Το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου της εκλογής αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ακολούθησε τη δυναμική του πρώτου. Η μεγάλη προσέλευση και η επιλογή δεν ήταν τυχαία. Ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι ισχυρός νέος πρόεδρος.
Στην εκλογή αυτή κυριάρχησε το αίτημα, το οποίο ήταν η κύρια αιχμή της προεκλογικής εκστρατείας του, για ανανέωση. Με υπομνήσεις ότι, η και μεγάλης ηλικίας «νομενκλατούρα» στο ΠΑΣΟΚ, είναι καιρός να απέλθει. Είναι ένα σημαντικό δύσκολο ζήτημα αυτό γιατί στο ΠΑΣΟΚ επιβιώνουν ακόμα πρακτικές νομενκλατούρας. Το εκλογικό αποτέλεσμα δίνει και ένα τέτοιο μήνυμα.
Είναι πολλά που θα είχε να σχολιάσει κανείς. Σε ένα πρόχειρο σημείωμα θα περιοριστούμε σε ένα , στο πολιτικό κενό που υπάρχει στη χώρα.
Η όλη συζήτηση για το κάπως ξαφνικό ενδιαφέρον των πολιτών για το χώρο του ΠΑΣΟΚ έχει πολλές εξηγήσεις ιστορικές, συναισθηματικές, συγκυριακές κλπ. Το ουσιαστικό είναι ότι υπάρχει πολιτικό κενό στη χώρα και η εκλογή αυτή έδωσε την ευκαιρία στους πολίτες να το επισημάνουν.
Το πολιτικό κενό
Το πολιτικό κενό λοιπόν αφορά την λειτουργία μιας κυβέρνησης χωρίς αντιπολίτευση. Το κενό αυτό δεν λειτουργεί υπέρ της κυβέρνησης και κυρίως υπέρ της χώρας. Ενισχύει τις εγγενείς ατολμίες κάθε κυβέρνησης.
Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν ανταποκρίνεται στο ρόλο της
Το πολιτικό κενό αφορά περισσότερο τη λειτουργία του συνταγματικά θεσμισμένου ρόλου της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι κοινό μυστικό ότι η υπό τον Αλέξη Τσίπρα αξιωματική αντιπολίτευση παραπαίει. Το ότι το γεγονός αυτό κρατείται ακόμα μέσα στους κομματικούς τοίχους της οφείλεται στις λειτουργίες των κομμουνιστικών και κομμουνιστογενών κομμάτων στα οποία ο αρχηγός απολαμβάνει θρησκευτικής ασυλίας. Αλλά όταν συμβεί η κατάρρευση τότε οι συμπεριφορές ξεπερνούν εκείνες των λεγομένων αστικών κομμάτων.
Υπάρχει μέγα πολιτικό κενό και αφορά στην άσκηση ουσιαστικής αντιπολίτευσης. Λόγου και πρακτικών που θα στοχεύουν στην βαθμιαία άσκηση ρόλου αξιωματικής αντιπολίτευσης δηλαδή εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης.
Ο Κος Ανδρουλάκης έχοντας θητεύσει για επτά περίπου χρόνια στην Ευρώπη είχε την εμπειρία να κατανοεί ότι αντιπολίτευση στην όποια ευρωπαϊκή χώρα σημαίνει επιτέλους εναλλακτική πρόταση στο πλαίσιο της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και του κράτους (και του ευρωπαϊκού)δικαίου.
Το ΚΙΝΑΛ δεν κατάφερε να ξεπεράσει νοοτροπίες της δεκαετίας του 80. Προσπαθούσε να ισορροπεί σε δύο βάρκες και με το σύστημα και με το, ίσως δικαιολογημένο τότε, αντιδεξιό σύνδρομο.
Όμως και στο ΚΙΝΑΛ αυτά τα δύο χρόνια ασκήθηκαν και τα δύο παραδείγματα αντιπολίτευσης. Έστω κι αν υπερίσχυαν τα αρνητικά.
Τελευταίο και θετικό ήταν αυτό με την υπερψήφιση του νόμου για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό των άνω των 60 με το ανάλογο πρόστιμο. Αφού τα έψαλε στην κυβέρνηση για τις καθυστερήσεις τον υπερψήφισε ως όφειλε.
Αρνητικό παράδειγμα είναι η στάση του ΚΙΝΑΛ για τις αλλαγές στην παιδεία. Η κυβέρνηση έστω με καθυστερήσεις, πολλές φορές αδικαιολόγητες, προχωράει.
Το ΚΙΝΑΛ αντί να την στηλιτεύει για τις παλινωδίες της και να την πιέζει να προχωρήσει στις αλλαγές ακολουθεί περισσότερο το ΣΥΡΙΖΑ που επενδύει στην συνέχιση του χάους και της ανομίας στην παιδεία. Και να σημειωθεί ότι έχει στα χέρια του το όλο έργο της Άννας Διαμαντοπούλου στο οποίο μπορεί και να στηριχθεί.
Υπάρχει χώρος για αυτόνομη εναλλακτική δημοκρατική αντιπολίτευση. Υπάρχει χώρος για τον Ν. Ανδρουλάκη. Υπάρχει πολιτικό κενό στη χώρα. Στον ίδιο μένει να δημιουργήσει τις κομματικές και πολιτικές, σίγουρα δύσκολες, προϋποθέσεις για να το αξιοποιήσει.
(Υ.Γ. Ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε μια ασυνήθιστη και κάπως πέραν των συνηθισμένων συμπεριφορών προσπάθεια να αλλάξει τα διαμορφωμένα δεδομένα για αυτή την εκλογή. Θέλησε ως μη όφειλε να καταχραστεί την ιδιότητά του ως οικογενειακού κληρονόμου του ΠΑΣΟΚ. Και εκόν άκων βοήθησε να μειωθεί η υπερβολική οικογενειοκρατία που επικρατεί στην πολιτική σκηνή. Να σημειωθεί εδώ ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξελέγη στη ΝΔ προσπαθώντας να υποβαθμίσει την οικογενειακή του δύναμη χωρίς φυσικά να αρνείται την οικογένειά του).