Αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης της χριστιανικής εκκλησίας όσον αφορά τα επίγεια. Η αλληλεγγύη. Την διδάσκει μεν και για να μην πούμε την αγνοεί, θα πούμε πως είναι πενιχρό το έργο της αν λάβουμε υπ’ όψιν μας τις δυνατότητες που έχει σε ακίνητα, μετρητά και ομόλογα.

.

Ο περιουσιακός και εισπρακτικός πλούτος της, δεν συνάδει γενικώς με την διανομή εκ των δύο χιτώνων του ενός στον πλησίον, αλλά στις μέρες της κρίσης που διανύουμε δεν υπάρχει η πολυτέλεια να ατενίσουμε το φαινόμενο μόνο ιδεολογικά και με σκεπτικισμό.

.

Δεν μπορεί να είναι ανεκτός σε συνθήκες χρεοκοπίας, ο ρεφενές στον οποίο η εκκλησία βάζει την ιδέα της αλληλεγγύης κι εμείς τον οβολό μας. Το λιγότερο που θα μπορούσε να προσφέρει στο χειμαζόμενο ποίμνιο, είναι οι μισθοί των ιερέων που πληρώνονται από τους φόρους του πολίτη.

.

Τα έσοδα της εκκλησίας φτάνουν να πληρώνουν τον κλήρο και να είναι ακόμη πολύ πλούσιοι για να μένουν αφορολόγητοι ή αναπαλλοτρίωτοι.

.

Δεν έχουμε ασφαλώς αυταπάτες, οι άγιοι πατέρες δεν πρόκειται να χαρίσουν δια του κράτους στους πολίτες, ούτε ένα ευρώ. Άλλωστε, σκόρπια δηλώνουν πως δεν εμπιστεύονται αυτό το κράτος -και δεν έχουν κι άδικο… Μόνο που αυτό το κράτος, τους πληρώνει μισθούς περίπου

.

220.000.000 ετησίως. Και είναι πράγματι κι αυτός ένας από τους πολύ σοβαρούς λόγους που δεν μπορείς να το εμπιστεύεσαι.

.

Το επιχείρημα ότι τους πήρε κάποτε ένα μέρος της περιουσίας τους, δεν φελάει. Και σε άλλους τσιφλικάδες έκανε κατά καιρούς απαλλοτρίωση το κράτος, αλλά δεν τους ανταπέδωσε εκατομμύρια ετησίως και αιωνίως ως αποζημίωση. Για τόσο χρήμα, δεν θα είχε γίνει το Κιλελέρ. Θα έδιναν τη γη τους οι ιδιοκτήτες τρέχοντας.

.

Το γεγονός ότι έχουμε κρατικοδίαιτο κλήρο του πλειονοτικού δόγματος, θα μπορούσε να παραπέμπει σε μεσαιωνισμούς και φονταμενταλισμούς, αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς, τα πράγματα είναι πιο απλά, πιο πεζά και πιο σύγχρονα. Υπέκυψε κι αυτό το θέμα στη μαύρη τρύπα του κομματικού κόστους, που συνήθως το λέμε πολιτικό -από ευγένεια ή από ντροπή;- και το οποίο υποψιαζόμαστε ότι δεν υπάρχει. Θα ήταν πολύτιμη μια έρευνα σχετικά με τη γνώμη που έχουν οι πολίτες για την πληρωμή των ιερέων από τους φόρους τους. Έχουμε την πεποίθηση ότι παρ’ όλο που τα θρησκευτικά εστιάζονται στο απαρηγόρητο υπαρξιακό ερώτημα, ο καθημερινός άνθρωπος έχει πιο σαφή και δίκαιη άποψη από τις περισσότερες πολιτικές ηγεσίες.

.

Ο πιστός στην αποκάλυψη του Θεού και ο φιλοσοφικά χριστιανός, είναι εύκολο να διακρίνει την αντίφαση ανάμεσα στη διδασκαλία και τη συμπεριφορά της εκκλησιαστικής ηγεσίας. Εκείνα τα κόμματα που θεωρούν εθνικό σκοπό τη διαιώνιση του είδους τους, δεν ενδιαφέρονται για τη διάκριση, διότι η εκκλησιαστική ηγεσία αντιμετωπίζεται ως ένας ακόμη κομματάρχης. Τρέχουν πίσω από τις κατεστημένες αδικίες, υπολογίζοντας τα γνωστά ψηφοθηρικά οφέλη και όχι μπροστά για να τις αποκαταστήσουν και να σπρώξουν την κοινωνία σε δικαιότερες ισορροπίες.

.

Ως πότε;

.

Ως πάντα, αν οι προοδευτικές δυνάμεις, δεν πάρουν επάνω τους το βάρος που δεν μπορεί να σηκώσει ο λαϊκισμός και ο γκουβερνισμός. Η αριστερά δεν αυτοεκπληρώνεται όταν καταγγέλλει αορίστως τα κακώς κείμενα, χρησιμοποιώντας τη φούσκα του ιδανικού λόγου, ο οποίος  προβάλλει τον στρατηγικό στόχο ως τακτικό, αλλά μόνο όταν γενναία διεκδικεί το ορατό και το εφικτό.

.

Ενδεχομένως δεν γίνεται κάποιος κατανοητός όταν διατυπώνει το συνολικό αίτημα του χωρισμού της εκκλησίας από το κράτος και συκοφαντείται μάλλον εύκολα από τους επιτήδειους κύκλους των εκκλησιαστικών συμφερόντων. Στοχεύοντας όμως σε κάθε θέμα ξεχωριστά, ο δρόμος μπορεί να ανοίξει προς όφελος όχι μόνο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά στην προκειμένη περίπτωση και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

.

Φυσικά, ζούμε το σκάνδαλο να πληρώνουν φόρους προς όφελος του ορθόδοξου σχήματος, εκείνοι που πιστεύουν σε άλλο θεό, εκείνοι που δεν πιστεύουν σε κανέναν, εκείνοι που είναι θεοσεβούμενοι και όχι θρησκευόμενοι, καθώς και εκείνοι που πιστεύουν στο άζωτο και στο μποζόνιο του Χίγκς. Κανείς δεν αμφιβάλλει, ούτε πως είναι απόλυτο δικαίωμά τους η όποια πεποίθησή τους, αλλά ούτε και πως αυτοί αδικούνται διπλά. Στο πλευρό όμως της ιδεολογίας που υπερασπίζεται τα δικαιώματα των μειονοτήτων, μπορεί να συμπαραταχθεί και η γενική ιδέα της αλληλεγγύης, που καταστρατηγείται από τους άγιους πατέρες. Είναι εξόχως ουμανιστική και ο χειρισμός της από τους ιεροσυνοδικούς εξόχως υποκριτικός.

.

Αν επιμένουν να επικαλούνται τους νόμους που προστατεύουν την ιδιοκτησία, χωρίς να αναφέρονται στις αρχές και τους σκοπούς του δόγματος, τότε ακυρώνουν την πνευματικότητα του έργου τους και σαν τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται από την πολιτεία. Σαν ιδιωτικό κατάστημα. Και τα ιδιωτικά καταστήματα δεν παίρνουν δημόσιους μισθούς.

.

Αν πάλι το πνεύμα της συγκεκριμένης θρησκείας είναι το κέντρο της αλήθειας, τότε θα έπρεπε πρώτοι να εφαρμόζουν εκείνο που διδάσκουν και όχι να θησαυρίζουν.

.

Το κόλπο να μιλάμε όποια γλώσσα μας βολεύει ανάλογα με την περίσταση, είναι αντιπροσωπευτικό της γενικής κατάπτωσης που παρουσιάζουν τα ήθη μας, αλλά και πιο μαχητό όταν αφορά τους «δάσκαλους που δίδασκαν και λόγο δεν κρατούσαν».

.

Δεν είναι αδόκιμη η ιδέα, αλλά εφαρμοσμένη σε άλλα κράτη, να πληρώνει ο πολίτης προαιρετικά θρησκευτικό φόρο και μάλιστα για όποιο δόγμα νομίζει ο ίδιος. Τόσο απλό, όσο απόλυτα πνευματικό και δίκαιο.

.

Εκείνο το αρχαίο θρησκευτικό κόλπο, να δείχνουν στους πιστούς τον ουρανό προκειμένου να ζουν αυτοί καλά στη γη, έχει μπαγιατέψει. Οι δυστυχείς καιροί, ευτυχώς ευνοούν να το διορθώσουμε. Η αριστερά οφείλει να το κουβαλήσει στην πλάτη της κι ο καθένας από μας, στη δική του.