Πολλοί υιοθέτησαν με μεγάλη ευκολία τη σύνδεση του «κλεισίματος» της ΕΡΤ με την υπονόμευση, μέχρι κατάργησης της Δημοκρατίας στη χώρα μας. Η αναμφισβήτητη ροπή του Έλληνα στην υπερβολή, ο διαπιστωμένος λυρισμός μας, η τάση για «κλαψούρισμα», που πέρασε δεκαετίες τώρα και στο λαϊκό μας τραγούδι, η ανέξοδη επαναστατικότητα που πάντα εκδηλώνεται στα … «εύκολα» και πάντα προς όφελος κάποιων, συγκεκριμένων, λίγων, αλλά ποτέ του «λαού», όλα αυτά τα συμπαθητικά σημάδια της… ιδιαιτερότητάς μας, γνωρίζουν νέα ύψη. Άλλωστε, είναι σχετικά εύκολο από τεχνική άποψη, αν σκεφθεί κανείς ότι ανάμεσα στους «απολυμένους», βρίσκονται και πολλοί γνώστες της τέχνης του επηρεασμού της κοινής γνώμης (μέχρι και ο ….τσοπανάκος επιστρατεύθηκε), επαγγελματίες του «σπιν», αλλά και πολλοί έντιμοι λειτουργοί της 4ης εξουσίας. Και, στο κάτω-κάτω, η είδηση, αλλά και η πραγματικότητα απολύσεων σε μία στιγμή σαν την τωρινή, φτάνει για να στείλει ρίγη τρόμου στον καθένα.
Ποια είναι, όμως, η σχέση όλων αυτών με τη Δημοκρατία; Πόσο «δημοκρατική» υπήρξε η λειτουργία, όχι η ύπαρξη, της ΕΡΤ, τις δεκαετίες που πέρασαν; Πόσα από όσα ακούγονται, πολλά από τα οποία τα γνωρίζουμε οι ίδιοι, αληθεύουν; Και αν κάποια αληθεύουν, τι πρέπει να γίνει; Εδώ μπορούμε να πούμε αρκετά. Όλοι σχεδόν φαίνεται ότι συμφωνούν πως «η ΕΡΤ χρειάζεται βαθειά αναδιοργάνωση», ότι «έχει γίνει άντρο κακοδιαχείρισης, κομματισμού, σπατάλης» και πολλά, ακόμη χειρότερα. «Να αναδιοργανωθεί, αλλά ανοικτή», φαίνεται ότι είναι το σημείο στο οποίο συμπίπτουν σχεδόν όλοι. Μάλιστα, αλλά όταν ο κ. Μόσιαλος, το 2011, προσπάθησε να εφαρμόσει σχέδιο αναδιάρθρωσης, όλοι και ιδίως όσοι αντιδρούν σήμερα, έπεσαν να τον φάνε. Η ΕΡΤ στα τελευταία δύο χρόνια είχε περισσότερες μέρες απεργίας από μέρες πλήρους λειτουργίας. Μόνο που τότε, δεν είχαμε «μαύρη» οθόνη, αλλά κάποιες φαρδιές «μπάρες» πάνω ή κάτω με το μήνυμα της απεργίας, έτσι που δεν μπορούσες να παρακολουθήσεις ούτε την πιο απίθανη «κονσέρβα», αν ήθελες.
Ας μην γελιόμαστε. Τίποτε στην Ελλάδα δεν έχει προχωρήσει σε καμία αναδιοργάνωση, σε οποιονδήποτε τομέα, χωρίς επιστράτευση ή κλείσιμο πριν από την επαναλειτουργία σε άλλη βάση. Στο Μετρό και στα λιμάνια, μόνο η πρώτη μέθοδος ήταν διαθέσιμη. Στην ΕΡΤ, κανείς δεν θα καταλάβει ότι μας έλειψε, μέχρι να αντικατασταθεί με κάτι άλλο. Γιατί, σε μία «πραγματικά δημοκρατική» χώρα, το φαινόμενο της κυριαρχίας ενός Murdoch, όπως στις ΗΠΑ, δεν είναι ανεκτό. Η δημόσια ραδιοτηλεόραση είναι αναγκαία, όχι όμως η ΕΡΤ, όπως την κατάντησαν. Η αναδιοργάνωση της ΕΡΤ εν λειτουργία, ήταν πρακτικά αδύνατη. Θα περνάγαμε όλο το καλοκαίρι με τις ξένες οθόνες γεμάτες από συγκρούσεις, κλειστές λεωφόρους, το ΣΥΡΙΖΑ «στα κάγκελα» και τον τουρισμό σε άτακτη υποχώρηση, πάλι.
Και εδώ, ακριβώς, η πολιτική τάξη στην Ελλάδα έδωσε εξετάσεις και απέτυχε παταγωδώς. Τότε και τώρα. Τότε, γιατί αυτοί που σήμερα την έκλεισαν, χθες τη φόρτωναν διορισμούς, μισθούς € 18.000 για «διευθυντές», ξένες παραγωγές αμφίβολης ποιότητας και υπέρογκου κόστους, αργομισθίες και, συνεπώς, έξι χωριστά Λογιστήρια. Αυτοί που σήμερα αντιδρούν, έκαναν, επίσης, ακριβώς τα ίδια. Και αυτοί που διαμαρτύρονται περισσότερο, είναι έτοιμοι να το κάνουν και αυτοί αν γίνουν κυβέρνηση. Και όλα αυτά, με τη χώρα και την οικονομία όπως την ξέρουμε, την τρόικα εδώ και τον κ. Μανιτάκη να υπόσχεται, ξανά, «20.000 απολύσεις». Ούτε ο ίδιος δεν το πίστευε, προφανώς.
Τι κάνεις λοιπόν στο σκηνικό αυτό, μετά και από μία σβουριχτή σφαλιάρα με μπόλικη βότκα αντί για σάλιο ; Η επιστράτευση δεν ήταν διαθέσιμη, για προφανείς λόγους. Η λύση που δόθηκε, με κλασσική «Σαμαρική» τεχνική και οπτική, δεν ήταν απλώς … Καζάν-Καζάν. Ήταν η αποθέωση του παιγνιδιού θετικού αθροίσματος. Απολύεις 2.500 στεγνά και η τρόικα ηρεμεί και μάλλον σου δίνει και το ΦΠΑ εστίασης. Δείχνεις τη Ράμπο πλευρά σου, λες και την είχαμε ξεχάσει. Βγαίνουν σημαίες στα μπαλκόνια στην Καλαμάτα, καθώς κάνουν τα χαρτιά τους για το νέο …φορέα. Περνάς ένα καλοκαίρι ήσυχος ότι «αυτά τα κομμούνια» δεν θα σε ενοχλούν. Είσαι κυρίαρχος, μεταρρυθμιστής, και, το κυριότερο, δένεις κόμπο τα δυο φτωχά …συνεταιράκια που «το είδαν και …συγκυβέρνηση». Τέλος, αν είσαι τελείως ψώνιο (παίζει και αυτό), το βλέπεις και πολιτικό Λας-Βέγκας, με εκλογές που πολλοί σου λεν ότι θα κερδίσεις με …αυτοδυναμία. Τη χώρα στα ζάρια, αλλά «αν σου κάτσει»;
Και οι ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, έπεσαν στη «λούμπα», αγέρωχοι και ωραίοι. Νον-πασαράν και άλλα ωραία, αλλά «δεν θα πέσει η κυβέρνηση». Άρα; Οι οθόνες θα μείνουν μαύρες μέχρι να τελειώσουν τα μπάνια του λαού. Ο Αντωνάκης παντοδύναμος, οι δύο αριστεροί σύντροφοι … ρόμπες χωρίς λόγο και ο ΣΥΡΙΖΑ στο άλογο καβάλα. Και διερωτώμαι: Αν ο Βαγγέλης έλεγε «Ναι στο κλείσιμο τώρα, αλλά με καθάρισμα του κόπρου του Αυγεία με άμεση εφαρμογή του Σχεδίου Μόσιαλου»; Τώρα, όχι το Σεπτέμβρη. Τέρμα στην Υπουργική κηδεμονία, τέρμα οι κομματικοί διορισμοί κ.λπ. Το Σχέδιο Μόσιαλου-Αλιβιζάτου, που τους είχε βγάλει στα κάγκελα και τότε, Σαμαρά, Κεδίκογλου, Τσίπρα και όλα τα παιδιά. Και τότε θα βλέπαμε τι θα απαντούσε ο Σαμαράς. Όχι, θέλω να εφαρμόσω το δικό μου σχέδιο; Και βέβαια, και ο Κουβέλης θα ακολουθούσε και όλοι οι σοβαροί πολίτες-ψηφοφόροι. Γιατί δεν μπόρεσε ο κ. Βενιζέλος να το πει αυτό; Έχουμε μία απάντηση, αλλά είναι πολύ θλιβερή για να την αναφέρουμε. Κρίμα! Άλλη μία ευκαιρία χαμένη.