονομία ασπαίρουσα, τις τράπεζες ημιθανείς, τις επιχειρήσεις να κλείνουν, τους νέους να μεταναστεύουν και τον αριθμό των ανέργων να εκρήγνυται η χώρα οδηγείται στις κάλπες πληρώνοντας το βαρύ τίμημα της διάσπασης του κυβερνητικού σχηματισμού.
Μία συνιστώσα (φράξια) του κυβερνώντος κόμματος, πάσχουσα από το σύνδρομο της «ωραίας κοιμωμένης» ξύπνησε έχοντας γευθεί το «φιλί της εξουσίας» και φαντασιώνεται εποχές παραμονών της Οκτωβριανής επανάστασης.
Επανεκδίδουν το προ-επαναστατικό έντυπο της Iskra, διαμορφώνουν ενδοκυβερνητικές συνθήκες σύγκρουσης αντίστοιχες με αυτές των μενσεβίκων και των μπολσεβίκων και επιτυγχάνουν την ανατροπή της κυβέρνησης του . . . Κερένσκι, σε συνεργασία και με νεοφώτιστη αναρχική που δηλώνει οπαδός του . . . Μπακούνιν!
Μία ακόμη τυφλή σύγκρουση μεταξύ «συνεπών αντιμνημονιακών» και «εθνοπροδοτικών μνημονιακών» ευρίσκεται σε εξέλιξη με δέλεαρ την εξουσία.
Μέσα σε μία φαντασιακή περιδίνηση τα μέλη της φράξιας, που μετσχηματίσθησαν σε πολιτικό κόμμα, προτείνουν ένα «άλλο αντιμνημονιακό σχέδιο». Ένα σχέδιο που περιλαμβάνει κατάργηση των μνημονίων και του χρέους, έξοδο από το ευρώ, την ευρωζώνη, την Ε.Ε., επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, κρατικοποίηση των τραπεζών κ.α.
Ένα «άλλο σχέδιο» που η υλοποίηση του μπορεί να επιτευχθεί σε συνεργασία με τον συγγενή πολιτικό σχηματισμό, που όμως διακηρύσσει ότι λύση δεν μπορεί να προκύψει στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας! Ένα «άλλο σχέδιο» που όπως εμφατικά τονίζουν αποσκοπεί στην ελάφρυνση των οικονομικά ασθενέστερων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας που πλήττονται από τις επαχθείς μνημονιακές πολιτικές.
Σε αυτές τις ευχάριστες προτάσεις ανακούφισης των οικονομικώς πληττομένων στρωμάτων υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα. Προτείνουν ένα «άλλο σχέδιο» χωρίς όμως να τολμούν να παρουσιάσουν και τις συνέπειες της εφαρμογής τους.
Αν αντιτίθενται στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και στην ελεύθερη οικονομία, αν υποστηρίζουν τον κεντρικό σχεδιασμό και τη δικτατορία του προλεταριάτου γιατί δεν έχουν το θάρρος να το παραδεχθούν; Μία τέτοια συζήτηση θα είχε ένα κάποιο ενδιαφέρον…
Αν πάλι προτείνουν την έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. ποιά είναι η πρόταση τους για τη θέση της χώρας στο παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων; Μόνοι μας, όπως σε περασμένα χρόνια η Αλβανία του Χότζα; Μέσα ή έξω από το ΔΝΤ; Μήπως να ενταχθούμε στην Ευρώ-Ασιατική Οικονομική Ένωση, τους BRICS ή τι; Μήπως να τους καταγγείλουμε όλους όπως η Β. Κορέα ή να αποχωρήσουμε από τον ΟΟΣΑ, το ΝΑΤΟ και ακολουθήσουμε το μοναχικό μονοπάτι της Κούβας; Τέλος πάντων τι σημαίνει και κυρίως ποιες είναι οι συνέπειες αυτής της . . . υπερήφανης διατύπωσης των υποψήφιων πολιτικών ηγετών μας;
Και επειδή πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, πρέπει να εξηγήσουν πως μία λύση εξόδου από το ευρώ είναι ΚΑΛΥΤΕΡΗ από αυτή της παραμονής στο ευρώ με τις δεσμεύσεις του 3ου Μνημονίου.
Γιατί βέβαια δεν αρκούν συνεντεύξεις σε διεθνή ΜΜΕ για τις προθέσεις και τις εκμυστηρεύσεις των Γερμανών για GREXIT ούτε ήταν ανάγκη να καταστρέψουν την ελληνική οικονομία για να ανακαλύψουν ότι το ευρώ αποτελεί μία ατελή νομισματική ένωση με όλα τα σοβαρά αρνητικά της σημεία.
Αυτά είναι ζητήματα που είναι γνωστά ακόμη και σε μη διάσημους οικονομολόγους, ούτε καν οικονομολόγους, σε απλούς ενεργούς πολίτες. Και παρεμπιπτόντως γιατί όταν προτάθηκε το GREXIT, αυτοί οι αντισυμβατικοί descamisados, δεν εξήγησαν ότι το καλύτερο σενάριο για την ευρωζώνη θα ήταν το GERMEXIT; Γιατί δεν τόλμησαν να το σκεφθούν και να το προτείνουν;
Αλλά τι σημαίνει «υπερήφανη» έξοδος μίας εσωστρεφούς κρατικοδίαιτης και κυρίως υπερχρεωμένης οικονομίας από το ευρώ;
Αρχίζοντας από μία αρχική ισοτιμία 1:1 μεταξύ ευρώ και εθνικού νομίσματος η διολίσθηση του δεύτερου ως προς το πρώτο τάχιστα θα έφθανε στο 50%, ίσως και περισσότερο, με αντίστοιχες απώλειες στην αγοραστική αξία των χαμηλών κυρίως εισοδημάτων. Γι αυτό τι έχουν να απαντήσουν;
Μία υποτίμηση ισχυρίζονται ότι θα ηύξανε την ανταγωνιστικότητα των εξαγωγών. Ορθό κατ’ αρχή επιχείρημα αλλά καθώς ο όγκος των εξαγωγών συνεισφέρει περίπου το 25% του ΑΕΠ, ακόμη και μία αύξηση κατά 5% θα οδηγούσε σε μόλις 1% αύξηση της ανάπτυξης.
Ακόμη όμως η αύξηση του κόστους από τις εισαγόμενες πρώτες ύλες θα περιόριζε τα περιθώρια ανταγωνιστικότητας σε επιδίωξη μείωσης του κόστους εργασίας, μεγαλύτερης από αυτή που διαμορφώνεται στις σημερινές μνημονιακές συνθήκες. Έτσι δεν είναι; Ακόμη και ο πρωτογενής τομέας της γεωργικής παραγωγής, που είναι προσανατολισμένος στις εξαγωγές, θα υφίστατο τις καταστροφικές συνέπειες από τις αυξήσεις στα εισαγόμενα καύσιμα, μηχανήματα, ανταλλακτικά, λιπάσματα, σπόρους και φυτοφάρμακα, αν βέβαια υπάρχουν τράπεζες να τον χρηματοδοτήσουν. Αυτά τα θέματα πως ακριβώς προτείνουν να αντιμετωπισθούν;
Υπάρχει όμως και η υφέρπουσα πρόταση για κρατικοποίηση των εμπορικών τραπεζών. και δέσμευση των καταθέσεων, προκειμένου να εξασφαλισθεί η αναγκαία ρευστότητα. Τις ακούσαμε στις αρχές της τραπεζικής κρίσης. Έτσι δεν είναι;
Αναμφίβολα πρόκειται για μία συνεπή προς τη λογική τους πρόταση, μόνο που οι καταθέτες έχουν αποσύρει τις καταθέσεις τους και οι ελληνικές τράπεζες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα ρευστότητας. Ευρίσκονται ήδη υπό κρατικό έλεγχο και με μεγάλα χρέη προς το εξωτερικό και ιδιαίτερα προς την ΕΚΤ. Επομένως τι επί πλέον προτείνεται; Να αφεθούν να χρεοκοπήσουν; Να ανα-κεφαλαιοποιηθούν με πληθωριστικό χρήμα, αφού κρατικοποιηθούν όσες καταθέσεις έχουν απομείνει και φορολογηθεί ότι υπάρχει μέσα στις θυρίδες; Αυτό δεν ειπώθηκε; Η θα δημιουργηθούν νέες τράπεζες; Και με ποια κεφάλαια; Και μέχρι τότε τι; Μα, είμαστε σοβαροί;
Υπάρχει και το χρέος. Με αυτό τι θα γίνει; Αφού τα μνημόνια θα καταργηθούν είναι λογικό να προχωρήσουμε σε χρεοκοπία. Ελεγχόμενη ή άτακτη; Με 50% ελάχιστη υποτίμηση, το ποσοστό του χρέους, ως προς το ΑΕΠ, θα διπλασιασθεί και η αποπληρωμή του θα καταστεί ανέφικτη. Ακούγεται ως λύση να καταγγελθεί, μονομερώς, ως παράνομο και ειδεχθές και να μη πληρωθεί. Βέβαια τότε δεν θα μπορούμε να πάρουμε άλλο δάνειο και θα έλθουμε σε σύγκρουση με τους εταίρους στην Ε.Ε. Αλλά για αυτή την εξέλιξη προτείνεται και η έξοδος από την Ε.Ε. Αλήθεια αυτό προτείνουν;
Έχοντας υπ’ όψη ότι με την αναδιάρθρωση του χρέους το 2012 τα ελληνικά ομόλογα μετετράπησαν σε διεθνή ομόλογα, η Ελλάδα συμφώνησε στην υπαγωγή τους εκτός της ελληνικής νομοθεσίας. Με άλλα λόγια το χρέος θα πρέπει να αποπληρώνεται στο νόμισμα της αρχικής έκδοσης του, δηλαδή σε ευρώ και όχι σε εθνικό νόμισμα. Αυτό πάλι πως σκέπτονται να το αντιμετωπίσουν; Μήπως στη βάση του «δεν πληρώνουμε»;
Και ύστερα υπάρχει το πρόβλημα ότι ο κρατικός τομέας εξακολουθεί να είναι ελλειμματικός. Ξοδεύουμε περισσότερα από όσα εισπράττουμε. Εδώ τι σκέπτονται να κάνουν; Αφού δάνεια από το εξωτερικό δεν θα μπορούμε να πάρουμε, οι μισθοί και οι συντάξεις πως θα πληρώνονται; Με πληθωριστικό χρήμα; Μειώνοντας δηλαδή ακόμη περισσότερο τις ήδη κουτσουρεμένες αμοιβές και καταδικάζοντας τα μεσαία και χαμηλά στρώματα σε ακόμη μεγαλύτερη δυστυχία; Και με το ασφαλιστικό και την κοινωνική πολιτική τι θα γίνει;
Με την οικονομία εσωστρεφή και κρατικοδίαιτη, άτακτα ή συντεταγμένα χρεοκοπημένη, εξαρτημένη από εισαγωγές και με ένα διαρκώς υποτιμούμενο νόμισμα η χώρα θα χρειασθεί «μέτρα», βεβαίως «λαϊκά» πλην όμως . . . δύσκολα «μέτρα». Αυτό το φαύλο κράτος που πολλαπλώς καταγγέλλεται από τους «αριστερούς» μεταρρυθμιστές θα χρειασθεί αλλαγές η όχι; Γιατί αν ναι, τι ακριβώς προτείνουν; Κι αν όχι, από πού και κυρίως πως θα προκύψει ο αναγκαίος πλούτος; Επενδύσεις δεν έρχονται, οι τράπεζες είναι άδειες και οι κατέχοντες τα έχουν στο εξωτερικό και σε θαμμένες κατσαρόλες στους κήπους τους.
Αγαπητοί συμπολίτες, οι καιροί είναι δύσκολοι κι η ιστορία «γκαστρωμένη» όπως έλεγε κάποιος παλιός δικός σας. Το καινούργιο έρχεται με πόνους και σε τίποτε δεν διευκολύνετε τον ερχομό του με το να αγκαλιάζετε ένδοξα και σήμερα ξεθωριασμένα κομμάτια από το παρελθόν. Αυτό δεν είναι πρόοδος, δεν είναι αριστερά. Πώς να το κάνουμε; Δεν βοηθάτε να ξεπερασθεί η δύσκολη κατάσταση, δεν το καταλαβαίνετε; Αντικειμενικά, ανεξάρτητα από τις προθέσεις σας, με τη πολιτική στάση σας στρέφεσθε εναντίον των συμφερόντων του λαού. Αν δεν μπορείτε να κάνετε την αυτοκριτική σας και να αλλάξετε τη πολιτική σας, αποσυρθείτε από το πολιτικό προσκήνιο. Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και εσείς κινείσθε στο ανέφικτο.